Ang mga Pangunahing Alituntunin at Ordenansa ng Ebanghelyo

Ang walang-maliw na pananampalataya kay Cristo ang pinakamahalagang kailangan ng mundo ngayon.³

Ano ang kahulugan ng panatilihin ang pananampalataya? Ang unang kahulugan nito ay, na tinatanggap natin si Jesucristo, hindi lang basta bilang dakilang guro at makapangyarihang lider, kundi bilang Tagapagligtas, ang Manunubos ng daigdig. … Siya na nananatiling sumasampalataya ay tatanggap kay Jesucristo bilang Anak ng Diyos, ang Manunubos ng daigdig. Gusto kong panatilihin ng lahat ng tao ang pananampalatayang iyan. Palagay ko’y mahalaga ito sa kaligayahan ng tao at sa kapayapaan ng kanyang isipan. Palagay ko’y ito ang pangunahing alituntunin ng Simbahan ni Jesucristo.⁴

Ang gayong pananampalataya marahil ang nagpalakas sa labing-isang Apostol at sa mga pitumpung disipulong nakakita kay Cristo matapos mabuhay na mag-uli. Lubos ang paniniwala nila sa kanyang pagkatao. Mga saksi sila ng katotohanan. Alam nila dahil nakita ng kanilang mga mata, narinig ng kanilang mga tainga, nahipo ng kanilang mga kamay ang katauhan [katawan] ng nagbangong Manunubos.

Ang walang-maliw na pananampalatayang iyan ang naghatid ng maluwalhating pangitain kay Propetang Joseph Smith:

“At ngayon, matapos ang maraming patotoo na ibinigay hinggil sa kanya, ito ang patotoo, na pinakahuli sa lahat, na aming ibibigay tungkol sa kanya: Na siya ay buhay!

“Sapagkat siya ay aming nakita, maging sa kanang kamay ng Diyos; at aming narinig ang tinig na nagpapatotoo na siya ang Bugtong na Anak ng Ama—

“Na sa kanya, at sa pamamagitan niya, at mula sa kanya, ang mga daigdig ay nililikha at nalikha, at ang mga naninirahan dito ay mga isinilang na anak na lalaki at babae ng Diyos.” (D at T 76:22–24.)

Ang may gayong katiyakan sa kanilang mga puso ay tinatanggap siya bilang “Ang Daan, ang Katotohanan, at ang Buhay, ” bilang kaisa-isang ligtas na gabay sa nakalilitong daigdig na ito.⁵

Pananampalataya sa Ebanghelyo ang unang hakbang tungo sa tunay na kaalaman, at humahantong sa pagsasakripisyo, tungo sa karunungan at kaligayahan.⁶

Kung gayo’y dapat maging personal ang pagsampalataya sa Diyos. Dapat itong maging iyo; dapat itong maging akin; at, para epektibo’y dapat manggaling sa isipan at puso.⁷

Ang kailangan natin ngayon ay pananampalataya sa buhay na Cristo, na higit pa sa damdamin, kundi isang kapangyarihang nagpapakilos—isang pananampalatayang magbibigay ng layunin sa buhay at ng katapangan sa puso. Kailangan natin ng ebanghelyong ipamumuhay.⁸

Hindi tinatanggap ng Simbahan ang doktrina na simpleng pahayag lang ng paniniwala kay Jesucristo ang kailangan para maligtas. Maaaring sabihin ng isang tao na siya ay naniniwala pero kung hindi siya kikilos upang makaimpluwensiya ang paniniwala o pananampalatayang iyon para magsagawa, magsakatuparan, magpabuti ng kaluluwa, walang-saysay ang kanyang pahayag. “Pagsikapan ang inyong sariling kaligtasan” ang payo para maipakita ang totoong pagsampalataya sa gawa at sa seryosong pagsunod.⁹

