Rozdział 49.
Mormon i jego nauki
Wiele lat po tym, jak Jezus Chrystus nawiedził Nefitów, mała grupa ludzi opuściła Kościół i nazwała się Lamanitami.
W końcu prawie wszyscy stali się niegodziwi, tak Nefici, jak i Lamanici.
Prawy człowiek, Ammaron, posiadał święte zapisy. Duch Święty powiedział mu, żeby je schował, aby były bezpieczne.
Ammaron powiedział Mormonowi, który miał wtedy 10 lat, gdzie ukrył kroniki. Ammaron wiedział, że może ufać Mormonowi.
Po ukończeniu 24 lat Mormon miał wziąć płyty Nefiego i pisać na nich o swoim ludzie.
Kiedy Mormon miał 11 lat, rozpoczęła się wojna pomiędzy Nefitami a Lamanitami. Nefici wygrali i znów zapanował pokój.
Jednak Nefici byli tak niegodziwi, że Pan zabrał trzech uczniów, co zakończyło cuda i uzdrowienia. Duch Święty nie był już przewodnikiem ludzi.
Kiedy Mormon miał 15 lat, odwiedził go Jezus Chrystus. Mormon dowiedział się więcej o Zbawicielu i Jego dobroci.
Mormon chciał nauczać ludzi, ale Jezus powiedział mu, żeby tego nie robił, gdyż są oni zbyt niegodziwi. Ich serca były nastawione przeciwko Bogu.
Niedługo rozpoczęła się następna wojna. Mormon był rosły i silny, więc Nefici wybrali go na dowódcę swojej armii.
Nefici walczyli z Lamanitami przez wiele lat. Mormon starał się zachęcać swój lud do walki w obronie ch rodzin i domów.
Nefici stali się jednak tak niegodziwi, że Pan już im nie pomagał.
Mormon powiedział Nefitom, że zostaną oszczędzeni tylko wtedy, gdy odpokutują i zostaną ochrzczeni. Ci jednak odmówili.
Przechwalali się swoją siłą, mówiąc, że zabiją wszystkich Lamanitów. Nefici byli tak niegodziwi, że Mormon odmówił bycia ich dowódcą.
Lamanici zaczęli pokonywać Nefitów w każdej bitwie. Mormon zdecydował, że ponownie zostanie dowódcą armii Nefitów.
Wiedział, że niegodziwi Nefici nie wygrają wojny. Nie odpokutowali ani nie modlili się o pomoc, której potrzebowali.
Mormon wziął wszystkie zapisy ze wzgórza, na którym ukrył je Ammaron, i napisał przesłanie do wszystkich ludzi, którzy pewnego dnia przeczytają jego zapisy.
Chciał, żeby wszyscy, wliczając w to Żydów, wiedzieli o Jezusie Chrystusie, odpokutowali i zostali ochrzczeni oraz aby żyli zgodnie z ewangelią i byli błogosławieni.
Duch natchnął Mormona, aby połączył małe płyty Nefiego, które zawierały proroctwa o przyjściu Chrystusa, z płytami Mormona.
Mormon poprowadził Nefitów do kraju Kumorah, gdzie przygotowywali się do ponownej walki z Lamanitami.
Mormon się zestarzał. Wiedział, że to będzie jego ostatnia walka. Nie chciał, żeby Lamanici znaleźli święte zapisy i je zniszczyli.
Przekazał więc płyty swojemu synowi, Moroniemu, i ukrył resztę płyt na wzgórzu Kumorah.
Lamanici zaatakowali i zabili wszystkich Nefitów. Przeżyło tylko dwudziestu czterech z nich. Mormon został ranny.
Mormon był smutny, że tak wielu Nefitów umarło, ale wiedział, że umarli dlatego, że odrzucili Jezusa.
Mormon próbował wcześniej nauczać Nefitów o prawdzie. Mówił im, jak ważna jest wiara w Jezusa Chrystusa.
Próbował ich nauczyć, jak pokładać nadzieję w Zadośćuczynieniu Jezusa Chrystusa i jak odczuwać prawdziwą miłość, która jest prawdziwą miłością Chrystusa.
Mormon napisał listy do swojego syna, Moroniego, który również nauczał Nefitów ewangelii.
Mormon napisał o straszliwej niegodziwości Nefitów. Powiedział Moroniemu, żeby pozostał wierny Jezusowi Chrystusowi.
Lamanici zabili Mormona i wszystkich Nefitów oprócz Moroniego, który zakończył te zapisy.