Obietnica dała mi nadzieję

Wkrótce po naszym ślubie zostaliśmy pobłogosławieni synem. Gdy widziałam jego uśmiech i patrzyłam mu w oczy, czułam dług wobec Ojca w Niebie. Nasz syn był dla mnie doskonały. Wraz z mężem codziennie dziękowaliśmy Bogu za ten cenny dar.

19 lutego 2009 roku przygotowywałam się do rozpoczęcia zajęć na ostatnim roku studiów. Wraz z mężem nie wiedzieliśmy, że następnego dnia nasz ukochany synek dostanie wysokiej gorączki i zakończy to doczesne życie.

To doświadczenie było dla mnie trudne do zniesienia. Członkowie naszego okręgu przychodzili do naszego domu, aby nas pocieszyć fragmentami z pism świętych, hymnami i aby modlić się wspólnie z nami. Doceniałam ich przepełnione współczuciem wyrazy ubolewania, ale mój smutek z powodu utraty syna nie ustępował. Kiedykolwiek o nim myślałam, oczy wypełniały się łzami.

Cztery dni po jego śmierci poczułam natchnienie, aby studiować podręcznik z naukami prezydentów Kościoła Teachings of Presidents of the Church: Joseph Smith. Podręcznik ten otworzył mi się na rozdziale zatytułowanym: „Słowa nadziei i pocieszenia w obliczu śmierci”. Zaczęłam więc czytać i byłam głęboko poruszona tragicznymi stratami, jakich doświadczyli Józef i Emma od samego początku ich młodej rodziny. Gdy doszłam do fragmentu przemówienia wygłoszonego przez Proroka na pogrzebie dwuletniej dziewczynki, poczułam, jakby ktoś wylał mi na głowę kubeł zimnej wody, kojąc moje poszargane smutkiem myśli.

Zadzwoniłam do męża. Razem przeczytaliśmy: „Zadałem pytanie, dlaczego to maleńkie dziecko, niewinne dziecię zostało nam odebrane. […] Pan zabiera wielu ludzi, nawet w niemowlęctwie, aby mogli uciec przed […] smutkami i złem obecnego świata; są oni nazbyt czyści, nazbyt uroczy, by żyć na ziemi; dlatego, jeśli poprawnie rozumujemy, zamiast smucić się, mamy powód do radości, gdyż zostali uwolnieni od zła, a wkrótce znów będziemy ich mieli”.

Prorok dodał: „Można zadać pytanie: ‘Czy matki będą miały swe dzieci w wieczności?’ Tak! Tak! Wy, matki, będziecie miały swe dzieci; ponieważ będą one miały życie wieczne, a ich dług został spłacony”¹.

Od czasu, kiedy przeczytaliśmy te piękne słowa, modlitwy naszej rodziny przepełnione były słowami wdzięczności za obietnicę, zgodnie z którą dzięki Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa będziemy ponownie przebywać z naszym synkiem.

Mamy teraz trójkę wspaniałych dzieci, rodzeństwo naszego zmarłego synka. Nauczamy ich prawdziwej i wiecznej ewangelii, która będzie ich prowadzić z powrotem do ich Ojca w Niebie i do ich Zbawiciela, Jezusa Chrystusa.

Wiem, że przesłanie Proroka Józefa Smitha o życiu po śmierci jest prawdziwe. Zawsze będę wdzięczna za nadzieję, spokój, radość i szczęście, jaką ono wnosi do naszej rodziny — po obu stronach zasłony.