Pagkakaisa na Iligtas ang mga Kaluluwa

Nasa atin ang simbahan upang ihanda tayo sa pagiging karapat-dapat sa harapan ng Panginoon. Ano na nga ang sinabi ni Apostol Pablo—pinagkalooban niya ang mga iba na maging apostol; at ang mga iba’y propeta; at ang mga iba’y evangelista— ibig sabihin, itinayo ang Simbahan—para saan? “Sa ikasasakdal ng mga banal, sa gawaing paglilingkod sa ikatitibay ng katawan ni Cristo: Hanggang sa abutin nating lahat ang pagkakaisa ng pananampalataya, at ang pagkakilala sa Anak ng Dios, hanggang sa lubos na paglaki ng tao.” [Tingnan sa Efeso 4:11–13.] Alam ng Panginoon na di tayo perpekto, at ibinigay niya sa atin ang Simbahan upang tulungan tayong maging gayon.²

Ang gawain ng Simbahan ay hindi lamang upang magtatag ng samahang panlipunan o magkaroon ng iba pang layunin maliban sa pagliligtas ng mga kaluluwa.³

Ang layunin [ng Simbahan ay] gawing perpekto ang buhay ng mga miyembro sa Simbahan. … Tuturuan [nito] ang mga miyembro ng Simbahan hinggil sa mga doktrina at turo nito, upang maabot ng mga miyembro ang pagkakaisa ng pananampalataya at ang pagkakilala sa Anak ng Diyos hanggang sa pagiging perpekto ng tao. Ang kaalamang ito ay, sang-ayon mismo sa Guro, tulad ng ipinahayag Niya sa [di-malilimutang] panalangin sa Bagong Tipan, “At ito ang buhay na walang hanggan, na ikaw ay makilala nila na iisang Dios na tunay, at siyang iyong sinugo, sa makatuwid baga’y si Jesucristo” (Juan 17:3).⁴

Bakit dapat magmalasakit sa samahan?… Bumubuo tayo ng samahan upang magawa nang mas mabuti at mapadali ang gawain ng Panginoon sa pamamagitan ng pagtutulungan sa gawain, sa pagpapakatawan sa responsibilidad. Inaayos at pinadadali at pinagbubuti pa ang gawain ng Panginoon sa pamamagitan ng pagtanggap at pagganap ng tungkulin, na lumilikha ng mga pinuno mula sa mga miyembro. Tulad ito ng sinabi ng Guro nang ibigay Niya sa Kanyang mga dispulo ang isang atas—“Magsisunod kayo sa hulihan ko, at gagawin ko kayong mga mamamalakaya ng mga tao”—na siyang sinasabi sa atin ngayon—“ Kung susundin ninyo ang aking mga kautusan, gagawin ko kayong mga pinuno ng mga tao at pinuno sa gitna ng aking mga tao.”⁵

Ang simbahan at kaharian ng Diyos ay pangkalahatang simbahan at hindi para lamang sa isang bansa o tao. Sinisikap natin sa tuwina na bigyan ang lahat ng Banal ng Kataas-taasan, saanman sila nakatira, ng pagkakataong lumaki at umunlad hanggang sa abot ng kanilang makakaya, upang magkaroon ng lakas at impluwensiya sa kabutihan sa mundo, at kamtan ang gantimpala ng katapatan.⁶

Nasaan ang unang hanay ng depensa sa simbahang ito? Nasa Primarya ba? Nasa Panlinggong Paaralan ba? Hindi ito inihayag ng ating Ama sa Langit sa ganyang paraan. Basahin ninyo muli ang ika-animnapu’t walong bahagi ng Doktrina at mga Tipan. Malalaman ninyo na inilagay ng Panginoon sa harapan ng mga pakikipagdigmaan laban sa mga kapangyarihang sisira sa mga depensang ito ang tahanan, na siyang unang hanay ng depensa (tingnan sa D at T 68:25–32).⁷

Ang mga programa ng pagkasaserdote ay kumikilos sa pagtataguyod ng tahanan; malaki din ang naitutulong ng mga programa ng pantulong na samahan. Ang matalinong pamumuno ng [pagkasaserdote] ay makatutulong sa atin na gawin ang ating bahagi sa pagkakamit ng niyakap na layunin ng Diyos, “ang isakatuparan ang kawalang-kamatayan at buhay na walang hanggan ng tao” (Moises 1:39). Sinasabi sa atin kapwa ng mga paghahayag ng Diyos at ng kaalaman ng tao kung gaano kahalaga ang tahanan sa paghubog ng buong buhay na karanasan ng indibiduwal. … Kung gayon, ang karamihan sa ginagawa natin bilang isang samahan ay balangkas na susuporta, sa hangarin nating itayo ang indibiduwal, at hindi natin dapat ipagkamali ang balangkas bilang kahalili ng kaluluwa.⁸

