คริสต์มาสที่หอมหวาน
วิลสัน คอร์รีอา ดอสซานตอส รัฐเปร์นัมบูกู บราซิล
ภาพประกอบโดย เอนยา ทอดด์
ครอบครัวผมทำให้คริสต์มาสเป็นช่วงเวลาน่าจดจำตราบนานเท่านานเท่าที่ผมจำได้ เมื่อผมจากไปเป็นผู้สอนศาสนาที่คณะเผยแผ่บราซิล ปอร์ตูอาเลเกร ผมไม่คิดว่าการใช้คริสต์มาสห่างจากครอบครัวเป็นครั้งแรกจะยากถึงเพียงนี้
ช่วงคริสต์มาสปีแรกในสนามเผยแผ่ ผมอยากอยู่กับครอบครัวมาก แต่ผมกับคู่อยู่กันแค่สองคน ผมรู้สึกสังเวชตัวเองและเศร้าใจ
คืนคริสต์มาสอีฟ ครอบครัวที่น่ารักครอบครัวหนึ่งชวนผมกับคู่ไปรับประทานอาหารเย็น เรามีค่ำคืนที่ดี แต่ความสุขของครอบครัวนี้ยิ่งย้ำเตือนว่าผมอยู่ห่างจากครอบครัวผมเอง คืนนั้นเรากลับบ้าน ผมพยายามนอนหลับและลืมว่าวันรุ่งขึ้นเป็นคริสต์มาส เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมโล่งอกเมื่อคริสต์มาสสิ้นสุด
หนึ่งปีต่อมา ผมนึกถึงคริสต์มาสปีก่อนและนึกถึงสิ่งที่ผมจะทำได้เพื่อให้คริสต์มาสในสนามเผยแผ่ดีขึ้น ผมตระหนักว่าความรู้สึกเศร้าใจเมื่อปีก่อนเกิดจากการที่ผมสนใจตัวเองแทนที่จะสนใจพระผู้ช่วยให้รอด ผมตระหนักเช่นกันว่าคริสต์มาสเป็นเวลาให้ระลึกถึงการประสูติของพระผู้ช่วยให้รอดและผมควรมีความสุขที่ได้รับใช้เป็นตัวแทนของพระองค์
ผมคุยกับคู่และเราตัดสินใจซื้ออมยิ้มไปแจกสมาชิก ผู้สนใจ เด็กๆ และคนที่เราพบโดยบังเอิญในวันคริสต์มาส เราฝึกร้องเพลงสวดคริสต์มาสด้วย ปีติท่วมท้นใจผมในวันคริสต์มาสเมื่อเราพบกับผู้คน ร้องเพลงสวด และแจกอมยิ้ม
ระหว่างทางกลับบ้านคืนนั้น เราพบชายสูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่บนทางเท้า เราถามว่าเขาได้รับของขวัญคริสต์มาสวันนั้นหรือยัง เขาตอบว่าได้รับแล้ว—เขาได้คุยโทรศัพท์กับลูกที่อยู่ไกล
“เรามีของขวัญอีกชิ้นให้คุณ” เราบอก เรามอบอมยิ้มให้เขา
“นี่จะไม่ทำให้ปากผมหวานเท่านั้น” เขากล่าว “แต่จะทำให้วิญญาณผมหวานด้วย”
ผมมีคริสต์มาสเลวร้ายที่สุดในคณะเผยแผ่เพราะผมสนใจแต่ตัวเอง ผมมีคริสต์มาสดีที่สุดเช่นกันเมื่อผมสนใจพระผู้ช่วยให้รอดแทน ผมรู้ว่าเมื่อใจเรามุ่งไปที่พระองค์ พระองค์จะทรงนำความหอมหวานมาสู่วิญญาณเราในวันคริสต์มาสและทุกวันของปี