Νέοι
Όταν πέθανε η φίλη μου
Η συγγραφέας ζει στη Γιούτα των Η.Π.Α.
Κατά τη διάρκεια της δευτέρας λυκείου στο σχολείο μου, η φίλη μου έπαθε ανεύρυσμα εγκεφάλου και απεβίωσε την επομένη. Αν και ήμουν μέλος της Εκκλησίας, ακόμη δυσκολευόμουν. Είχα διδαχθεί όλη μου τη ζωή ότι θα μπορούσα να στραφώ στον Επουράνιο Πατέρα και τον Σωτήρα για οτιδήποτε, αλλά ποτέ πριν δεν έπρεπε να περάσω κάτι σαν αυτό.
Έκλαιγα ώρες, προσπαθώντας να βρω κάτι --οτιδήποτε-- να μου δώσει γαλήνη. Τη νύκτα μετά τον θάνατό της, στράφηκα στο υμνολόγιο. Καθώς γύριζα τις σελίδες, το άνοιξα στο “Abide with Me; ’Tis Eventide” (Hymns, αρ 165). Κόλλησα στην τρίτη στροφή:
Κοντά μου μείνε κι είν’ αργά,
το βράδυ μοναχό,
μαζί σου όταν δεν μπορώ να επικοινωνώ.
Το σκότος που ’ναι άγριο
του κόσμου είναι εδώ.
Αχ μείν’ εδώ
Σωτήρα μου
αυτό το δειλινό!
Αυτή η στροφή με γέμισε με τόση πολλή γαλήνη. Γνώριζα τότε ότι όχι μόνον ο Σωτήρας θα μπορούσε να μείνει μαζί μου εκείνη τη νύκτα, αλλά και ότι επίσης γνώριζε ακριβώς πώς αισθανόμουν. Γνώριζα ότι η αγάπη που αισθάνθηκα μέσω του ύμνου όχι μόνον με έκανε να ξεπεράσω εκείνη τη νύκτα, αλλά με έκανε να ξεπεράσω πολλές άλλες δοκιμασίες που υπέμεινα.