Ang tahanan ang pinakapangunahin at mahalaga sa lahat ng institusyon ng Diyos. Ang susi sa buong programa ng ating paguugnay-ugnay ay ibinigay sa atin nang ipahayag ng Unang Panguluhan ang isa sa pinakapangunahing alituntunin na ating pinagbabatayan: “Ang tahanan ang batayan ng matwid na pamumuhay, at walang ibang kasangkapan na maaaring humalili dito ni tumupad sa napakahalagang gawain nito. Ang pinakamainam na magagawa ng mga pantulong na samahan ay tulungan ang tahanan sa mga problema nito, nagbibigay ng natatanging tulong at sumasaklolo kapag kailangan ito.”

Kapag inilagay iyan sa isipan, ang bawat aktibidad kung gayon sa Simbahan ay dapat planuhing mabuti upang patatagin—hindi bawasan—ang pagkilos ng maayos na tahanan. Kung mahina ang pamumuno ng magulang, dapat ibigay ng mga pagkasaserdoteng tagapagturo sa tahanan at pantulong na samahan ang kinakailangang patnubay. Ibig sabihin nito, ang bawat kaganapan na itinataguyod ng Simbahan ay kailangang planuhin na taglay ito sa isipan, na binibigyang-diin lalo na ang kahalagahan ng panghihimok sa bawat pamilya na matapat na idaos ang lingguhang gabing pantahanan. At himukin at tulungan ang mga ama na nagtataglay ng banal na pagkasaserdote sa pagganap sa kanilang tungkulin bilang mga puno ng kanilang sambahayan.⁹

Hindi hihilingin ng Diyos sa sinumang tao na isakripisyo ang kanyang pamilya upang gampanan ang iba pa niyang mga tungkulin sa kaharian. Ilang ulit ba naming sinikap na bigyang-diin na ang pinakamahalagang gawain ng Panginoon na gagawin ninyo bilang mga ama at asawa ay sa loob mismo ng inyong sariling tahanan? Ang pagiging ama ay tungkulin ng mga ama na kung saan ay di sila kailanman mahahalinhan.¹⁰

Habang iniisip ko ang ginagawa natin ngayon at ang posibleng epekto nito ay naisip ko ang mga salita ng Propetang Mikas, “Ngunit sa mga huling araw ay mangyayari, na ang bundok ng bahay ng Panginoon ay matatatag sa taluktok ng mga bundok, at matataas sa mga burol; at mga tao’y paroroon sa kaniya.

“At maraming bansa’y magsisiparoo’t mangagsasabi, Magsiparito kayo, at tayo’y magsiahon sa bundok ng Panginoon, at sa bahay ng Dios ni Jacob; at siya’y magtuturo sa atin ng kanyang mga daan, at tayo’y magsisilakad sa kaniyang mga landas. Sapagka’t sa Sion ay lalabas ang kautusan, at ang salita ng Panginoon ay mula sa Jerusalem.” (Mikas 4:1–2.)

Sinasabi ko sa inyong mga ama at inang Banal sa mga Huling Araw na kung gagawin ninyo ang responsibilidad ng pagtuturo sa inyong mga anak sa tahanan—kung ihahanda ng mga korum ng pagkasaserdote ang mga ama, ng Samahang Damayan ang mga ina—darating ang araw na ang buong daigdig ay kakatok sa inyong pintuan at magsasabing, “Ituro ninyo sa amin ang daan upang matahak namin ang inyong landas.”¹¹

Kung sasabihin sa pangkalahatang paraan, ang ibig sabihin ng pag-uugnay-ugnay ay…ilagay ang pagkasaserdote ng Diyos ayon sa sinabi ng Panginoon na dapat kalagyan nito—sa sentro at kaibuturan ng Simbahan at kaharian ng Diyos—at tiyakin na ang mga tahanan ng mga Banal sa mga Huling Araw ay may lugar din sa banal na plano ng pagliligtas ng mga kaluluwa.¹²

