Uczenie się w Pański sposób

W objawieniu udzielonym Prorokowi Józefowi Smithowi w czerwcu 1831 r. Pan oświadczył: „I znowu dam wam wzór we wszystkim, aby was nie zwiedziono; bowiem Szatan krąży po ziemi, zwodząc narody” (NiP 52:14).

Co ciekawe, Pan dał nam wzór, a nie konkretne wytyczne dotyczące wszystkiego. Nie sądzę, że Pan, używając słów „wzór we wszystkim”, sugeruje, że jest to jedyny wzór, z którego należy korzystać w każdej sytuacji. Przeciwnie — Pańska droga obejmuje różnorodność wzorów, z których można skorzystać do osiągnięcia różnych celów duchowych.

Naszym ostatecznym celem podczas uczenia się i nauczania, powinno być określenie i wykorzystanie takiego wzorca lub wzorców, które najlepiej sprostają naszym potrzebom, byśmy osiągnęli pożądane wyniki uczenia się.

Duch Święty jest trzecim członkiem Boskiej Trójcy, Objawicielem, Nauczycielem, Pocieszycielem, tym, który uświęca i o wszystkim nam przypomina (zob. Ew. Jana 14:16–17, 26; 3 Nefi 27:20). Starszy James E. Talmage (1862–1933) z Kworum Dwunastu Apostołów wyjaśnił: „Stanowisko Ducha Świętego w Jego posłudze ludziom jest opisane w pismach świętych. Jest nauczycielem przysłanym przez Ojca. A tym, którzy są uprawnieni do nauczania przez Niego, objawi wszystko, co jest niezbędne do rozwoju duszy”¹. Zaproszenie Ducha Świętego, aby był nauczycielem, jest głównym celem we wszystkich Pańskich wzorach uczenia się i nauczania.

Obraz

young woman reading Preach My Gospel

Uczeń, który korzysta z moralnej wolnej woli i postępuje zgodnie z właściwymi zasadami, otwiera swoje serce na Ducha Świętego i jest gotowy na Jego nauki, moc świadectwa oraz jego potwierdzenie. Nauka z wiarą i przez wiarę wymaga duchowego, umysłowego i fizycznego wysiłku — nie przychodzi jedynie przez bierne słuchanie. Stale podejmowane szczere działania, u których podłoża leży natchniona wiara, pokazują naszemu Ojcu w Niebie i Jego Synowi, Jezusowi Chrystusowi, naszą chęć do nauki i otrzymywania wskazówek od Ducha Świętego.

Zastanówcie się, w jaki sposób misjonarze pomagają osobom zainteresowanym w uczeniu się przez wiarę. Zawieranie i dotrzymywanie duchowych zobowiązań, takich jak studiowanie i modlenie się w kwestii Księgi Mormona, przestrzegania przykazań i uczęszczania na spotkania kościelne, wymaga od osoby zainteresowanej zastosowania wiary i podjęcia działania. Zasada ta ma także zastosowanie do wszystkich członków, w tym rodziców, nauczycieli i przywódców.

Nauczanie, napominanie i wyjaśnianie — choć są bardzo ważne — nie mogą narzucić osobie zainteresowanej, dziecku, uczniowi czy członkowi świadectwa o prawdziwości przywróconej ewangelii. Tylko wtedy, gdy wiara inicjuje działania i otwiera drogę do serca, Duch Święty dostarcza potwierdzające świadectwa. Misjonarze, rodzice, nauczyciele i przywódcy muszą dowiedzieć się, jak nauczać poprzez moc Ducha. Jednakże mają oni drugi ważny obowiązek, którym jest pomoc innym ludziom uczyć się przez wiarę.

Opisywany przeze mnie sposób uczenia się wykracza poza zrozumienie intelektualne, przyswajanie informacji i ich przywoływanie. Ten rodzaj nauki, o którym mówię, powoduje, że budzimy się dla Boga (zob. Alma 5:7), odrzucamy naturalnego człowieka (zob. Mosjasz 3:19), dokonujemy przemiany serca (zob. Mosjasz 5:2), nawracamy się do Pana i nigdy od Niego nie odstępujemy (zob. Alma 23:6). Zdobywanie wiedzy przez wiarę wymaga zarówno serca, jak i ochotnego umysłu (zob. NiP 64:34). Jest to możliwe dzięki Duchowi Świętemu, który niesie moc słowa Bożego ku naszym sercom i do nich. Uczenia się przez wiarę nie można przenieść z nauczyciela na ucznia, z misjonarza na zainteresowanego czy też poprzez wykład, pokaz lub eksperyment — uczeń musi rozwijać swoją wiarę i wykazywać się nią, aby zdobyć wiedzę.

1. Przygotuj się do nauki. Dobrze jest, jeśli uczęszczasz na lekcje Szkoły Niedzielnej i słuchasz, jak nauczyciel prezentuje temat. Jeśli jednak wkładasz w to większy wysiłek i przygotowujesz się do lekcji, jeśli rozmyślasz o rzeczach, o których przeczytanie poprosił cię nauczyciel i modlisz się na dany temat przed lekcją, może nastąpić potężna obfitość Ducha, który stanie się twoim nauczycielem. Przygotowanie zaprasza objawienie.

2. Wzajemna komunikacja podbudowuje. Chcę zwrócić waszą uwagę na następujący werset. „Wyznaczcie między sobą nauczyciela, i niechaj wszyscy na raz nie mówią; ale niechaj każdy mówi z osobna, a wszyscy niech słuchają słów jego, aby kiedy wszyscy przemówili, wszyscy byli podbudowani przez wszystkich, i aby każdy miał równy przywilej” (NiP 88:122).

Obraz

young man teaching

To jest jeden z pełnych mocy Pańskich wzorów nauczania i uczenia się. Chcę zaproponować, abyście spojrzeli na ten werset pod innym kątem: „Wyznaczcie między sobą nauczyciela”. Kto jest nauczycielem? Duch Święty. Czy w sytuacji, gdy Duch Święty jest — zgodnie z waszym pragnieniem — nauczycielem, możliwe jest, by „wszyscy na raz nie [mówili]; ale [żeby] każdy [mówił] z osobna, a wszyscy […] [słuchali] słów jego, aby kiedy wszyscy [przemówią], wszyscy byli podbudowani”? Tylko Duch Święty może być źródłem takiego podbudowania.

Wzajemna komunikacja podbudowuje i zaprasza objawienie. Obecnie w Kościele uczymy się i stosujemy w życiu jeszcze bardziej duchowe, rygorystyczne i wymagające wzory uczenia się i nauczania. Czy zawsze będziemy robić to, co robiliśmy dotychczas i otrzymywać stale te same rezultaty, czy też odpokutujemy, będziemy się uczyć, zmieniać i nauczać jeszcze lepiej w Pański sposób?

3. Zaproszenie do działania. Jedno proste pytanie pomaga osiągnąć ten cel. Co zrobisz z tym, czego się nauczyłeś? Działanie na podstawie objawienia prowadzi do dalszych objawień.

Modlę się, abyśmy dotrzymywali kroku, gdy Pan przyśpiesza Swe dzieło. Abyśmy po prostu nie robili tego, co robimy zawsze i cały czas w ten sam sposób.

Składam moje świadectwo o realnym istnieniu Pana Jezusa Chrystusa. Świadczę, że On żyje. Zmartwychwstał. Stoi na czele tego Kościoła i kieruje jego sprawami. Zwraca się do nas wszystkich, abyśmy dotrzymali kroku Jego przyśpieszeniu i postępowali według wzorów, które on ustanowił dla naszego rozwoju i nauki.