Zaspokajanie doczesnych potrzeb i budowanie samowystarczalności

Pisma święte nauczają o ważności przygotowania się (zob. Ks. Ezechiela 38:7; Doktryna i Przymierza 38:30). Członkom radzi się, aby byli przygotowani, żeby mogli troszczyć się o siebie, swoje rodziny i inne osoby w potrzebie.

Członkowie zwiększają swoje przygotowanie finansowe poprzez:

• Płacenie dziesięciny i ofiar (zob. Ks. Malachiasza 3:8–12).

• Eliminację i unikanie długów tak bardzo, jak to tylko możliwe.

• Przygotowanie i życie w ramach budżetu.

• Oszczędzanie na przyszłość.

• Uzyskanie odpowiedniego wykształcenia, które zapewni utrzymanie im i ich rodzinom (zob. 22.3.3).

Przygotowanie obejmuje również opracowanie planu, który określa, w jaki sposób zadbać o podstawowe potrzeby w nagłych wypadkach. Członkowie są zachęcani do tego, aby gromadzić krótkoterminowe i długoterminowe zapasy żywności, wody i innych niezbędnych rzeczy.

Wszystkie zasoby dostępne w Kościele, w celu niesienia pomocy członkom mającym doczesne potrzeby, nazywane są spichlerzem Pańskim (zob. Doktryna i Przymierza 82:18–19). Obejmują one czas członków, talenty, współczucie, materiały i środki finansowe, aby nieść pomoc potrzebującym.

Spichlerz Pański istnieje w każdym okręgu i paliku. Przywódcy mogą często pomagać poszczególnym osobom i rodzinom w znalezieniu rozwiązań, jak zaspokoić ich potrzeby, opierając się na wiedzy, umiejętnościach i służbie oferowanej przez członków okręgu i palika.

Pan ustanowił prawo postu i ofiary postne, aby błogosławić Swój lud i zapewnić mu sposób służby osobom potrzebującym. Członkowie zbliżają się do Pana i zwiększają siłę duchową, gdy żyją zgodnie z prawem postu. (Zob. Ks. Izajasza 58:6–12; Ks. Malachiasza 3:8–12).

Pościć można w dowolnym momencie. Jednakże członkowie zazwyczaj poświęcają pierwszy dzień sabatu w miesiącu na dzień postu. Dzień postu zazwyczaj obejmuje:

• Modlitwę

• Powstrzymywanie się od jedzenia i picia przez 24 godziny (jeśli jest to możliwe fizycznie)

• Złożenie hojnej ofiary postnej

Ofiara postna to darowizna na pomoc osobom potrzebującym. Kiedy członkowie poszczą, są proszeni o złożenie ofiary w wysokości co najmniej równej wartości niezjedzonych posiłków.

Członkowie mogą przekazać biskupowi lub jednemu z jego doradców ofiarę postną wraz z wypełnionym formularzem Dziesięcina i inne ofiary. W niektórych obszarach mogą również przekazywać darowizny on-line.

Biskup ma święty obowiązek poszukiwać osoby potrzebujące i troszczyć się o nie (zob. Doktryna i Przymierza 84:112). Inne osoby, które odgrywają ważną rolę w pomaganiu biskupowi w tym obowiązku, to:

• Posługujący bracia i siostry.

• Prezydia Stowarzyszenia Pomocy i kworum starszych.

• Doradcy biskupa.

• Inni członkowie rady okręgu.

Członkowie starają się zaspokoić swoje podstawowe potrzeby poprzez własne wysiłki i pomoc dalszej rodziny. Jeśli jest to niewystarczające, członkowie mogą potrzebować pomocy z innych źródeł, takich jak:

• Zasoby rządowe i społeczne (zob. 22.12).

• Pomoc kościelna.

Pomoc kościelna może obejmować pomoc związaną z krótkoterminowymi potrzebami, takimi jak żywność, środki higieniczne, odzież, zakwaterowanie lub inne podstawowe potrzeby. Biskupi mogą korzystać z ofiar postnych, aby reagować na te potrzeby. Tam, gdzie dostępne są zamówienia biskupów, biskupi zazwyczaj korzystają z nich w celu zapewnienia żywności i innych podstawowych towarów (zob. „Zamówienia biskupa i polecenia” w Zasobach przywódcy i pisarza [LCR]).

Członkowie mogą potrzebować stałego wsparcia, aby sprostać długoterminowym wyzwaniom. Wykształcenie, szkolenia zawodowe lub inne zasoby mogą pomóc im w budowaniu samowystarczalności i zaspokajaniu ich długoterminowych potrzeb.

Plan stawania się samowystarczalnym pomaga członkom określić ich mocne strony i potrzeby. Pomaga im również w określeniu użytecznych zasobów. Plan ten powinien być używany za każdym razem, gdy rozważane jest udzielenie pomocy kościelnej.

