Dobrze jest

Pionierzy troszczyli się o siebie nawzajem bez względu na sytuację społeczną, ekonomiczną czy poglądy polityczne. Nawet jeśli to spowalniało ich postęp, było kłopotliwe czy wymagało osobistego poświęcenia i trudu, pomagali sobie wzajemnie.

W naszym nastawionym na osiąganie celów, stronniczym świecie realizowanie własnych lub grupowych aspiracji może stać się ważniejsze niż opiekowanie się innymi czy wzmacnianie królestwa Boga. W dzisiejszym społeczeństwie osiągnięcie pewnych ideologicznych celów zdaje się być miarą naszej wartości.

Stawianie sobie celów i osiąganie zamierzeń może być czymś wspaniałym, ale kiedy odniesienie sukcesu odbywa się za cenę lekceważenia, ignorowania lub krzywdzenia innych, koszt tego sukcesu może się okazać zbyt wielki.

Pionierzy troszczyli się o swoich współtowarzyszy, ale pamiętali również o tych, którzy mieli później przemierzać ten szlak, robiąc zasiewy z myślą o kolejnych wozach, które przybędą.

Znali siłę, jaką dają rodzina i przyjaciele. I ponieważ mogli na sobie polegać, stali się silni. Przyjaciele stali się rodziną.

Pionierzy są dla nas dobrym przypomnieniem o tym, dlaczego musimy uwolnić się od pokusy, by separować się od bliźnich i o tym, by zamiast tego wyciągać do nich rękę i okazywać im współczucie i miłość.

„Chodź, chodź, mój bracie, niech nie lęka trud”.

To zdanie stało się hymnem strudzonych wędrowców. Trudno nam wyobrazić sobie, jak ciężko pracowały te wielkie dusze. Marsz był jedną z najłatwiejszych rzeczy, jaką robili. Musieli działać razem, aby zapewnić sobie wyżywienie, naprawiać wozy, opiekować się zwierzętami, służyć chorym i słabym, szukać wody i ją nosić oraz aby zapewnić sobie ochronę przed zdradliwymi niebezpieczeństwami, jakie niosą ze sobą żywioły oraz wieloma zagrożeniami dziczy.

Wstawali codziennie z jasno określonymi intencjami i celami, które wszyscy rozumieli: aby służyć Bogu i swoim bliźnim i aby dotrzeć do Doliny Jeziora Słonego. Każdego dnia te intencje i cele były dla nich jasne. Wiedzieli, co robić i rozumieli, że liczy się postęp, którego dokonywali każdego dnia.

W naszych czasach — kiedy tak wiele rzeczy, których pragniemy, jest na wyciągnięcie ręki — kusi nas, by zboczyć ze szlaku lub się poddać, kiedy droga przed nami wydaje się nieco wyboista lub kiedy zaczyna wieść stromo w górę. W takich chwilach może nas zainspirować postawa tych mężczyzn, kobiet i dzieci, którzy nie pozwolili, by choroby, trudności, ból, a nawet śmierć odwiodły ich od obranej wcześniej drogi.

Pionierzy przekonali się, że robienie trudnych rzeczy pogłębiło i wzmocniło ich ciało, umysł i ducha, pomogło im lepiej zrozumieć ich boską naturę i wzmogło ich współczucie dla bliźnich. Ten zwyczaj wzmocnił ich dusze i stał się dla nich błogosławieństwem jeszcze długo po przeprawie przez góry i równiny.

Kiedy pionierzy śpiewali, głosili trzecią lekcję: „Pracuj i raduj się”.

Ironią naszych czasów jest to, że mamy tak wiele, a mimo to możemy być tak bardzo nieszczęśliwi. Cuda dostatku i techniki przytłaczają nas i zalewają obietnicami bezpieczeństwa, rozrywki, natychmiastowej nagrody i wygody. A jednak dookoła widzimy tak wiele nieszczęścia.

Pionierzy, którzy poświęcili tak wiele, obywali się bez wielu rzeczy i marzyli o nawet najbardziej podstawowych artykułach koniecznych do przetrwania. Rozumieli, że szczęście nie przychodzi za sprawą szczęśliwego zbiegu okoliczności czy przypadku. Z całą pewnością nie przychodzi w wyniku spełnienia wszystkich naszych marzeń. Źródłem szczęścia nie są zewnętrzne okoliczności. Pochodzi ono z wewnątrz, niezależnie od tego, co dzieje się wokół nas.

Pionierzy byli tego świadomi i zgodnie z tym duchem odnajdowali szczęście w każdych okolicznościach i próbach, nawet tych, które sięgały do samego dna ich duszy i mąciły jej spokój.

Czasem spoglądamy wstecz na to, co musieli znosić pionierzy i z ulgą mówimy: „Całe szczęście, że nie musiałem żyć w tamtych czasach”. Ale zastanawiam się, czy gdyby ci dzielni pionierzy mogli zobaczyć nas dzisiaj, nie wyraziliby tego samego niepokoju.

Pomimo tego, że czasy i okoliczności się zmieniły, nie zmieniły się zasady stawiania czoła próbom i udanego wspólnego życia troszczącej się i wzrastającej społeczności zarządzanej przez Boga.

Od pionierów uczymy się, aby mieć wiarę i zaufać Panu. Możemy dowiedzieć się, jak znaleźć współczucie dla innych. Uczymy się, że praca i pilność błogosławią nas nie tylko docześnie, ale także duchowo. Dowiadujemy się, że szczęście jest dostępne dla nas bez względu na okoliczności.

Najlepszym sposobem, w jaki możemy okazać pionierom szacunek i wdzięczność, jest włączenie do naszego życia wierności przykazaniom Boga, współczucia i miłości do naszych bliźnich oraz pilności, optymizmu i radości, jakie pionierzy okazywali w swoim życiu.

Jeśli będziemy tak postępować, będziemy mogli sięgnąć dziesiątki lat wstecz, wziąć za rękę tych szlachetnych pionierów i wraz z nimi zaśpiewać: „Dobrze jest! Dobrze jest!”.