Sevdiklerimiz İçin Mutluluk

Hepimiz sevdiklerimiz için mutluluk isteriz ve onların mümkün olduğunca az acı çekmesini isteriz. Mutluluk ve acı ile ilgili Mormon Kitabı’ndaki hikayeleri okurken, sevdiklerimizi düşündüğümüzde yüreklerimiz duygulanır. Bir mutluluk zamanı ile ilgili gerçek bir hikayeyi sizinle paylaşayım:

“Ve öyle oldu ki halkın yüreğinde yaşayan Tanrı sevgisinden dolayı ülkede hiçbir çekişme olmadı.

“Ne bir kıskançlık, ne bir kavga, ne bir gürültü, ne bir cinsel ahlaksızlık, ne bir yalan, ne bir cinayet, ne de şehvetin hiçbir türlüsü görülmedi; ve şüphesiz Tanrı’nın eliyle yaratılmış bütün insanların arasında onlardan daha mutlu bir halk olamazdı.”

Sonrasında şöyle diyor:

“Ne kadar da mutluydular! Çünkü Rab onları bütün işlerinde nimetlendirmişti; evet, hatta yüz on yıl geçinceye dek nimetlendirilip refaha kavuşturuldular; ve Mesih’ten sonraki ilk kuşak gelip geçti ve bütün ülkede hiçbir çekişme olmadı.” (4. Nefi 1:15–16, 18).

Mesih’in sevgi dolu öğrencileri başkaları ve kendileri adına böyle bir nimet için dua edip çalışırlar. Mormon Kitabı’ndaki kayıtlardan ve çoğumuz için kendi deneyimlerimizden mutluluk armağanının elde edilebilir bir armağan olduğunu biliyoruz. Mutluluğa giden yolun çok belirgin olduğunu biliyoruz. Ayrıca Nefililer’in Kurtarıcı’nın ziyaretinden sonra hissettikleri gibi yüreklerimize “Tanrı sevgisini” yerleştirmedikçe mutluluğu korumanın kolay olmayacağını biliyoruz.

Bu sevgi, Nefililer’in yüreklerindeydi çünkü onlar bunu mümkün kılan yasayı tuttular. Bu yasanın bir özeti Rab’bin sofrası dualarında bulunur ki bu dualar sevgi dolu Cennetteki Babamız’a candan bir rica ile başlar. Biz O’na dua ederken, kişisel Kurtarıcımız’a tüm kalbimizle iman ederek ve derin bir sevgi duyarak dua ederiz. O’nun adını üzerimize alacağımıza, O’nu hatırlayacağımıza ve O’nun tüm emirlerini tutacağımıza gerçek bir amaçla taahhüt ederiz. En sonunda, Tanrı Birliği’nin üçüncü üyesi, Kutsal Ruh’un, her zaman yanımızda bulunabilmesi, Baba ve O’nun Sevgili Oğlu hakkında kalplerimize tanıklık etmesi için iman ederiz. (Bkz. Ö&A 20:77, 79)

Kutsal Ruh’un yoldaşlığı sayesinde kalplerimiz değişebilir ki böylece Cennetteki Babamız ve Rab İsa Mesih’in sevgisini arzu eder ve kabul ederiz. Tanrı sevgisini yüreklerimize koyma yolu kolaydır, fakat bu sevgi hissini yüreklerimizde kaybetme yolu da kolaydır. Örneğin, birisi Cennetteki Baba’ya daha az dua etmeyi ya da ondalığını tam ödememeyi ya da Tanrı’nın sözleriyle kendine ziyafet çekmeyi bırakmayı ya da fakirleri ve muhtaçları önemsememeyi seçebilir.

Rab’bin emirlerini tutmama tercihlerinden herhangi biri Ruh’un yüreklerimizden uzaklaşmasına sebep olabilir. Ruhu kaybettiğimizde, mutluluk azalır.

Sevdiklerimiz için istediğimiz mutluluk onların tercihine bağlıdır. Bir çocuğu, bir araştırmacıyı ya da arkadaşlarımızı ne kadar seversek sevelim, Kutsal Ruh’un yüreklerine dokunup değiştirmesini hak etmeleri için onları emirleri tutmaya zorlayamayız.

Bu yüzden sunabileceğimiz en iyi yardım sevdiklerimize kendi tercihlerine özen göstermeleri için onlara yol göstermektir. Alma, bunu sunabileceğiniz bir davet şeklinde gösterdi:

“Rab’bin önünde kendinizi [alçaltın] ve O’nun kutsal adını [çağırın] ve gücünüzü aşan biçimde denenmemek için uyanık durup devamlı [dua edin]; ve böylece Kutsal Ruh tarafından size yol gösterilir ve siz de alçakgönüllü, yumuşak huylu, uysal, sabırlı, sevgi dolu olursunuz ve her şeye tahammül edersiniz;

“Rab’be inanıp sonsuz yaşama kavuşacağınızı ümit ederek, Tanrı sevgisi daima yüreklerinizde bulunsun ki son günde yukarı kaldırılarak O’nun rahatına kavuşabilirsiniz” (Alma 13:28–29).

Dua ederim ki sevdiğiniz insanlar sonsuz mutluluğa giden yolu seçmek için ilham dolu bir daveti kabul ederler.