Mahirap isipin na pag-aalinlanganan pa ng sinuman ang kabuluhan ng pagsisisi. Bawat alituntunin ng ebanghelyo na pinagaralang mabuti ay naghahayag ng pag-ayon sa katotohanan na talagang banal. Bawat alituntunin ay mukhang saklaw na ang lahat, na patungo o sumasakop sa iba pang mga alituntunin. Kaya nga, ang pananampalataya sa isang perpektong nilalang, na nagbibigay-inspirasyon sa tao na mamuhay nang mabuti, ay tila kaakibat ng pagsisisi.¹⁰

Ang mensahe ng [Simbahan] ay tulungan ang mga tao na kilalanin ang kanilang mga kahinaan at daigin ang mga pagkakasala at kahinaang yaon. Dito’y wala tayong oras para talakayin kung ano ang kasalanan, ngunit diumano’y sinabi ito sa atin ng ina ni John Wesley [isang kilalang eksperto sa teolohiya]:

“Hahatulan mo ba ang pagkamakatarungan o kawalan ng katarungan ng kasiyahan? Isaalang-alang ang tuntuning ito: Pansinin ngayon—anuman ang nagpapahina sa inyong katwiran, nagpapatigas ng inyong ulo, nagpapalabo sa pagkakilala ninyo sa Diyos, nag-aalis ng kasabikan ninyo sa mga bagay na espirituwal, anuman ang nagpapangibabaw ng awtoridad ng katawan sa isipan, kasalanan ang bagay na iyon sa inyo, gaano man ito kainosente.”

Ang mensahe ng [mga misyonero] na humahayo sa lahat ng dako ng mundo, ang mensahe ng Simbahan sa buong mundo ay: Pagsisihan ang mga bagay na nakadaragdag sa pangingibabaw ng pisikal na damdamin sa halip na hangarin ang espirituwalidad. Kaya sila nangangaral ng pagsisisi! Ano ang kahulugan ng pagsisisi? Ito’y pagbabago ng buhay, pagbabago ng isipan, pagbabago ng hakbang. Kung nagalit at namuhi kayo, palitan ang pagkamuhi at poot na iyan ng pagmamahal at konsiderasyon. Kung nandaya kayo ng kapatid, hayaang usigin kayo at baguhin ng inyong budhi, at humingi ng tawad, at huwag na kayong uulit. Sa pagbabagong iyon ng inyong buhay mula sa mga bagay na para kayong nasa antas ng hayop, nagsisisi kayo sa inyong mga kasalanan. Kung nilalapastangan ninyo ang Diyos, huwag na kayong uulit! Sa halip na lapastanganin ang ngalan niya, sambahin siya! At sa sandaling dumating ang damdamin ng pagbabagong iyon sa kaluluwa, nanaisin ninyong ipanganak na muli, at magpanibagong buhay. …

Ang pagbabagumbuhay na ito, ang pagsisising ito ang kailangan ng mundo. Ito’y pagbabago ng puso. Dapat baguhin ng mga tao ang kanilang pag-iisip! Baguhin ang kanilang damdamin! Sa halip na kamuhian at kalabanin at durugin ang isa’t isa, dapat silang matutong magmahalan!¹¹

Ang pagsisisi ay pagtalikod sa mga bagay na masama at pagsisikap na maabot ang mas dakila. Bilang alituntunin ng kaligtasan, hindi lang ito pagnanais ng mas mabuti, kundi isa ring kalungkutan—hindi basta pighati—kundi tunay na kalungkutan sa anumang antas ng pagkahawa sa mga bagay na makasalanan, nakakadiri, o nakakahamak.

Karaniwan na sa mga tao ang mamighati sa mga kamalian, kalokohan at kasalanang nagawa, pero hindi tumatalikod sa gayong mga karupukan at kasamaan. Maaari pa nga silang magpenitensya; ngunit ang “penitensya, ” wika nga, “ay panandalian, at maaaring di magbago ang pagkatao o pag-uugali.” Ang pagsisisi, sa kabilang dako, “ay kalungkutan para sa kasalanan na may pagpaparusa sa sarili, at lubos na pagtalikod sa kasalanan.” Kung gayon, hindi lang ito basta pamimighati; “saklaw nito ang pagbabago ng ugaling nababagay sa langit.”¹²

Kapag tumayo sa tabi ng tubig ang isang nagpapabinyag, bago malibing kay Cristo sa binyag, taglay niya ang lubos na pananampalataya na ang Simbahan ni Jesucristo ay itinatag sa lupa, at ang organisasyong ito ang pinakamainam sa mundo ngayon para sa pagpapaunlad ng espirituwal na buhay, para sa pagtatamo ng tunay na pag-unlad sa relihiyon, para sa kaligtasan ng kaluluwa.

