Bóg powiedział nam, że mamy zostać ochrzczeni

Jeśli jesteśmy w odpowiednim wieku i jesteśmy na tyle dojrzali, aby odróżniać dobro od zła, Ojciec Niebieski pragnie, abyśmy zostali ochrzczeni (zob. Doktryna i Przymierza 18:42). Jezus był doskonały, a mimo to wybrał, że zgodnie z przykazaniami Boga będzie ochrzczony (zob. Ew. Mateusza 3:13–17; II Ks. Nefiego 31:7). Nawet osoby, które już umarły, mogą przyjąć chrzest. Oferujemy im tę możliwość poprzez chrzest w ich imieniu, który jest dokonywany w świątyniach (zob. Doktryna i Przymierza 128:15–18).

Jezus nie został ochrzczony przez byle kogo. Udał się konkretnie do swego kuzyna, Jana, który posiadał upoważnienie kapłańskie od Boga. Po śmierci Jezusa i po tym, jak zabito Jego uczniów, to upoważnienie kapłańskie zostało zabrane z ziemi. Następnie w 1829 r. Jan Chrzciciel ukazał się Józefowi Smithowi i dał mu upoważnienie, aby chrzcić w imieniu Boga. Dzięki temu objawieniu możemy zostać ochrzczeni na mocy tego samego upoważnienia.

Chrzest to dwustronna obietnica, czyli przymierze pomiędzy nami a Bogiem. Obiecujemy:

1. Wziąć na siebie imię Chrystusa

2. Zawsze o Nim pamiętać

3. Przestrzegać Jego przykazań.

W zamian Bóg obiecuje, że Jego Duch zawsze będzie z nami. Każdego tygodnia słowa modlitw sakramentalnych przypominają nam o tym przymierzu (zob. Doktryna i Przymierza 20:77, 79).

Gdy Jezus został ochrzczony, Duch Święty ukazał się pod postacią gołębicy (zob. II Ks. Nefiego 31:8). Obecnie, po tym, jak dana osoba zostanie ochrzczona, następuje jej konfirmacja. Oznacza to, że otrzymuje ona szczególne błogosławieństwo, dzięki któremu proszona jest o przyjęcie oczyszczającego duchowego daru Ducha Świętego (zob. II Ks. Nefiego 31:17). Duch Święty może ostrzegać nas przed niebezpieczeństwem, pocieszać, poprowadzić do podejmowania dobrych decyzji i pomagać nam odczuwać miłość Boga (zob. Doktryna i Przymierza 39:6).

Bóg wiedział, że będziemy popełniać błędy. Pomimo tego, że dokładamy najlepszych starań, grzeszymy i nie zawsze udaje nam się żyć według obietnic zawartych podczas chrztu. Dlatego Bóg daje każdemu z nas szansę, by odpokutować (zob. Doktryna i Przymierza 18:13). Każdego dnia możemy dołożyć wszelkich starań, aby przepraszać i naprawiać błędy. Możemy się modlić i prosić Boga o przebaczenie. Następnie, kiedy z pokornym sercem przyjmujemy sakrament, możemy mieć ze sobą Ducha Świętego (zob. III Nefi 18:11).

Rodzice powinni pomóc swoim dzieciom w przygotowaniach do chrztu (zob. Doktryna i Przymierza 68:25).

Dzieci, które mają mniej niż osiem lat, nie muszą być ochrzczone (zob. Ks. Moroniego 8).

Kiedy przyjmujemy chrzest obiecujemy, że będziemy „płakać z tymi, którzy płaczą […], pocieszać tych, którzy potrzebują pocieszenia, i stać jako świadkowie Boga o każdej porze i we wszystkim, i gdziekolwiek się [znajdujemy]” (Ks. Mosjasza 18:9).