Udzielanie obrzędów i błogosławieństw kapłańskich

Obrzęd nadania imienia i błogosławienia dziecka jest dokonywany przez posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka zgodnie z treścią Doktryny i Przymierzy 20:70.

Osoba lub rodzina, która pragnie, aby dziecko otrzymało obrzęd nadania imienia i błogosławieństwo, koordynuje ten obrzęd z biskupem. Dzierży on klucze kapłańskie do nadawania imion i błogosławienia dzieci w okręgu.

Biskup może pozwolić ojcu, który dzierży Kapłaństwo Melchizedeka, aby nadał imię i pobłogosławił swoje dziecko, nawet jeśli ojciec nie jest w pełni godny wejścia do świątyni (zob. 18.3). Biskupi zachęcają ojców, aby przygotowywali się do błogosławienia własnych dzieci.

Pod kierownictwem rady biskupiej posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka gromadzą się w kręgu, aby nadać imię i pobłogosławić dziecko. Kładą ręce pod niemowlęciem lub delikatnie kładą ręce na głowie starszego dziecka. Następnie osoba wypowiadająca słowa:

1. Zwraca się do Ojca Niebieskiego tak, jak w modlitwie.

2. Stwierdza, że błogosławieństwo jest udzielane z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

3. Nadaje dziecku imiona.

4. Zwraca się do dziecka.

5. Udziela dziecku błogosławieństwa zgodnie z przewodnictwem Ducha.

6. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Zanim dziecko zostanie pobłogosławione, pisarz korzysta z Zasobów przywódcy i pisarza (LCR), aby przygotować formularz rejestru dziecka. Po udzieleniu błogosławieństwa tworzy rejestr członkowski w tym systemie i przygotowuje Świadectwo błogosławieństwa. Świadectwo jest podpisywane przez biskupa i przekazywane rodzicom lub opiekunom dziecka.

Imię i nazwisko w rejestrze członkowskim i na świadectwie powinno być zgodne z aktem urodzenia lub aktualnym prawnym imieniem i nazwiskiem.

Uroczystość chrztu powinna być prosta, krótka i podnosząca na duchu. Może ona obejmować:

1. Preludium muzyczne

2. Krótkie powitanie przez brata, który prowadzi uroczystość

3. Hymn na rozpoczęcie i modlitwę

4. Jedno lub dwa krótkie przesłania na tematy ewangelii, np. o chrzcie i darze Ducha Świętego.

5. Wybrane utwory muzyczne

6. Chrzest

7. Czas na oddawanie czci, gdy osoby uczestniczące w chrzcie przebierają się w suche ubrania (w tym czasie można grać lub śpiewać hymny albo pieśni Organizacji Podstawowej)

8. Konfirmację 8-letnich członków zapisanych w rejestrach; konfirmację nawróconych, jeśli tak zadecyduje biskup (zob. 18.8)

9. Składanie świadectw przez nowo nawróconych, jeśli tego pragną

10. Hymn na zakończenie i modlitwę

11. Postludium muzyczne

Kiedy dziecko zapisane w rejestrach przygotowuje się do chrztu, członek rady biskupiej i prezydium Organizacji Podstawowej naradzają się z rodziną, aby zaplanować i wyznaczyć uroczystość chrztu. Członek rady biskupiej prowadzi uroczystość. Jeśli więcej niż jedno dziecko ma być ochrzczone w tym samym miesiącu, można zorganizować połączoną uroczystość chrztu.

W palikach, w których wiele dzieci jest zapisanych w rejestrach, dzieci z wielu okręgów mogą być ochrzczone podczas wspólnej uroczystości chrztu. Członek prezydium palika lub wyznaczony członek rady wyższej prowadzi tę uroczystość.

Chrzest członka rodziny nie powinien być opóźniany do czasu, aż ojciec otrzyma kapłaństwo i sam dokona chrztu.

Pod przewodnictwem rady biskupiej przywódca misyjny okręgu (jeśli jest powołany) lub członek prezydium kworum starszych, który przewodniczy pracy misjonarskiej, planuje i prowadzi uroczystości chrztu dla osób nawróconych. Koordynują oni działania z pełnoetatowymi misjonarzami.

Obrzęd chrztu jest dokonywany przez kapłana lub posiadacza Kapłaństwa Melchizedeka. Osoba, która dokonuje chrztu, musi być zatwierdzona przez biskupa (lub przez prezydenta misji, jeśli pełnoetatowy misjonarz dokonuje chrztu).

