II List do Koryntian 1–7

Przynieś na lekcję przedmioty, które pomagają, na przykład koc lub bandaż. Zapytaj dzieci o to, co im pomaga, gdy są smutne, boją się lub mają inne problemy. Przeczytaj z dziećmi fragment: II List do Koryntian 1:3–4 i wyjaśnij, że słowo „utrapienie” oznacza poważne problemy. Opowiedz o kilku sytuacjach, w których Ojciec Niebieski cię pocieszył. Złóż świadectwo, że On pocieszy także dzieci.

Pokaż ilustracje przedstawiające ludzi w czasie swego chrztu (zob. Album: Ewangelia w malarstwie, nr 103 i 104) i przeczytaj dzieciom fragmenty: II List do Koryntian 1:4 oraz Mosjasz 18:8–9. Wyjaśnij, że nasz chrzest oznacza, iż obiecujemy pocieszać innych. W jaki sposób możemy kierować się radą Pawła, „abyśmy tych, którzy są w jakimkolwiek utrapieniu, pocieszać mogli”?

Poproś dzieci, by narysowały siebie, gdy pomagają osobie potrzebującej. Niech opowiedzą, w jaki sposób przedstawiona czynność daje pocieszenie.

Wyjaśnij dzieciom, że Paweł pragnął, by święci w Koryncie wybaczyli człowiekowi, który zgrzeszył. Przeczytaj fragment: II List do Koryntian 2:7–8, 10 i poproś dzieci, by położyły swoje dłonie na sercu za każdym razem, gdy słyszą słowa przebaczać lub przebaczenie.

Poproś dzieci, by zagrały scenki, w których pokażą, jak mogą reagować, gdy ktoś będzie dla nich niemiły. Pozwól im po kolei mówić: „Przepraszam” i „Wybaczam ci”. W jaki sposób możemy okazać ludziom, że im przebaczamy? Wyjaśnij, że jednym ze sposobów może być okazanie miłości lub wyrażenie jej (II List do Koryntian 2:8).

Pomóż dzieciom zapamiętać zdanie: „Wierzymy w uczciwość” (Zasady Wiary 1:13). Napisz to zdanie na papierowych bransoletkach, które dzieci mogą ozdobić i nosić w domu. Wyjaśnij, że uczciwość oznacza mówienie prawdy.

Poproś dzieci, by podniosły ręce, gdy powiesz coś, co jest prawdą, i żeby opuściły ręce, gdy powiesz coś, co nie jest prawdą. Mów proste i oczywiste zdania typu: „Dzisiaj jest niedziela” lub „Mam trzy nosy”. Powtórz tę zabawę kilka razy, pozwalając dzieciom po kolei wygłaszać prawdziwe i nieprawdziwe zdania. Dlaczego dobrze jest być uczciwym?

Gdy będziesz czytać fragment II List do Koryntian 1:3–4, poproś dzieci, by usłyszały w nim odpowiedź na pytanie: „Co robi dla nas Bóg?”. Pomóż dzieciom napisać listę zawierającą sposoby, w jakie Bóg nas pociesza. Poproś dzieci, by powiedziały o sytuacjach, kiedy były smutne, zmartwione lub przestraszone, a Bóg je pocieszył.

Poproś dzieci, żeby opowiedziały o tym, w jaki sposób my możemy pocieszać innych ludzi. Daj dzieciom czas na pomyślenie o znanej im osobie, która potrzebuje pocieszenia. Niech zaplanują, jak mogą jej pomóc.

Powiedz dzieciom, że pewien człowiek w Koryncie zgrzeszył i „zasmucił” świętych (zob. II List do Koryntian 2:5). Poproś dzieci, by poszukały we fragmencie II List do Koryntian 2:7–8 tego, o co Paweł poprosił świętych.

Powiedz o sytuacji, w której ty przebaczyłeś komuś lub w której ktoś przebaczył tobie. Powiedz, jak się potem czułeś.

Przeczytajcie razem fragmenty: II List do Koryntian 5:6–7 oraz Alma 32:21. Poproś dzieci, by poszukały słów i zwrotów, dzięki którym można wytłumaczyć, czym jest wiara. Poproś, by zapisały swoje własne definicje wiary, przeczytały je na głos i umieściły na tablicy.

Zawiąż oczy jednemu dziecku i poproś pozostałe dzieci, by dawały mu wskazówki przy wykonaniu jakiegoś zadania, na przykład przy budowaniu wieży z klocków, układaniu puzzli lub przejściu na drugi koniec sali. W jaki sposób ta zabawa pomaga nam zrozumieć, co oznacza „pielgrzymować w wierze” w Boga?

Wyświetl film pt. „Pure and Simple Faith” [Czysta i prosta wiara] (strona internetowa: LDS.org) i zapytaj dzieci, w jaki sposób ta młoda kobieta „pielgrzymowała w wierze”. Powiedz o sytuacji, w której musiałeś wykazać się wiarą w Boga. Poproś dzieci, aby opowiedziały o swoich doświadczeniach związanych z „pielgrzymowaniem w wierze”.

Wyjaśnij, że we fragmencie: II List do Koryntian 7:8–11, Paweł nawiązuje do listu, który wcześniej napisał do świętych, wyraźnie ostrzegając ich z powodu ich grzechów. Przeczytajcie te wersety wspólnie. Dlaczego Paweł był zadowolony z tego, że święci byli zasmuceni? Wyjaśnij, że ten rodzaj smutku nazywany jest „smutkiem według Boga”, Bożym smutkiem.

Poproś dzieci, by zamknęły oczy i pomyślały o sytuacji, w której zrobiły coś złego i źle się z tym czuły. Poproś, by zapytały same siebie: „Dlaczego czułem się źle?”. Napisz na tablicy kilka przyczyn, dla których ludzie czują się źle, gdy zrobią coś złego, na przykład: „Bałem się, że zostanę ukarany” albo „Wstydziłem się na myśl, co ludzie o mnie pomyślą” albo „Wiedziałem, że zawiodłem Ojca Niebieskiego”. Która z tych odpowiedzi napisanych na tablicy przypomina smutek według Boga? Dlaczego Boży smutek jest lepszy niż inne rodzaje smutku, który możemy czuć, gdy zrobimy coś złego?