Panie! Do kogo pójdziemy?

Po cudownym nakarmieniu pięciu tysięcy osób Jezus wygłosił wspaniałe kazanie o Chlebie Żywota. Zwrócił uwagę na to, że wielu podążało za Nim nie z powodu Jego przesłania, „ale dlatego, że [jedli] chleb i [nasycili] się” ¹ . Z tego powodu wyjaśnił, iż to On jest prawdziwym Chlebem Żywota i że doczesne błogosławieństwa otrzymane w tym życiu — nawet za sprawą cudu — nie zbawią ich. Powiedział: „Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i poumierali” ² .

Skutek Jego przesłania był taki, że „od tej chwili wielu uczniów jego zawróciło i już z nim nie chodziło” ³ .

Widząc tę reakcję, Jezus spojrzał na Dwunastu, którzy z Nim byli, i zapytał: „Czy i wy chcecie odejść?”. Piotr zareagował natychmiast, wystąpił naprzód i w imieniu wszystkich wykrzyknął: „Panie! Do kogo pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego” ⁴ .

Wszyscy przeszliśmy i jeszcze przejdziemy przez trudne sytuacje w naszym życiu, w czasie których nasze oczekiwania nie będą miały związku z naszą aktualną rzeczywistością.

Nadejdą chwile, kiedy będziecie się czuli zmęczeni, rozczarowani, zniechęceni lub puści. Co więcej, być może nadejdzie czas, że pomyślimy jak ludzie z dawnych czasów: „Próżna to rzecz służyć Bogu! I jaki pożytek z tego, że przestrzegamy jego przykazań i że chodzimy w pokutnej szacie przed Panem Zastępów?” ⁵ .

To są te chwile, w których klęczymy i wołamy:

„Gdzie znajdę spokój swój?

Gdzie ukojenie,

Kiedy pociechy brak, kto poda dłoń?

Gdy w sercu czuję ból, gniew czy cierpienie,

Duszę swą badam, by

Bliżej Go być” ⁶ .

Pozwólcie, że podzielę się z wami kilkoma zasadami, które — jeśli zostaną zrozumiane — pomogą nam wytrwać, kiedy patrzymy w przyszłość ku lepszym czasom.

Cel tego życia. Prezydent Russell M. Nelson przypomniał nam: „Radość, którą czujemy, ma niewiele wspólnego z tym, w jakich okolicznościach się znaleźliśmy, ale całkowicie jest związana z tym, na czym się skupiamy” ⁷ . 

Nigdy nie traćcie z oczu faktu, że ziemia, na której żyjemy, została stworzona i przygotowana dla nas po to, by wypełnić Plan Zbawienia: „I tak ich wypróbujemy, czy wykonają wszystko, co im Pan, ich Bóg, nakaże” ⁸ bez względu na uzależnione od okoliczności wyzwania życia. Z drugiej strony, jak usłyszał Prorok Józef Smith: „Wszystko to da ci doświadczenie i będzie dla twego dobra” ⁹ . Próby są z natury trudne. Rozumiejąc to, zaczynamy pojmować, że to nie z nami jest coś złego, ale że właśnie wypełniamy cel, dla którego tu jesteśmy.

Nigdy nie wyskakujcie z łodzi w czasie sztormu. Wyobraźcie sobie przez chwilę, że jesteście w łodzi w trakcie bardzo silnego sztormu na środku oceanu. Wyobraźcie sobie, że „w krąg burza szaleje! Fal słychać potężny ryk! I niebo zasnute jest czernią. Nie może nam pomóc nikt” ¹⁰ . Jestem pewien, że wiele wrażeń i uczuć może budzić w was to wyobrażenie, ale chęć wyskoczenia z łodzi nie jest tym, co chcecie zrobić. Łódź ewangelii zawsze zapewni nam ochronę i schronienie pośród burz życia.

Trzymajcie się wiary i wiedzy, którą już posiadacie. Król Beniamin nawoływał nas, abyśmy wierzyli w Boga, wierzyli, że ma wszelką mądrość i wszelką moc, i wierzyli, że „człowiek nie pojmuje wszystkiego, co Pan może pojąć” ¹¹ . W pewien sposób zrozumienie naszej ignorancji powinno być częścią naszego świadectwa.

Życie doczesne charakteryzuje się tym, że nie mamy natychmiastowych odpowiedzi na wszystkie pytania wynikające z okoliczności życia. Dlatego „trzymajcie się kurczowo tego, co już wiecie i mocno trwajcie, aż otrzymacie więcej wiedzy” ¹² .

To, co wiemy, jest ważniejsze i potężniejsze niż to, czego jeszcze nie do końca rozumiemy.

Modlę się, abyśmy, przyjmując te zasady, wielokrotnie mówili jak Piotr: „Panie! Do kogo pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego” ¹³ .