Onze verschillen hoeven geen kloof tussen ons te vormen

Afbeelding

twee vrouwen omhelzen elkaar

Wat de omgang met anderen betreft, schuilt het grootste antwoord ooit aan ons gegeven in de vorm van een Heiland: ‘Want zo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft’ (Johannes 3:16; cursivering toegevoegd).

Als ik in een ogenschijnlijk onoverkomelijke vraag of ongemakkelijk conflict verstrikt raak, wend ik me tot Jezus Christus. Ik voel me dan getroost door de vrede en liefde die van Hem uitgaan. Zijn liefde vult de leemte in mij op.

De liefde van Jezus Christus was het antwoord dat ik kreeg toen een goede vriendin me vertelde dat ze de kerk de rug toekeerde. Vóór die beslissing had ze haar oprechte vragen met me gedeeld, me om mijn mening gevraagd en me vertrouwelijk over de pijn verteld die ze voelde. Haar pijn was echt, haar vragen waren oprecht en ik vond het een eer om een luisterend oor te zijn. Maar de gedachten die ik uitte, leken vaak niet bij haar binnen te komen.

Ik voelde me na die gesprekken onzeker over hoe ik haar kon steunen. In een bepaald gesprek stelde ze me een oprechte vraag over iets waar ik me zelf al een tijdje onzeker over voelde. Ze prikte dan ook door me heen toen ik niet goed wist te antwoorden. Ik weet nog dat ze zei: ‘Emily, dat geloof jij niet echt. Echt niet.’

Ze had gelijk.

Na dat voorval liet ik de vriendschap meer en meer los. Ik voelde me ongemakkelijk als ik geestelijke zaken met haar besprak. Ik was ook gefrustreerd door onze verschillende geloofsopvattingen en mijn eigen ontoereikende antwoorden. Ik voelde me hopeloos. Ik informeerde steeds minder naar haar evangelievragen uit angst dat ik geen antwoorden had. Ik begon te denken dat we voor een vriendschap te verschillend waren.

Het duurde een paar maanden voordat ik besefte dat ik bij het zoeken naar antwoorden op haar (en mijn) vragen het belangrijkste antwoord uit het oog had verloren: zo lief heeft God de wereld gehad – zo lief heeft God mijn vriendin.

President Dallin H. Oaks, eerste raadgever in het Eerste Presidium, drukte ons in zijn toespraak in de oktoberconferentie van 2020 op het hart: ‘De lering van de Heiland om [elkaar] lief te hebben, is gestoeld op het feit dat alle mensen geliefde kinderen van God zijn.’ Hij wees aan het eind van zijn boodschap op het perspectief dat die kennis biedt: ‘De wetenschap dat we allemaal kinderen van God zijn, geeft ons een hemelse kijk op de waarde van alle anderen.’¹

Die woorden troffen me. Daar spreekt uiteraard een fundamentele waarheid uit. Maar ik besefte dat ik die waarheid aan de kant had geschoven toen mijn vriendin zich van de kerk afkeerde.

Het besef dat mijn vriendin – ongeacht onze verschillende geloofsopvattingen – een geliefd kind van God is, veranderde alles voor mij.

Ik had maandenlang een grote kloof tussen mij en mijn vriendin gevoeld, maar ik belde haar meteen nadat ik tot dit besef kwam op en vertelde haar over Gods liefde. Ik kon haar uitleggen waarom ik die kloof had laten ontstaan. Ik legde uit waarom het pijn deed dat iemand die me zo dierbaar is niet met respect werd behandeld. Gelukkig was ze begripvol en we boden allebei onze excuses aan. We bespraken hoe belangrijk onze vriendschap was en dat we meer gemeen hadden dan dat we van elkaar verschilden. Ik zei dat ik graag toenadering tot haar wilde zoeken, maar daarbij wel mijn eigen normen en geloof wilde behouden. Ik sprak ook de hoop uit dat we elkaar konden blijven steunen. Ik was heel dankbaar dat ze daarmee instemde.

Net zoals Zoram ‘een trouwe vriend’ voor Nephi was (2 Nephi 1:30), wil ik graag een goede vriendin voor haar zijn, ongeacht onze verschillen.

Ik ben dankbaar voor Gods liefde – dankbaar dat die zo zuiver, zo krachtig en zo verregaand is dat we er in moeilijke gesprekken houvast aan hebben. Ik ben dankbaar dat de liefde van God voor iedere mensenziel is weggelegd. Ik ben dankbaar dat de liefde van God ons in staat stelt om elkaar volkomen lief te hebben. Wat een hemelse, onbeschrijflijke liefde.