Biskup może pozwolić ojcu, który jest kapłanem lub posiadaczem Kapłaństwa Melchizedeka, aby ochrzcił swoje dziecko, nawet jeśli ojciec nie jest w pełni godny wejścia do świątyni (zob. 18.3). Biskupi zachęcają ojców, aby przygotowywali się do ochrzczenia własnych dzieci.

Chrzty powinny być dokonywane w chrzcielnicy, jeśli jest ona dostępna. Jeśli nie ma chrzcielnicy, można użyć bezpiecznego zbiornika wodnego.

Dla zachowania bezpieczeństwa odpowiedzialna osoba dorosła musi być obecna, gdy chrzcielnica jest wypełniana wodą, i pozostać przy niej, aż zostanie opróżniona, wyczyszczona i zabezpieczona. Chrzcielnica powinna być opróżniana z wody natychmiast po każdej uroczystości chrztu. Drzwi do chrzcielnicy powinny być zamknięte, gdy nie jest ona używana.

Osoba, która dokonuje chrztu, i osoba, która jest chrzczona, zakładają biały strój, który nie jest prześwitujący po zamoczeniu. Obdarowana osoba podczas dokonywania chrztu ma pod tym strojem odzienie świątynne. Lokalne jednostki kupują stroje do chrztu z funduszu budżetowego i nie pobierają opłat za jego używanie.

Dwóch świadków, zatwierdzonych przez przewodniczącego przywódcę, obserwuje każdy chrzest, aby upewnić się, że został on dokonany we właściwy sposób. Jako świadkowie mogą służyć ochrzczeni członkowie Kościoła, w tym dzieci i młodzież.

Chrzest musi być powtórzony, jeśli słowa nie zostały wypowiedziane dokładnie tak, jak zostało to podane w Doktrynie i Przymierzach 20:73. Należy go również powtórzyć, jeśli część ciała, włosów lub odzieży danej osoby nie została całkowicie zanurzona.

Aby dokonać obrzędu chrztu, kapłan lub posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka:

1. Staje w wodzie z chrzczoną osobą.

2. Trzyma prawy nadgarstek tej osoby lewą dłonią (dla wygody i bezpieczeństwa). Osoba chrzczona trzyma lewy nadgarstek posiadacza kapłaństwa lewą dłonią.

3. Podnosi prawe ramię pod kątem prostym.

4. Wypowiada pełne imiona i nazwisko osoby i mówi: „Otrzymawszy upoważnienie od Jezusa Chrystusa, ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen” (Doktryna i Przymierza 20:73).

5. Pozwala osobie chrzczonej złapać się za nos prawą dłonią (dla wygody); następnie umieszcza swoją rękę na plecach osoby chrzczonej i zanurza ją całkowicie, łącznie z odzieżą.

6. Pomaga osobie wynurzyć się z wody.

Jedynie posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka, który jest godny wejścia do świątyni, może być osobą wypowiadającą słowa podczas konfirmacji. Jednakże biskup może pozwolić ojcu, który dzierży Kapłaństwo Melchizedeka, stanąć w kręgu podczas konfirmacji jego dziecka, nawet jeśli ojciec nie jest w pełni godny wejścia do świątyni (zob. 18.3).

Co najmniej jeden członek rady biskupiej uczestniczy w tym obrzędzie. Kiedy misjonarze będący starszymi nauczają nawróconego, biskup zaprasza ich do udziału.

Pod kierownictwem rady biskupiej jeden lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka może uczestniczyć w konfirmacji. Delikatnie kładą ręce na głowie konfirmowanej osoby. Następnie osoba wypowiadająca słowa:

1. Wymawia pełne imiona i nazwisko danej osoby.

2. Mówi, że obrzęd jest dokonywany z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

3. Konfirmuje osobę na członka Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich.

4. Mówi: „Przyjmij Ducha Świętego” (nie: „Przyjmij dar Ducha Świętego”).

5. Udziela błogosławieństwa zgodnie z przewodnictwem Ducha.

6. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Zanim dziecko, które jest zapisane w rejestrach, odbędzie wywiad do chrztu, pisarz korzysta z LCR do przygotowania formularza chrztu i konfirmacji. Biskup lub wyznaczony doradca przeprowadza wywiad i podpisuje formularz. Po chrzcie i konfirmacji pisarz korzysta z tego formularza, aby zaktualizować rejestr członkowski dziecka w LCR.

