Digitaal thema-artikel: Onder heiligen der laatste dagen
Onze perfecte driehoek van hoop en genezing
De dokters gaven ons weinig hoop dat ons dochtertje zich normaal zou ontwikkelen, maar geloof, vasten en gebed, en priesterschapszegens bewezen het tegendeel.
Foto, Leslie Nilsson
We keken in 2015 allemaal uit naar Agatha’s geboorte. Ze zou het eerste kleinkind van mijn ouders worden. Alles ging goed tot de dag dat ze geboren werd. Ze was een grote baby, ik kreeg complicaties, en de dokter was pas laat in het ziekenhuis. Toen hij er eindelijk was, moest hij een verlostang gebruiken om haar ter wereld te brengen. Tegen die tijd had Agatha ernstig zuurstoftekort.
Toen ze Agatha even op mijn borst legden, dacht ik dat het was om afscheid te nemen. Daarna werd ze door de verpleegkundigen vlug meegenomen naar de neonatale intensive care. Ik hoorde later dat haar apgarscore, waarmee de algehele toestand van pasgeboren baby’s wordt gemeten, maar 2 was. Een normale score zou tussen 7 en 10 liggen.
Op de scans was een grote witte vlek te zien op Agatha’s hersenen, wat duidde op aanzienlijke schade door het zuurstoftekort. De dokters vertelden ons dat ze ernstige cognitieve en lichamelijke beperkingen zou hebben als ze het zou overleven, en dat ze waarschijnlijk aan epilepsie zou lijden.
Toen mijn familie hoorde hoe ernstig ziek Agatha was, kregen mijn ouders en schoonouders toestemming om naar de neonatale intensive care-afdeling te komen om Agatha te zien, en afscheid te nemen. Mijn vader en schoonvader gaven haar allebei een zegen, zonder dat van elkaar te weten. Mijn man gaf haar ook een zegen. Die zondag vastten we met de hele familie voor haar.
Agatha bleef elf dagen in het ziekenhuis voordat ze met ons mee naar huis mocht. De maanden daarna onderging ze verschillende onderzoeken en ingrepen. Ze kon niet slikken, ze had geen reflexen, en ze had last van stuiptrekkingen. Mij werd verteld dat ze nooit haar hoofd zou kunnen bewegen, nooit zou kunnen lopen, en nooit zou kunnen praten.
Gedurende het hele jaar daarna bleven we voor Agatha bidden en vasten, en we namen haar naar een fysiotherapeut om haar te leren bewegen. Vooral de linkerkant van haar lichaam was door het zuurstoftekort aangetast. Ze kon wel haar rechterhand bewegen, maar niet haar linkerhand. De dokters zeiden dat haar vooruitgang traag zou verlopen. Maar al na een paar afspraken kon ze beide kanten van haar lichaam even goed bewegen. De therapeut zei dat het een wonder was. Doordat ze zo snel vooruitging, vroeg hij zich af waarom we in eerste instantie naar hem toe waren gekomen.
We waren blij met elke kleine verbetering. Agatha begon al gauw haar hoofd te bewegen. Daarna ging ze rechtop zitten. Toen ze begon te glimlachen, wisten we dat ons geloof en onze gebeden verhoord werden. En toen ze voor het eerst ‘mama’ zei, was ik dolgelukkig.
We ontvingen ons grootste wonder tijdens haar jaarlijkse controle. Op de MRI-scan was geen witte vlek op haar hersenen te zien. De dokter kon zijn ogen niet geloven.
‘Het lijkt wel of dit de scan van een ander kind is’, zei hij terwijl hij de nieuwe scan vergeleek met die van vlak na haar geboorte. Hij vroeg een tweede scan aan, en vroeg: ‘Wat is hier gaande?’
Agatha heeft nu geen cognitieve of lichamelijke beperkingen meer, en ze krijgt geen epilepsiemedicijnen meer. Op school staat ze bekend als een intellectueel vergevorderd kind.
We schrijven Agatha’s genezing toe aan wat mijn vader ‘een perfecte driehoek’ noemt: geloof, vasten en gebed, en priesterschapszegens van rechtschapen mannen. We weten dat de Heer ons liefheeft, we weten dat Hij macht heeft, en we weten dat Hij ons zijn macht hier op aarde laat gebruiken. We zijn dankbaar dat Hij Agatha heeft genezen.