May naitatag ngayon sa Simbahan na mga pantulong na samahan na kaantabay ng mga samahan ng pagkasaserdote, o tulad ng tinukoy sa Bagong Tipan, “mga pagtulong, mga pamamahala” bilang karagdagan sa pagkasaserdote [tingnan sa 1 Corinto 12:28]. Ginawa ni Pangulong Joseph F. Smith ang pahayag na ito tungkol sa mga samahang ito: “Nasa isip ko ang ating mga pantulong na samahan; ano ba ang mga ito? Pantulong sa mga pamantayang samahan ng Simbahan. Hindi nagsasarili ang mga ito. Gusto kong sabihin sa Mutual Improvement Associations ng Mga Kabataang Lalaki at Mga Dalaginding, at sa Samahang Damayan, at sa mga Primarya, at sa Panlinggong Paaralan, at klase sa Relihiyon, at sa lahat ng iba pang samahan sa Simbahan, na wala isa man sa kanila ang makatatayong mag-isa kung wala ang Pagkasaserdote ng Anak ng Diyos. Wala isa man sa kanila ang makaiiral nang kahit sandali sa harap ng Panginoon kapag lumayo sila sa tinig at sa payo ng mga nagtataglay ng Pagkasaserdote at namamahala sa kanila. Nakapailalim sila sa mga kapangyarihan at awtoridad ng Simbahan, at di sila makatatayong mag-isa kung wala ang mga ito; ni hindi sila magkakaroon ng anumang karapatan sa kanilang mga samahan kung wala ang Pagkasaserdote at ang Simbahan.” [Gospel Doctrine, ika-5 edisyon (1939), 383.]¹³

Sa dakila at makabagong paghahayag tungkol sa pamamahala sa Simbahan, nagtapos ang Panginoon sa ganitong pangungusap:

“Masdan, ito ang pamamaraan kung paano ang aking mga apostol, noong unang panahon, ay itinayo ang aking simbahan para sa akin.

“Samakatwid, ang bawat tao ay tumayo sa kanyang sariling katungkulan, at gumawa sa kanyang sariling tungkulin; at huwag sabihin ng ulo sa mga paa na hindi nito kailangan ang mga paa; sapagkat kung wala ang mga paa ay paano makatatayo ang katawan?

“Gayon din ang katawan ay kailangan ang bawat bahagi, upang ang lahat ay mapabanal na magkakasama, upang ang katawan ay mapanatiling ganap.” (D at T 84:108–110.)

Kitang-kita, habang iniisip ninyo ang mga banal na kasulatang ito, na ibinigay ang mga ito upang bigyang-diin na kailangan ang mga palagian at patuloy na pagsangguni at pag-uugnay-ugnay ng iba’t ibang dibisyon, ang mga korum ng pagkasaserdote at pantulong na samahan at lahat ng iba pang yunit sa loob ng kaharian ng Diyos, sa apat na dahilan:

Una, na ang bawat samahan ay dapat magkaroon ng tiyak na gagawin, at hindi nito dapat panghimasukan ang iba, na tila ba sinasabi ng mata sa kamay na, “Hindi kita kinakailangan.”

Pangalawa, na ang bawat dibisyon ay magkapareho ang halaga sa gawain ng kaligtasan, tulad ng kahalagahan ng bawat bahagi ng katawang pisikal sa buong pagkatao.

Pangatlo, upang ang lahat ay mapabanal o maturuan na magkakasama; at

Pang-apat, upang mapanatiling perpekto ang sistema, o sa madaling salita, upang sa balangkas ng plano ng Panginoon sa pagsasaayos ng kaligtasan ng kanyang mga anak, ang Simbahan ay makaganap tulad ng katawan ng tao na perpektong isinaayos, kasama ang pagkilos ng bawat miyembro batay sa nilayon dito.¹⁴

Minsan, noong mga nakaraan, binalikan natin ang paggawa ng mga bagay na tila nagbibigay-diin sa ating pananagutan sa mga programa sa halip na sa mga miyembro ng Simbahan. Hinihimok namin ang lahat ng kasangkot…na sundin ang pangunahing atas batay sa layunin ng lahat ng ito: “ang isakatuparan ang kawalang-kamatayan at buhay na walang hanggan ng tao” (Moises 1:39). Sa tuwina, kung nais natin ng sukatan ng pagiging karapat-dapat ng programang ito o ng programang iyon: itinataguyod ba nito ang pag-unlad ng indibiduwal tungo sa layuning iyon na buhay na walang hanggan sa kinaroroonan ng Ama? Kung hindi, at wala itong kinalaman sa pag-unlad ng indibiduwal tungo sa layuning iyon na buhay na walang hanggan, hindi ito dapat himukin sa Simbahan.¹⁵