Inuulit ko nasa kaibuturan niya ang kanyang pananampalataya; at dahil dito, may tunay na pagsisisi, at sa pagsisising iyan ay kasama ang hangaring talikuran ang lahat ng nakaraan na salungat sa mga turo ng ebanghelyo o ng Simbahan. Ang dati niyang buhay, at mga kasalanan, kung mayroon man, ay lubos na niyang napagsisihan. Umaasa siya sa panahon na siya’y muling isisilang sa kaharian ng Diyos. Dadaan na siya sa ordenansa ng binyag, na simbolo ng paglilibing ng dati niyang buhay, kasama ang lahat ng pagkukulang, karupukan, kasamaan, kasalanan na kaakibat ng dating buhay na yaon. Ililibing na siya sa binyag, tulad nang ibangon si Cristo mula sa mga patay sa kapangyarihan at kaluwalhatian ng Ama, para mapanibago ang kanyang buhay, isang miyembro ng Simbahan ng Diyos, isang anak ng Ama, isang mamamayan sa kaharian ni Cristo. Sa binyag siya’y muling isinilang, at naging marapat na tumanggap ng Espiritu Santo. Muling umahon ang kanyang katawan, at iginawad sa kanya ang Espiritu Santo; siya’y nakumpirmang miyembro ng Simbahan ni Jesucristo. Pinagdaanan natin iyon minsan. Iyon ang ating nadama, ang ating pananampalataya, ang ating pag-asa.¹³

Sinabi ni Jesus kay Nicodemo, ‘Maliban na ang tao’y ipanganak ng tubig at ng Espiritu, ay hindi siya makapapasok sa kaharian ng Dios.’ ( Juan 3:5.)

Sa mga miyembro ng Simbahan, isinulat nina Pablo at Pedro, “Sapagka’t kayong lahat ay mga anak ng Dios, sa pamamagitan ng pananampalataya, kay Cristo Jesus. Sapagka’t ang lahat na sa inyo ay binautismuhan kay Cristo ay ibinihis si Cristo.” (Mga Taga Galacia 3:26–27.) “Na ayon sa tunay na kahawig ngayo’y nagligtas, sa makatuwid baga’y ang bautismo … sa pamamagitan ng pagkabuhay na maguli ni Jesucristo.” (I Pedro 3:21.)

Sa tatlong pagkakataong ito maliwanag nating ipinakita ang tatlong layunin ng ordenansa ng binyag, [alalaong baga’y]:

1. Isang seremonyang itinatag ng Diyos mismo at kaugnay ng walang-hanggang alituntunin ng kabutihan, pagsunod sa batas, na itinatag para sa kaligtasan ng tao.

2. Isang panimulang ordenansa—ang pasukan tungo sa pagiging miyembro sa kawan ni Cristo.

3. Isang maganda at dakilang simbolo ng libing ng “dating” tao kasama ang lahat ng kanyang kahinaan at karumihan, at ang pagpapanibago ng buhay.

