Liahona
Wdzięczność toruje drogę do „tronu łaski”
kwiecień 2024


Przesłanie od Przywódców Obszaru

Wdzięczność toruje drogę do „tronu łaski”

Zanim zostałem powołany jako Siedemdziesiąty Obszaru, stawiałem czoła najtrudniejszym etapom mojej podróży związanej z wiarą. Kłopoty finansowe sprawiły, że nie byliśmy w stanie kupić żywności i skłoniły nas do sprzedania wszystkiego, co posiadaliśmy. Szczególnie wzruszający był widok mojej żony, która rozstawała się z cennymi pamiątkami po babci i matce. Ponieważ nie zatankowaliśmy, poszedłem pieszo przez miasto do lombardu.

Po drodze przypomniała mi się rozmowa z moim dobrym przyjacielem, który przechodził przez swoje własne przejmujące wyzwania. Chcąc mu pomóc, poradziłem mu, aby pielęgnował w sobie wdzięczność. Jego odpowiedź rezonowała we mnie: „Żeby być wdzięcznym, muszę pomyśleć o kimś, kto przechodzi gorsze trudności niż ja! Bardzo ciężko jest znaleźć taką osobę”. Utożsamiałem się do głębi z jego opinią, czując się emocjonalnie uwięziony pośród cierpienia mojej żony i smutku naszych dzieci. Pomimo tego, że pokładałem zaufanie w Zbawicielu, który powiedział mi: „Moim jesteś”1. On wybrał mnie, składając obietnicę, że będę „Jego wyłączną własnością”2 i „że wywyższy [mnie] ponad wszystkie narody, które stworzył”3. Stosowałem wiernie praktyki dziesięciny, postu, modlitwy i oddawania czci Bogu w Świątyni, a obiecane „okna niebieskie”4 pozostawały zamknięte i czułem się opuszczony.

W chwilach wzmożonej udręki przyjąłem praktykę zadawania Bogu dwóch podstawowych pytań: „O Panie, co pragniesz, abym uczynił? Czego pragniesz, abym się nauczył? Niemal natychmiast wyłaniała się myśl: „I stało się, że zbudował ołtarz z kamieni, i złożył ofiarę Panu, i złożył podziękowania Panu, naszemu Bogu”5. To skłoniło mnie do zastanowienia się nad ciężkim losem Lehiego, który nie z własnej winy został zmuszony do opuszczenia domu, pozostawiając swój dobytek, w tym „swój dom i ziemię swego dziedzictwa, i swe złoto, i swe srebro oraz swe drogocenne rzeczy, i nie zabrał ze sobą niczego”6. Spędziwszy całe swoje dotychczasowe życie w Jerozolimie, pozostawiając za sobą długotrwałe marzenia i owoce swojej pracy, Lehi stanął przed wyzwaniem, które wydawało się nie do pokonania. Mimo tego wdzięczność była zasadą, którą się kierował i poprzez którą zabiegał o zbawienie, „Wielkie i zdumiewające są Twe dzieła, O Panie Boże Wszechmocny!”7.

Dla Lehiego wdzięczność nie była zależna od okoliczności; była to decyzja ze skupieniem na konkretnym celu: na Jezusie Chrystusie. I dlatego z wdzięcznością odkryłem: „Jeśli wstąpię do nieba, Ty tam jesteś, A jeśli przygotuję sobie posłanie w krainie umarłych, I tam jesteś”8. Pośród moich własnych prób wyrobiłem w sobie praktykę stawiania ołtarzy wdzięczności poprzez modlitwę. Moim celem była wdzięczność bez porównywania się, bez oczekiwań, zależności od warunków zewnętrznych — to była ogromna zmiana perspektywy.

Na początku każdej modlitwy świadomie kierowałem swoje myśli ku życiu i misji mojego Zbawiciela. Ten proces odmienił moje życie. Im gorliwiej wyrażałem wdzięczność, tym bardziej Duch składał świadectwo o prawdach dotyczących miłosierdzia i łaski. Dzięki tej praktyce zdobyłem świadectwo o „[celu] tej ostatecznej ofiary”9 mojego Zbawiciela oraz o tym, że Jego „trzewia […] są wypełnione współczuciem dla [nas]”10.

On doskonale znał mnie w Swoich trzewiach współczucia. Kiedy moja wdzięczność znalazła ujście, moja wiara pogłębiła się, a moja dusza radowała. Zrozumiałem, że te codzienne ołtarze wdzięczności torują drogę do „tronu łaski”11. W kolejnych dniach zostaliśmy pobłogosławieni zarówno materialnie, jak i duchowo. Ale przy tym wszystkim, przez co przeszedłem, nie chciałbym się zamienić miejscami z żadnym królem. Moje próby zbliżyły mnie do mojego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa i doprowadziły mnie do poznania Go. On żyje!

Przypisy

  1. Ks. Izajasza 43:1.

  2. V Ks. Mojżeszowa 7:6.

  3. V Ks. Mojżeszowa 26:19.

  4. Ks. Malachiasza 3:10.

  5. I Ks. Nefiego 2:7.

  6. I Ks. Nefiego 2:4.

  7. I Ks. Nefiego 1:14.

  8. Księga Psalmów 139:8.

  9. Ks. Almy 34:15.

  10. III Nefi 17:6, 7.

  11. List do Hebrajczyków 4:16.