Kijk omhoog

Toen ik acht was, werd ik met twee neven naar een nabijgelegen plaats gestuurd om boodschappen te doen. Als ik daar aan terugdenk, verbaas ik me over het vertrouwen dat mijn oma, tante en oom in ons hadden. De ochtendlucht was helder en licht toen we met onze drie paarden aan de rit begonnen.

Midden op de prairie besloten we af te stijgen en te gaan knikkeren. We waren zo verdiept in ons spel dat we niet omhoog keken, waardoor we de donkere wolken aan de hemel niet zagen. Tegen de tijd dat we beseften dat er een storm aankwam, hadden we niet eens meer de tijd om onze paarden te bestijgen. De zware regen en hagel kwamen zo hard op ons neer dat we de paarden alleen konden ontzadelen en schuilen onder de zadeldekens. Toen renden onze paarden weg.

Zonder paarden, nat en koud gingen we zo snel mogelijk naar een nabijgelegen dorp. Het was al laat toen we een huis vonden en aanklopten. Het gezin droogde ons af, gaf ons heerlijke bonenburrito’s, en stopte ons vervolgens in bed in een slaapkamer met een aarden vloer.

Mijn neven en ik werden ’s ochtends wakker op een zonnige dag met een prachtige lucht. Er klopte een man aan die op zoek was naar drie vermiste jongens. Ik zal nooit vergeten wat we op weg naar huis zagen: heel veel mensen die de hele nacht naar ons op zoek waren geweest. Vooraan stonden mijn lieve oma, en mijn oom en tante. Ze knuffelden ons en weenden omdat ze blij waren dat hun verloren kinderen gevonden waren.

Onze lieve hemelse Vader denkt aan ons. Hij kijkt vol verwachting uit naar onze thuiskomst. Overal om ons heen verschijnen er tekenen dat er geestelijke stormen op komst zijn. Laat ons omhoog kijken en ons voorbereiden door ons getuigenis dagelijks te versterken.