Ang ordenansa ng binyag ay batas ng Diyos, na kung susundin, nang taos, dalisay, at simple, ay maghahatid sa huli ng pangakong biyaya ng Mang-aaliw, ang banal na Gabay. … Kahit hamakin at kutyain ito ng mga tao, at pagdudahan ang bisa nito, ang binyag ay mananatili, maging sa kasimplehan nito, hindi lang bilang isa sa mga pinakamagandang simbolong kilala, kundi isa rin sa mga pinakaepektibong batas na umiiral para sa kaligtasan ng tao.¹⁴

Tulungan nawa tayong lahat ng Diyos na ipahayag sa mundo ang pangangailangang magsisi, ang kahalagahan ng binyag, una’y upang maganap ang lahat ng katwiran, ikalawa’y para makapasok sa kaharian ng Diyos, ang pintuang papasok sa kanyang Simbahan, at ikatlo’y para ilibing ang dati nating buhay at magabayan ng kanyang banal na espiritu.¹⁵

Yaon lamang taos na naniniwala kay Jesucristo bilang Manunubos ng Daigdig at nagsisisi sa kanilang mga kasalanan ang tatanggap ng Espiritu Santo. Yaong mga nabinyagan nang walang pananampalataya at pagsisisi ay nagkukunwari lamang.¹⁶

Bukas ang linya ng komunikasyon, at handang pumatnubay ang Panginoon, at talagang pumapatnubay siya, sa kanyang mga tao. … Ang patotoo ng Espiritu Santo ay isang espesyal na pribilehiyo. Para itong pagbubukas ng radyo at pakikinig sa tinig na nasa kabilang panig ng mundo. Ang mga taong hindi sakop ng signal ay hindi maririnig ito, ngunit naririnig natin ito, at may karapatan tayo sa tinig na iyon at sa patnubay nito. Darating ito sa atin kung gagawin natin ang ating bahagi.¹⁷

Tulungan nawa tayong lahat ng Diyos na mapanatiling malinis ang ating budhi, maayos ang ating pag-uugali, sumusunod tayo sa mga bulong ng Banal na Espiritu, na totoo, kung dibdiban lang nating pakikinggan ito.¹⁸

Pinatutunayan ko sa inyo na totoo ang banal na inspirasyon. Ang mga lalaki at babaeng sumusunod sa mga alituntunin ng buhay at kaligtasan, taos na nagsisisi sa kanilang mga kasalanan, at nagpupunyaging mamuhay ayon sa mga alituntunin ng ebanghelyo, ay ginagabayan at iniimpluwensiyahan ng Espiritu Santo, at pinakikitaan ng mga bagay na darating. Pinatototohanan ko na ang patnubay na iyon ay nasa Simbahan mula pa noong itatag ito ni Propetang Joseph Smith.¹⁹

Nalaman ng mga Banal sa mga Huling Araw ang katotohanan na ipinanumbalik na ang walang-hanggang Ebanghelyo. At ano ang dulot ng kaalamang ito sa kanila? Dulot nito sa lahat, na tapat at taos na sumunod sa mga alituntunin ng pagsisisi at pagpapabinyag, ang kaloob na Espiritu Santo, na nagpapalinaw ng kanilang isipan, nagpapabilis ng kanilang pang-unawa, at nagbabahagi sa kanila ng kaalaman tungkol kay Cristo.

Ang mga Banal sa mga Huling Araw ay may isang gabay, isang tulong, isang paraan na wala sa mundo na aalalayan sila sa pagtamo ng katotohanan, sa hangarin nilang alamin kung ano ang kanilang tungkulin. Ang gabay na ito ay kailangan; hindi malalaman ng tao ang katotohanan; hindi niya makikilala ang Diyos sa pamamagitan ng kanyang talino lamang. Sinasabi na walang taong makatutuklas sa Diyos sa paggamit ng microscope. Hindi sapat na gabay ang mahusay na pag-iisip sa pagsasaliksik ng katotohanan. May mas mataas, mas tiyak na gabay kaysa mahusay na pag-iisip. …

[Pananampalataya] ang alituntuning iyon na naglalapit sa ating espiritu sa pakikipagniig sa Mas Nakatataas na Espiritu na magpapaalala sa atin ng lahat, magpapakita ng mga darating, at magtuturo ng lahat ng bagay. Ang pagkakamit ng Espiritung iyon ay responsibilidad ng Banal sa mga Huling Araw na nakaaalam ng katotohanan.²⁰