Przesłanie od Przywódców Obszaru
Najwspanialszy i najcenniejszy dar
Co roku, świętując Boże Narodzenie, zaczynamy myśleć o prezentach. Niektórzy radośnie wyczekują tego okresu, gdy mogą obdarowywać i sprawiać bliźnim niespodzianki. Inne osoby tę coroczną tradycję określają raczej jako stresującą. W naszej rodzinie moja żona naturalnie znajduje radość w obdarowywaniu, podczas gdy mi trudno jest znaleźć znaczące i wartościowe prezenty. Zastanawiałem się nad tym. I chociaż jest wiele czynników z tym związanych, jak np. różne osobowości czy upodobania, chciałbym zaproponować coś, co może pomóc każdemu z nas zrozumieć, kiedy prezent jest znaczący zarówno dla darczyńcy, jak i osoby obdarowanej.
Zbawiciel nauczał: „Większej miłości nikt nie ma nad tę, jak gdy kto życie swoje kładzie za przyjaciół swoich. Jesteście przyjaciółmi moimi”1. Jan napisał: „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”2. Wiemy, że najwspanialszym i najcenniejszym darem w całej historii jest przekazany zarówno przez Ojca, jak i Syna dar Zadośćuczynienia Jezusa Chrystusa. Za sprawą Ich daru śmierć nie odnosi zwycięstwa3. Dzięki Zadośćuczynieniu Chrystusa odkupienie, wieczne zbawienie i wywyższenie są dostępne dla całej ludzkości — dla tylu, ilu zechce4.
Pragniemy tych darów ze względu na ich wieczną i osobistą wartość. Wiedza, że zostały one udzielone ze szczerej, boskiej miłości, jest jednak poza naszym wyobrażeniem. Przemyślcie to: Zbawiciel kocha was tak bardzo, że naprawdę oddał za was Swe życie. Wasz Ojciec Niebieski kocha was tak bardzo, że chętnie oddał za was Swego Jednorodzonego Syna. Gdy zaczniemy pojmować te pełne mocy prawdy o tym, że taka sama miłość wypełni nasze serca, wtedy z głęboką wdzięcznością zechcemy zaśpiewać:
„Podziwiam Jezusa niezmiernej miłości czyn, zadziwia mnie łaska, co tyle zmazała win. Przejmuje mnie trwoga, gdy myślę, że za mnie zmarł, Że za mnie grzesznego On wziął całe brzemię kar. O, jak wspaniale jest, że Jezus kocha mnie, za mnie dał życie Swe! O, jak wspaniale, że Jezus kocha mnie!5
Wiedząc, jak bardzo mogę być czasami bezmyślny, buntowniczy i dumny, zadziwia mnie fakt, że Bóg mimo wszystko darzy mnie miłosierdziem, miłością i oddaniem. Jak mogę więc okazywać Mu swoją wdzięczność?
Po pierwsze i przede wszystkim, świadomie przyjmijmy ten dar: „Bowiem cóż zyskuje człowiek, jeżeli przekazany jest mu dar, a on nie przyjmuje daru? Oto nie raduje się tym, co jest mu dane, ani nie raduje się w tym, co jest ofiarodawcą daru”6. Przyjmujemy dar i bierzemy w objęcia darczyńcę, okazując swą wdzięczność poprzez radość i miłowanie. Zbawiciel nakazał, abyśmy „się wzajemnie miłowali”7 i powiedział: „Jeśli mnie miłujecie, przykazań moich przestrzegać będziecie”8.
Po drugie, uczmy się od naszego Zbawiciela. Nasza radość z powodu niewyobrażalnego daru od Niego zwiększy się, gdy poniesiemy ten dar do bliźnich z miłością i współczuciem. Świadcząc bliźnim posługę, tak naprawdę dzielimy się przesłaniem Chrystusa, który powiedział: „Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych najmniejszych moich braci, mnie uczyniliście”9.
Modlę się, abyśmy podczas tego Bożego Narodzenia modlili się ze szczerą intencją o to, żebyśmy w nadchodzących tygodniach i miesiącach dzięki Panu mieli okazje, by kochać bardziej, częściej się dzielić, częściej zapraszać naszych braci i siostry, żeby przyjęli ten najwspanialszy i najcenniejszy dar naszego Zbawiciela. Jego dar naprawdę wypełni nas niezmiernie wielką radością, gdyż jest pożądany, i sprawi, że będziemy szczęśliwi10.