Kiedy pełnoetatowy misjonarz przeprowadza wywiad do chrztu z osobą nawróconą, wypełnia Rejestr chrztu i konfirmacji przy użyciu aplikacji Księga obszaru — kalendarz (Area Book Planner [ABP]). Po chrzcie i konfirmacji misjonarze zapisują informacje o obrzędach w ABP i przesyłają je drogą elektroniczną pisarzowi okręgu. Pisarz okręgu przegląda informacje w LCR i sporządza rejestr członkowski.

Po utworzeniu rejestru członkowskiego pisarz przygotowuje Świadectwo chrztu i konfirmacji. Świadectwo to jest podpisywane przez biskupa i przekazywane osobie.

Imię i nazwisko w rejestrze członkowskim i na świadectwie powinno być zgodne z aktem urodzenia lub aktualnym prawnym imieniem i nazwiskiem.

Biskup posiada klucze kapłańskie do udzielania sakramentu w okręgu. Wszystkie osoby, które uczestniczą w przygotowaniu, błogosławieniu i roznoszeniu sakramentu, muszą otrzymać zgodę od biskupa lub osoby pod jego kierownictwem.

• Nauczyciele, kapłani i posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka mogą przygotowywać sakrament.

• Kapłani i posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka mogą błogosławić sakrament.

• Diakoni, nauczyciele, kapłani i posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka mogą roznosić sakrament.

Ze względu na świętą naturę sakramentu przywódcy kapłańscy powinni starannie się przygotować, aby obrzęd ten był uporządkowany i pełen czci.

Osoby, które udzielają sakramentu, powinny czynić to w godny sposób, zdając sobie sprawę, że reprezentują Pana.

Roznoszenie sakramentu powinno być czymś naturalnym, a nie nazbyt formalnym.

Chociaż sakrament jest przeznaczony dla członków Kościoła, nie powinno się uniemożliwiać innym osobom jego przyjmowania.

1. Osoby, które przygotowują, błogosławią lub rozdają sakrament, najpierw myją ręce mydłem lub innym środkiem czyszczącym.

2. Nauczyciele, kapłani lub posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka upewniają się, że tacki na chleb z niepołamanym chlebem, tacki z kubkami czystej wody i czyste obrusy znajdują się na miejscu przed spotkaniem.

3. Gdy członkowie okręgu śpiewają hymn sakramentalny, osoby, które będą błogosławić sakrament, z szacunkiem wstają, odkrywają obrus znad tacek z chlebem i łamią chleb na małe kawałki.

4. Po hymnie osoba błogosławiąca chleb klęka i odmawia modlitwę sakramentalną w celu pobłogosławienia chleba (zob. Doktryna i Przymierza 20:77).

5. Biskup upewnia się, że modlitwy sakramentalne są wypowiadane jasno, poprawnie i z godnością. Jeśli ktoś pomyli słowa i sam się poprawi, żadne napomnienie nie jest potrzebne. Jeśli nie naprawi swojego błędu, biskup uprzejmie prosi o powtórzenie modlitwy.

6. Po modlitwie posiadacze kapłaństwa w atmosferze szacunku roznoszą chleb członkom. Przewodniczący przywódca otrzymuje go jako pierwszy, po czym nie ma ustalonego porządku. Kiedy członkowie otrzymają tackę, mogą przekazywać ją sobie nawzajem.

7. Jeśli to możliwe, członkowie przyjmują chleb prawą ręką.

8. Gdy chleb zostanie rozdany wszystkim członkom, osoby rozdające sakrament odnoszą tacki do stołu sakramentalnego. Osoby błogosławiące sakrament, zakrywają obrusem tacki z chlebem i odkrywają tacki z wodą.

9. Osoba błogosławiąca wodę klęka i odmawia modlitwę sakramentalną w celu pobłogosławienia wody (zob. Doktryna i Przymierza 20:79). Używa słowa woda zamiast wino.

10. Po modlitwie posiadacze kapłaństwa w atmosferze szacunku rozdają wodę członkom. Przewodniczący przywódca otrzymuje ją jako pierwszy, po czym nie ma ustalonego porządku.

11. Gdy woda zostanie rozdana wszystkim członkom, osoby rozdające sakrament odnoszą tacki do stołu sakramentalnego. Osoby, które błogosławiły sakrament, zakrywają obrusem tacki z wodą i wraz z osobami, które rozdawały sakrament, wracają na swoje miejsca.

12. Po spotkaniu osoby, które przygotowały sakrament, sprzątają, składają obrusy i usuwają niewykorzystany chleb.

Prezydent palika dzierży klucze kapłańskie nadawania Kapłaństwa Melchizedeka i ustanawiania na urzędy starszego i wyższego kapłana. Jednakże biskup zazwyczaj rekomenduje członków do tych ustanowień.