Wielu członków doświadcza wyzwań emocjonalnych. Posługujący bracia i siostry oraz przywódcy okręgu mogą odgrywać ważną rolę w pomaganiu tym członkom z związku z ich wyzwaniami.

Przywódcy nauczają, że na poszczególnych osobach i rodzinach spoczywa główny obowiązek zapewnienia własnego doczesnego, emocjonalnego i duchowego dobrobytu.

Przed udzieleniem pomocy kościelnej biskup (lub inny wyznaczony przez niego przywódca lub członek) analizuje z członkami, z jakich zasobów korzystają, aby zaspokoić własne potrzeby.

Celem pomocy Kościoła jest tymczasowe zaspokojenie podstawowych potrzeb, podczas gdy jego członkowie starają się osiągnąć samowystarczalność.

Biskupi powinni kierować się zdrowym osądem i szukać przewodnictwa duchowego przy rozważaniu zakresu i czasu trwania udzielanej pomocy. Powinni być współczujący i hojni, ale nie powinni tworzyć zależności.

Jeśli to możliwe, biskup powinien unikać dawania gotówki. Zamiast tego powinien korzystać z ofiar postnych lub zamówień biskupów, aby zapewnić członkom artykuły spożywcze lub usługi. W takiej sytuacji członkowie mogą wykorzystać własne pieniądze na opłacenie innych potrzeb.

Jeśli taka pomoc jest niewystarczająca, biskup może pomóc, korzystając z ofiar postnych, aby tymczasowo opłacać podstawowe rachunki (zob. 22.5.2).

Biskupi zapraszają osoby, które otrzymują pomoc, do pracy lub służby na tyle, na ile są w stanie. Pomaga to członkom zachować poczucie godności. Zwiększa również ich zdolność do bycia samowystarczalnymi.

Biskup i inni przywódcy okręgu zachowują poufność w kwestii informacji o członkach, którzy mogą potrzebować pomocy Kościoła. To chroni prywatność i godność członków.

Jeśli to możliwe, płatności powinny być dokonywane bezpośrednio na rzecz firm, które dostarczają towary i usługi.

Udzielając członkom pomocy z ofiary postnej, biskup nie może korzystać z tych środków na opłacanie towarów lub usług w sposób, który mógłby mu przynieść korzyść.

Jeśli płatność z ofiary postnej dla członka przyniesie korzyść prezydentowi palika lub firmie, której jest właścicielem, wymagana jest zgoda Prezydium Obszaru.

Biskup posiada boskie upoważnienie, aby odnaleźć i troszczyć się o osoby mające potrzeby doczesne (zob. Doktryna i Przymierza 84:112). Przekazuje znaczną część tej pracy prezydiom Stowarzyszenia Pomocy i kworum starszych. Jednakże pewne obowiązki spoczywają jedynie na biskupie. Na przykład, biskup:

• Określa rodzaj, kwotę i czas trwania wszelkiej udzielanej pomocy doczesnej.

• Zatwierdza pomoc z ofiary postnej (zob. 22.4 i 22.5) oraz zamówienia biskupa na żywność i inne podstawowe towary (zob. 22.13).

• Osobiście przegląda plany stawania się samowystarczalnymi przez członków. Wyznacza innych przywódców okręgu, aby w razie potrzeby sprawdzali postępy związane z tymi planami.

Biskup i jego doradcy mają następujące obowiązki:

• Nauczają zasad i błogosławieństw związanych z (1) troską o osoby mające potrzeby doczesne i emocjonalne oraz z (2) budowaniem samowystarczalności (zob. 22.1).

• Nauczają prawa postu i zachęcają członków, aby składali hojne ofiary postne (zob. 22.2.2).

• Nadzorują zbieranie i księgowanie ofiar postnych (zob. 34.3.2).

Pod kierunkiem biskupa prezydia Stowarzyszenia Pomocy i kworum starszych odgrywają kluczową rolę w trosce o osoby potrzebujące w okręgu (zob. 8.2.2 i 9.2.2). Przywódcy ci nauczają członków okręgu, aby:

• Czynili posługę osobom w potrzebie.

• Przestrzegali prawa postu.

• Budowali samowystarczalność.

• Zwiększali osobiste i rodzinne przygotowanie.

Pomoc w zaspokojeniu duchowych i doczesnych potrzeb często rozpoczyna się od posługujących braci i sióstr (zob. 21.1). Podczas wywiadów dotyczących posługi oraz przy innych okazjach zgłaszają prezydiom kworum starszych lub Stowarzyszenia Pomocy potrzeby osób, którym czynią posługę. Sprawy poufne mogą przekazywać bezpośrednio biskupowi.