Μήνυμα Hγεσίας Περιοχής
Το σημάδι του αληθινού πιστού
Ο Απόστολος Παύλος πέρασε περισσότερα από τρία χρόνια ανάμεσα στους αγίους στην Έφεσο. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου οι Εφέσιοι βίωναν θαύματα, ιάσεις και μεγάλα γεγονότα. Όπως ο Παύλος βεβαίωσε «ο λόγος του Θεού» ανάμεσά τους «ισχυρά αύξανε… και δυνάμωνε»1.
Όμως το κήρυγμά του και οι φανερώσεις της δυνάμεως του Θεού προκάλεσαν αναταραχή ανάμεσα στους απίστους τόσο πολύ, ώστε ο Παύλος εξαναγκάσθηκε να φύγει από την Έφεσο. Πήγαινε από μέρος σε μέρος για να κηρύξει, αλλά προτού επιστρέψει στην Ιερουσαλήμ ένιωσε την ανάγκη να διδάξει και να προειδοποιήσει τους φίλους του για άλλη μια φορά. Αδυνατώντας να επιστρέψει στην Έφεσο, κάλεσε εκεί τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας. Τους υπενθύμισε ότι είχε περάσει όλον τον χρόνο του στην Έφεσο διδάσκοντας αυτό που ήταν «προς όφελος» –«μετάνοια προς τον Θεό, και την πίστη προς τον Κύριο Ιησού Χριστό»2– και κατόπιν τους προειδοποίησε να «προσέχετε, λοιπόν, στον εαυτό σας, και σε ολόκληρο το ποίμνιο… επειδή… ύστερα από την αναχώρησή μου, θα μπουν μέσα σε σας λύκοι βαρείς, που δεν θα λυπούνται το ποίμνιο»3. Προσέθεσε περαιτέρω ότι «μιλ[ώντας] διεστραμμέν[α]» θα ήταν το εργαλείο που αυτοί οι «λύκοι βαρείς» θα χρησιμοποιούσαν «για να αποσπούν τούς μαθητές πίσω από τον εαυτό τους»4.
Κατά την επιστροφή στην Ιερουσαλήμ, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στη Ρώμη. Ενώ ήταν απασχολημένος κηρύττοντας το αληθινό Ευαγγέλιο, ακόμη και ως φυλακισμένος στη Ρώμη γνωρίζοντας ότι η ζωή του σύντομα θα τελείωνε, ο Παύλος αισθάνθηκε την επιτακτική ανάγκη να γράψει στα μέλη της Εκκλησίας στην Έφεσο.
Όταν βρισκόταν εκεί αυτοπροσώπως, η πρώτη πράξη του Παύλου ήταν να «[βάλει] επάνω τους τα χέρια, [και] ήρθε το Πνεύμα το Άγιο επάνω σ’ αυτούς»5.
Τώρα, καθώς γράφει τα τελευταία του λόγια διδασκαλίας στους αγαπημένους φίλους και συνυπηρέτες του στην Έφεσο, ο Παύλος αρχίζει επαινώντας τους για την «την πίστη [τους] στον Kύριο Iησού, και την αγάπη σε όλους τούς αγίους»6. Αναγνωρίζει περαιτέρω ότι, αν και προηγουμένως ήταν «νεκροί, εξαιτίας των παραβάσεων και των αμαρτιών» και ήταν «από τη φύση τέκνα της οργής», τώρα είχαν «ζωοπο[ιηθεί]… μαζί με τον Χριστό»7.
Ο Παύλος αντιδιαστέλλει την εχθρότητα που τα μέλη της Εκκλησίας στην Έφεσο είχαν βιώσει το ένα προς το άλλο πριν μετανοήσουν, ασκώντας πίστη και λαμβάνοντας το Άγιο Πνεύμα με το να είναι τώρα «συμπολίτες των αγίων και οικείοι τού Θεού… διαμέσου του Πνεύματος»8.
Επιπλέον, εκφράζει τις εσώτερες επιθυμίες της καρδιάς του καθώς τους λέει: «Γι’ αυτό, λυγίζω τα γόνατά μου προς τον Πατέρα τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού… για να σας δώσει… για να μπορέσετε, ριζωμένοι και θεμελιωμένοι με αγάπη, να… γνωρίσετε την αγάπη τού Χριστού… για να γίνετε πλήρεις με ολόκληρο το πλήρωμα του Θεού»9.
Για να βοηθήσει τους αγίους να γίνουν πλήρεις με την πληρότητα του Θεού που μόλις ανέφερε, ο Παύλος κατόπιν κάνει έναν λεπτομερή κατάλογο συμπεριφοράς που θα διασφαλίσει ότι αυτοί οι καλοί άνδρες και γυναίκες «[δεν] λυπ[ούν] το Πνεύμα το Άγιο του Θεού»10.
Τους λέει: «Kάθε πικρία και θυμός και οργή και κραυγή και βλασφημία, ας αφαιρεθεί από σας με κάθε κακία· να γίνεστε δε, ο ένας στον άλλον, χρήσιμοι, εύσπλαχνοι, συγχωρώντας ο ένας τον άλλον, όπως και ο Θεός συγχώρησε εσάς διαμέσου τού Xριστού»11.
Μολονότι είχε επίγνωση για την καλοσύνη τους όπως φανερώθηκε από τη μετάνοιά τους, έχοντας πίστη και όντες άξιοι για τις εκδηλώσεις του Αγίου Πνεύματος, ο Παύλος προειδοποίησε τους φίλους του για τη δυνητικά καταστροφική δύναμη των λόγων, τόσο αυτών που ελέχθησαν από λύκους βαρείς εκτός του ποιμνίου όσο και της βλασφημίας αυτών που βρίσκονται εντός του ποιμνίου.
Νωρίτερα στη ζωή του, ο Σαύλος είχε χρησιμοποιήσει λόγια για να καταστρέψει τους πιστούς. Τώρα, αφού απεδέχθη τον Κύριο, ο Παύλος θέλει ο τρόπος που μιλά να είναι μία απόδειξη ότι έχει αλλάξει και σημάδι ότι είναι αληθινός πιστός. Ο Παύλος φαίνεται να δείχνει ότι η λήψη των διατάξεων και το να έχουμε το Άγιο Πνεύμα δεν είναι αρκετά, γιατί το σημάδι των αληθινών πιστών είναι να «[είμαστε]… ο ένας στον άλλον, χρήσιμοι».