Biskup dzierży klucze kapłańskie nadawania Kapłaństwa Aarona i ustanawiania na urzędy diakona, nauczyciela i kapłana. Godni bracia są zazwyczaj ustanawiani na te urzędy w następującym wieku, ale nie wcześniej:

• Diakon na początku roku, w którym kończy 12 lat.

• Nauczyciel na początku roku, w którym kończy 14 lat.

• Kapłan na początku roku, w którym kończy 16 lat.

Biskup lub wyznaczony doradca przeprowadza wywiady z osobami, które mają być ustanowione diakonami lub nauczycielami, aby określić, czy są duchowo przygotowane. Biskup przeprowadza wywiady z braćmi, którzy mają zostać ustanowieni kapłanami.

Przed wywiadem z młodym mężczyzną w celu ustanowienia w kapłaństwie członek rady biskupiej uzyskuje zgodę od rodziców lub opiekunów tego młodego mężczyzny. Jeśli rodzice są rozwiedzeni, uzyskuje on zgodę od rodzica(ów) będącego opiekunem prawnym.

Po przeprowadzeniu wywiadu z bratem i uznaniu go za godnego ustanowienia na urząd w kapłaństwie, zostaje on przedstawiony do poparcia (zob. Doktryna i Przymierza 20:65, 67). Bracia, którzy mają zostać ustanowieni starszymi lub wyższymi kapłanami, są przedstawiani przez członka prezydium palika podczas generalnej sesji konferencji palika (zob. 6.3, aby uzyskać wskazówki dla prezydentów dystryktów). Bracia, którzy mają zostać ustanowieni diakonami, nauczycielami lub kapłanami, są przedstawiani przez członka rady biskupiej na spotkaniu sakramentalnym.

Osoba, która prowadzi poparcie, prosi brata, aby wstał. Ogłasza propozycję nadania Kapłaństwa Aarona lub Melchizedeka (jeśli to konieczne) i ustanowienia brata na urząd w kapłaństwie. Następnie prosi członków o poparcie tej propozycji. Na przykład, aby przedstawić brata do ustanowienia starszym, może on użyć następujących słów:

„Proponujemy, aby [imię i nazwisko] otrzymał Kapłaństwo Melchizedeka i został ustanowiony starszym. Ci, którzy są za, mogą to okazać poprzez podniesienie ręki. [Krótka przerwa]. Jeśli ktoś jest przeciw, także może to okazać. [Krótka przerwa]”.

Jeśli członek o dobrej reputacji sprzeciwia się ustanowieniu, przewodniczący przywódca lub inny wyznaczony przywódca kapłański spotyka się z nim na osobności po spotkaniu. Przywódca stara się zrozumieć, dlaczego członek jest przeciw. Dowiaduje się, czy członek wie coś o postępowaniu, które mogłoby dyskwalifikować osobę do ustanowienia na urząd w kapłaństwie.

W niektórych przypadkach brat może potrzebować ustanowienia starszym lub wyższym kapłanem, zanim będzie mógł zostać przedstawiony na konferencji palika. Kiedy tak się dzieje, zostaje przedstawiony do uzyskania poparcia na spotkaniu sakramentalnym w swoim okręgu. Następnie zostaje przedstawiony na następnej konferencji palika, w celu ratyfikowania ustanowienia (dostosowując proces popierania, opisany powyżej).

Prezydent palika lub posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka pod jego kierownictwem może ustanowić mężczyznę na urząd starszego. Za zgodą prezydenta misji prezydent dystryktu lub osoba pod jego kierownictwem może dokonać ustanowienia (zob. 6.3). Tylko posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka mogą stać w kręgu.

Prezydent palika lub wyższy kapłan pod jego kierownictwem może ustanowić mężczyznę na urząd wyższego kapłana. Tylko wyżsi kapłani mogą stać w kręgu.

Osoba, która ustanawia mężczyznę na urząd w Kapłaństwie Melchizedeka, powinna być godna wejścia do świątyni. Musi być obecny prezydent palika lub wyznaczona przez niego osoba.

Kapłan lub posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka może ustanowić brata na urząd diakona, nauczyciela lub kapłana. Musi być on upoważniony przez biskupa. Musi być obecny biskup lub wyznaczona przez niego osoba.

Aby uczestniczyć w ustanowieniu w Kapłaństwie Aarona, dana osoba musi być kapłanem lub posiadaczem Kapłaństwa Melchizedeka.

