Jak mogę odnieść sukces w pracy misjonarskiej?

Spokorniałam, kiedy zrozumiałam, że moja wiara była niewystarczająca. Zastanawiałam się nad dziedzinami, w których powinnam wzmocnić moją wiarę i wtedy uświadomiłam sobie, że kiedy sprawy nie szły tak, jak sobie zaplanowałam, opanowywało mnie zniechęcenie. W podręczniku Abyście głosili moją ewangelię czytamy: „Zniechęcenie osłabi twoją wiarę. Jeśli zmniejszysz swe oczekiwania, zmaleje twoja skuteczność, osłabi się twoje pragnienie i będziesz miał większe problemy z podążaniem za podszeptami Ducha”². Zrozumiałam, że pozwoliłam na to, aby nasze niepowodzenia osłabiły moją wiarę.

Zaczęłam się modlić o przemianę serca i więcej wiary. Oparłam się także na obietnicy, która znajduje się w wersecie: Mormon 9:21: „Temu, kto wierzy w Chrystusa i nie wątpi, będzie dane, o cokolwiek poprosi w imię Chrystusa. I ta obietnica jest dla wszystkich, aż po krańce ziemi”. Obietnica ta spowodowała, że zaczęłam się żarliwiej modlić o błogosławieństwa i cuda, których potrzebowałyśmy wraz z moją koleżanką, zawsze na końcu dodając: „Niech Twoja wola się stanie”. Te modlitwy pomogły mi zaakceptować zmiany planów i niepowodzenia. Podchodziłam do nich z większą wiarą, wiedząc, że Ojciec Niebieski zawsze odpowiada na przepełnione wiarą modlitwy — nawet, kiedy odpowiedzi przychodzą na sposób, którego się nie spodziewamy. Dzięki temu potrafiłam także rozpoznać to, że Pan prowadził nas każdego dnia.

Kiedy pracowałam nad wzmocnieniem swojej wiary, zrozumiałam, że prawdziwe są słowa, które możemy odnaleźć w przewodniku Abyście głosili moją ewangelię: Jeśli zwiększysz swoje oczekiwania, zwiększy się twoja skuteczność, wzmocni się twoje pragnienie i będziesz miał mniejsze problemy z podążaniem za podszeptami Ducha. W dodatku moje nastawienie do pracy i służby misjonarskiej było bardziej pozytywne, kiedy potrafiłam rozpoznać i docenić cuda, które działy się każdego dnia.

Pan pokazywał mi, że czynił dla nas cuda każdego dnia — ale ja nie byłam w stanie ich rozpoznać, aż do dnia, kiedy świadomie postanowiłam być wdzięczna. Wyrażanie wdzięczności to coś więcej niż tylko dobre przyzwyczajenie lub dobre maniery. Wyrażanie wdzięczności Panu i innym osobom dodawało mi siły. Byłam bardziej szczęśliwa — zamiast być zazdrosną, kiedy inni misjonarze odnosili sukcesy (zob. Alma 29:14, 16). Mogłam się bardziej skupić na tym, co miałam i co dobrze poszło niż na tym, czego mi brakowało i co się nie udało.

Nauczyłam się, że wdzięczność stanowi antidotum na chorobę związaną z porównywaniem siebie do innych. Wcześniej, kiedy — według mnie — nie odnosiłam sukcesów w pracy misjonarskiej, zazwyczaj mówiłam do siebie: „Nie idzie mi tak dobrze, jak innym” lub „Oni są w tym lepsi ode mnie”. Teraz rozumiem, że Pan daje nam prawe przykłady, które możemy naśladować, Szatan zaś kusi nas, abyśmy porównywali siebie do innych i w ten sposób oceniali swoją wartość lub sukces, który osiągnęliśmy. W przewodniku Abyście głosili moją ewangelię jest jednak jasno napisane: „Unikaj porównywania siebie do innych misjonarzy i mierzenia zewnętrznych osiągnięć swoich wysiłków z osiągnięciami innych”³. Docelowo wdzięczność pomogła mi uniknąć dumy i przypominała mi, że to jest Pańska praca. Nie było powodu, dla którego miałabym być zazdrosna o innych misjonarzy, którzy — jakby się wydawało — odnosili większy sukces⁴.

Nim zmieniłam swoją perspektywę, koncentrowałam się na określonym rodzaju błogosławieństwa i zapomniałam wypatrywać innych dróg, poprzez które Pan odpowiadał na moje modlitwy i błogosławił naszą pracę misjonarską. W końcu Pan zaczął błogosławić nas w naszej pracy misjonarskiej na wiele wspaniałych i nieoczekiwanych sposobów. Spotkałyśmy osoby, które były chętne do przyjęcia naszej nowiny, a ja zrozumiałam, że wybory innych nie stanowią miernika mojego sukcesu.

Prezydent Gordon B. Hinckley (1910–2008) podzielił się radą pewnego prezydenta misji, która odnosiła się do pracy misjonarskiej: „Rób wszystko, co w twojej mocy. Módl się i pracuj ciężko, a żniwa zostaw Panu”⁵. Przewodnik Abyście głosili moją ewangelię naucza podobnej zasady, która dotyczy odnoszących sukces misjonarzy: „[Pracuj] skutecznie każdego dnia, [rób], co w twej mocy, by przyprowadzić dusze do Chrystusa i szczerze [staraj] się uczyć i doskonalić”⁶.

Tak długo, jak starałam się odpokutować i mogłam szczerze przyznać się przed Panem, że robiłam wszystko, co w mojej mocy, tak długo czułam pewność, że byłam misjonarką, która odnosi sukcesy — bez względu na to, czy dane osoby przyjmowały naszą nowinę, czy też nie. Na wiele sposobów miernikiem mojego sukcesu misjonarskiego była moja gotowość do pokuty i moje zaangażowanie w pracę.

W dzienniku zapisałam wiele cudów, które przydarzyły się podczas mojej misji. Kiedy bardziej starałam się być wierna i wdzięczna, miałam lepszą perspektywę, unikałam zniechęcenia i pełniej czułam wpływ Ducha w mojej pracy. Zrozumiałam, że to, czego uczy przewodnik Abyście głosili moją ewangelię, jest prawdą: „Kiedy czynisz, co w twojej mocy, nadal możesz doświadczać rozczarowania, ale nie będziesz rozczarowany sobą. Możesz odczuwać pewność, że Pan jest z ciebie zadowolony, kiedy czujesz, że Duch pracuje za twoim pośrednictwem”⁷. I kiedy czułam, że Pan był ze mnie zadowolony, mogłam przetrwać każdą próbę.