Głosy świętych w dniach ostatnich
Kapitan Moroni pomógł mi w nauczaniu w szkole średniej
Ilustracja — Allen Garns
Był środek roku szkolnego. Nauczanie 13‑ i 14–latków nie było dla mnie łatwym zadaniem. Dopiero co wróciłem z irytującego spotkania z asystentem dyrektora, podczas którego omawialiśmy przeprowadzoną niedawno ocenę postępu uczniów. Będąc nowym nauczycielem, zmuszonym do samodzielnego przygotowywania większości lekcji, z trudem przychodziło mi dopilnowanie, aby uczniowie skupiali swoją uwagę na danym zadaniu i byli nim zainteresowani. Mówiąc w skrócie, nasza rozmowa sprowadzała się do tego, abym zmusił moich uczniów do podjęcia wyboru: albo wykonają zadanie, albo wpadną w kłopoty — a ja bez wahania miałem wyciągnąć konsekwencje.
Wyszedłem ze spotkania załamany i przytłoczony. Postanowiłem, że rozważę wszystko, co miało miejsce podczas tego spotkania, studiując pisma święte następnego dnia. Ku mojemu zaskoczeniu otrzymałem odpowiedzi, jak tylko zacząłem czytać Księgę Mormona.
Tego ranka modliłem się, abym dowiedział się z pism świętych, w jaki sposób być lepszym nauczycielem. Duch Święty nauczał mnie, kiedy czytałem o Kapitanie Moronim w 44. rozdziale Almy. Mowa w nim o tym, jak Kapitan Moroni i Nefici okrążyli Lamanitów nad rzeką Sidon i przestraszyli ich do tego stopnia, że Lamanici porzucili swoją broń. Czytając dalej, rozmyślałem nad tym, jakby to było, gdybym był Kapitanem Moronim podczas szkolnych zajęć: wydającym rozkazy, pewnym siebie i odnoszącym sukces.
Czytając zapisany w tym rozdziale dialog, zwróciłem uwagę na to, że Moroni nakazał Zerahemnaszowi i Lamanitom dokonać wyboru: „Nakazuję [wam], abyście oddali nam swą broń, […] i darujemy wam życie, jeśli pójdziecie swoją drogą i nie powrócicie, by walczyć z nami […], jeśli jednak tego nie uczynicie, jesteście w naszych rękach i rozkażę moim ludziom, aby was zaatakowali” (Alma 44:6–7). Zrozumiałem, że Moroni uczynił to, do czego nakłaniał mnie asystent dyrektora! „Daj im do wyboru dwie możliwości i nie wahaj się wyciągnąć konsekwencji” — powiedział. Zachowując w pamięci jego słowa, zdecydowałem, że zastosuję motto Moroniego: „Skończymy tę walkę” (Alma 44:10).
Uzbrojony w zasady, których nauczyłem się, czytając historię z pisma świętego na temat jednego z moich bohaterów, powróciłem na zajęcia, pokładając pewność w plan działań, który przygotowałem. Prócz tego miałem przy sobie figurkę Kapitana Moroniego, którą trzymałem w kieszonce koszuli przez resztę roku szkolnego jako przypomnienie o tym, jak Kapitan Moroni pomógł mi w nauczaniu w szkole średniej. Jak tylko dałem uczniom dwie możliwości do wyboru, ich zachowanie poprawiło się, wypełniali swoje obowiązki, a wszyscy się lepiej dogadywaliśmy. Rok szkolny dobiegł końca i choć nie było łatwo, dzięki odpowiedzi udzielonej na moją modlitwę oraz mocy, której źródłem były pisma święte, byłem w stanie „[zakończyć] tę walkę”.