Biskup może zezwolić ojcu, który jest kapłanem lub posiadaczem Kapłaństwa Melchizedeka, aby ustanowił swojego syna na urząd diakona, nauczyciela lub kapłana, nawet jeśli ojciec nie jest w pełni godny wejścia do świątyni (zob. 18.3). Biskupi zachęcają ojców, aby przygotowywali się do ustanowienia swoich synów.

Aby nadać kapłaństwo i ustanowić daną osobę na urząd w kapłaństwie, jeden lub kilku upoważnionych posiadaczy kapłaństwa delikatnie kładzie ręce na głowie tej osoby. Następnie osoba wypowiadająca słowa:

1. Wymawia pełne imiona i nazwisko danej osoby.

2. Podaje upoważnienie, które osobiście posiada, w celu dokonania tego obrzędu (Kapłaństwo Aarona lub Kapłaństwo Melchizedeka).

3. Nadaje Kapłaństwo Aarona lub Kapłaństwo Melchizedeka, chyba że zostało już ono nadane.

4. Ustanawia tę osobę na urząd w Kapłaństwie Aarona lub Melchizedeka i nadaje jej prawa, moce i upoważnienie związane z danym urzędem.

5. Udziela błogosławieństwa zgodnie z przewodnictwem Ducha.

6. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Aby ustanowić osobę na urząd w kapłaństwie po tym, jak już otrzymała odpowiednie kapłaństwo, osoba, która dokonuje ustanowienia, pomija krok 3.

Przed wywiadem z bratem w celu ustanowienia go na urząd w Kapłaństwie Aarona pisarz korzysta z LCR, aby przygotować Rejestr ustanowienia w Kapłaństwie Aarona. Biskup lub wyznaczony doradca przeprowadza wywiad i podpisuje formularz, jeśli spełnione są wszystkie warunki godności.

Po ustanowieniu biskup lub wyznaczony doradca wypełnia formularz i przekazuje go pisarzowi. Zapisuje on ustanowienie w LCR i przygotowuje świadectwo ustanowienia.

W rejestrze i świadectwie ustanowienia powinno być używane aktualne prawne imię i nazwisko osoby.

Wyświęcenia dokonuje posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka. Musi otrzymać zgodę przywódcy, który dzierży odpowiednie klucze kapłańskie. Osoby, które są upoważnione do dokonania wyświęcenia, są wskazane w 30.8. Starszy nie powinien być osobą wypowiadającą słowa ani stać w kręgu, gdy mężczyzna jest wyświęcany na urząd, który wymaga, aby był on wyższym kapłanem.

Pod kierownictwem przewodniczącego przywódcy jeden lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka może uczestniczyć w wyświęceniu. Prezydenci są wyświęceni przed ich doradcami.

Przewodniczący przywódca może pozwolić mężowi lub ojcu, który dzierży Kapłaństwo Melchizedeka, stanąć w kręgu podczas wyświęcania żony lub dzieci, nawet jeśli nie jest w pełni godny wejścia do świątyni (zob. 18.3).

Jeden lub kilku upoważnionych posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka delikatnie kładzie ręce na głowie osoby. Następnie osoba wypowiadająca słowa:

1. Wymawia pełne imiona i nazwisko danej osoby.

2. Stwierdza, że działa z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

3. Wyświęca osobę do powołania w paliku, okręgu, kworum lub klasie.

4. Nadaje klucze, jeśli osoba ta powinna je otrzymać.

5. Udziela błogosławieństwa zgodnie z przewodnictwem Ducha.

6. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Jeden lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka może poświęcić oliwę. Nie muszą uzyskiwać zgody przywódcy kapłańskiego.

Aby poświęcić oliwę, posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka:

1. Trzyma otwarty pojemnik z oliwą z oliwek.

2. Zwraca się do Ojca Niebieskiego tak, jak w modlitwie.

3. Stwierdza, że działa z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

4. Poświęca oliwę (nie pojemnik) i wyświęca ją dla namaszczenia i błogosławienia chorych i udręczonych.

5. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Tylko godni posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka mogą udzielać błogosławieństw chorym lub udręczonym. Nie muszą uzyskiwać zgody przywódcy kapłańskiego. Jeśli jest to możliwe, ojciec, który dzierży Kapłaństwo Melchizedeka, udziela błogosławieństw chorym członkom swojej rodziny.

Zazwyczaj dwóch lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka udziela błogosławieństwa chorym. Jednakże jedna osoba można dokonać zarówno namaszczenia, jak i zapieczętowania.

Namaszczenia oliwą dokonuje jeden posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka. Posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka:

1. Wylewa kroplę poświęconej oliwy na głowę osoby.

2. Delikatnie nakłada ręce na głowę tej osoby i wymawia jej pełne imiona i nazwisko.

3. Stwierdza, że działa z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

4. Mówi, że namaszcza oliwą, która została poświęcona dla namaszczenia i błogosławienia chorych i udręczonych.

5. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Aby zapieczętować namaszczenie, jeden lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka delikatnie kładzie ręce na głowie osoby. Wtedy ten, który pieczętuje namaszczenie:

1. Wymawia pełne imiona i nazwisko danej osoby.

2. Stwierdza, że pieczętuje namaszczenie z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

3. Udziela błogosławieństwa zgodnie z przewodnictwem Ducha.

4. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Posiadacze Kapłaństwa Melchizedeka mogą udzielić błogosławieństwa pocieszenia i rady członkom swojej rodziny i innym osobom, które o nie poproszą.

Ojciec, który posiada Kapłaństwo Melchizedeka, może udzielić błogosławieństwa ojcowskiego swoim dzieciom. Rodzice zachęcają swoje dzieci, aby w razie potrzeby zabiegały o błogosławieństwa ojcowskie. Błogosławieństwo ojcowskie można zapisać na użytek osobisty.

Posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka nie musi zabiegać o uzyskanie zgody przywódcy kapłańskiego, aby udzielić błogosławieństwa pocieszenia i rady lub błogosławieństwa ojcowskiego.

Aby udzielić błogosławieństwa pocieszenia i rady lub błogosławieństwa ojcowskiego, jeden lub kilku posiadaczy Kapłaństwa Melchizedeka delikatnie kładzie ręce na głowie osoby. Następnie osoba wypowiadająca słowa:

1. Wymawia pełne imiona i nazwisko danej osoby.

2. Stwierdza, że błogosławieństwo jest udzielane z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

3. Wypowiada słowa błogosławieństwa, pocieszenia i rady zgodnie z przewodnictwem Ducha.

4. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Aby poświęcić dom, posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka:

1. Zwraca się do Ojca Niebieskiego tak, jak w modlitwie.

2. Stwierdza, że działa z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

3. Poświęca dom jako święte miejsce, w którym może przebywać Duch Święty, i wypowiada inne słowa zgodnie z przewodnictwem Ducha.

4. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Osoba, która poświęca grób, powinna posiadać Kapłaństwo Melchizedeka i być upoważniona przez przywódcę kapłańskiego, który prowadzi uroczystość.

Aby poświęcić grób, posiadacz Kapłaństwa Melchizedeka:

1. Zwraca się do Ojca Niebieskiego tak, jak w modlitwie.

2. Stwierdza, że działa z upoważnienia Kapłaństwa Melchizedeka.

3. Poświęca i przeznacza miejsce pochówku jako miejsce spoczynku ciała zmarłego.

4. Modli się, aby miejsce to pozostało uświęcone i chronione do czasu Zmartwychwstania (tam, gdzie jest to stosowne).

5. Prosi Ojca Niebieskiego, aby pocieszył rodzinę i wyraża myśli według przewodnictwa Ducha.

6. Kończy w imię Jezusa Chrystusa.

Jeśli ciało członka Kościoła zostało skremowane, przewodniczący przywódca podejmuje decyzję, czy poświęcić miejsce, w którym przechowywane są prochy.

Po otrzymaniu rekomendacji członek kontaktuje się z patriarchą, aby umówić się na spotkanie, żeby otrzymać błogosławieństwo patriarchalne. W dniu spotkania członek powinien w duchu modlitwy udać się do patriarchy w stroju niedzielnym.

Każde błogosławieństwo patriarchalne jest święte, poufne i osobiste. Dlatego udziela się go na osobności, z wyjątkiem ograniczonej liczby członków rodziny, którzy mogą być obecni.

Osoba, która otrzymuje błogosławieństwo patriarchalne, powinna cenić jego słowa, rozważać je i żyć tak, aby być godną otrzymania obiecanych błogosławieństw w tym życiu i w wieczności.

Członkowie Kościoła nie powinni porównywać błogosławieństw ani dzielić się ich treścią, z wyjątkiem członków bliskiej rodziny. Błogosławieństw patriarchalnych nie należy czytać podczas spotkań kościelnych ani innych publicznych zgromadzeń.