จงให้พระผู้เป็นเจ้าเป็น สถาปนิกของท่าน

ภาพ

Line drawing of a man praying and a bubble with the scriptures in it.

ในชุดวีดิทัศน์ที่ mormonchannel.org เยาวชนชายคนหนึ่งชื่อบับบาเล่าว่าชีวิตเขาบ่ายหน้าไปหาหายนะอย่างไร¹ เขาเติบโตในบ้านที่ใช้ความรุนแรง บ้านที่คุณพ่อของเขาถูกฆาตกรรมเมื่อเขาอายุเพียงสามขวบ

บับบาโตมากับการเลือกชีวิตแบบเดียวกับที่เขาเห็นมาตลอด เขาเข้าร่วมแก๊งและเริ่มทะเลาะกับคนที่ต่อต้านเขา ขณะเรียนมัธยมปลายเขาคิดว่าเขาคงจะลงเอยในคุกอีกไม่นาน และเขาไม่สนใจ

พระผู้เป็นเจ้าทรงแทรกแซง ตรงทางแยกที่อันตรายนี้ในชีวิตของบับบา เขาพบกับครอบครัววิสุทธิชนยุคสุดท้ายครอบครัวหนึ่งที่แสดงให้เขาเห็นความการุณย์รักและความดี เขาไม่เคยอยู่ใกล้คนเช่นนี้มาก่อน—คนที่แสดงความเห็นอกเห็นใจและความรัก เขาเริ่มใช้เวลากับครอบครัวนี้มากเท่าที่จะมากได้ เมื่อเขาถามครอบครัวนี้ว่าทำไมจึงปฏิบัติอย่างนั้น พวกเขาตอบว่านั่นเพราะศรัทธาของพวกเขาในพระเยซูคริสต์

เขาต้องการทราบสิ่งที่คนเหล่านั้นรู้ เขาเริ่มสวดอ้อนวอนและศึกษาพระคัมภีร์ ไม่นานก็รู้สึกอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน “มีพระผู้เป็นเจ้าแน่นอน และพระองค์ทรงรักผม!” บับบากล่าว ด้วยความช่วยเหลือจากพระผู้เป็นเจ้า บับบาเริ่มสร้างชีวิตใหม่อีกครั้งโดยมีพระเยซูคริสต์เป็นรากฐาน และทิ้งชีวิตเก่าไว้เบื้องหลัง

“นิสัยผมเปลี่ยนไป ผมเป็นคนต่างจากที่เคยเป็น เวลานี้ผมมีจุดประสงค์ ผมมีจุดหมาย” เขากล่าว “ผมมีที่ให้ไป”

วันเหล่านี้บับบามองเห็นอนาคตของเขาด้วยความเจิดจ้า ศรัทธา และความหวัง “ผมรู้ว่าโดยผ่านพระเยซูคริสต์ ศรัทธาของผมในพระองค์เท่านั้น ที่จะช่วยให้ผมไปถึงจุดที่ผมอยากไป” เขากล่าว²

ภาพ

A man pruning a currant bush.

ประธานฮิวจ์ บี. บราวน์ (1883–1975) สมาชิกโควรัมอัครสาวกสิบสองและสมาชิกในฝ่ายประธานสูงสุดเล่าประสบการณ์ที่พระผู้เป็นเจ้าทรงทำให้ชีวิตท่านเกิดประโยชน์มากกว่าที่ท่านจะทำด้วยตนเอง

ฮิวจ์เป็นทหารประจำการกองทัพแคนาดาและคาดว่าจะได้เลื่อนขั้นเป็นนายพล ท่านทำงาน หวัง และสวดอ้อนวอนมาตลอด 10 ปีสำหรับการเลื่อนขั้นครั้งนี้

เมื่อตำแหน่งว่าง ท่านกลับถูกมองข้ามเพียงเพราะท่านเป็นสมาชิกของศาสนจักร นั่นคือเหตุผลเดียว และพวกเขาบอกท่านเช่นนั้น

ฮิวจ์ฉุนมาก ท่านกล่าวว่า “ข้าพเจ้าขึ้นรถไฟเดินทางกลับ … ด้วยใจแหลกสลาย ด้วยความขมขื่นในจิตวิญญาณ … เมื่อข้าพเจ้ามาถึงเต็นท์ … ข้าพเจ้าโยนหมวกลงบนเตียงผ้าใบ กำหมัดและควงหมัดขึ้นฟ้า ข้าพเจ้าพูดว่า ‘พระองค์ทรงทำกับข้าพระองค์แบบนี้ได้อย่างไร พระผู้เป็นเจ้า ข้าพระองค์ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อพิสูจน์ความสามารถ ไม่มีสักสิ่งเดียวที่ข้าพระองค์ไม่ได้ทำ—ที่ข้าพระองค์ควรทำ—ที่ข้าพระองค์ไม่ได้ทำ พระองค์ทรงทำกับข้าพระองค์แบบนี้ได้อย่างไร’ ข้าพเจ้าขมขื่นใจยิ่งนัก”³

แต่แล้วฮิวจ์ก็นึกถึงประสบการณ์เมื่อหลายปีก่อน ท่านเคยซื้อฟาร์มที่ถูกปล่อยปละละเลยจนมีพุ่มเบอร์รี่ขึ้นปกคลุมหนาแน่น ไม้พุ่มเหล่านั้นจะไม่มีวันให้ผลหากไม่ตัดแต่ง รังแต่จะสูงขึ้นอย่างเดียว

ฮิวจ์จึงตัดแต่งครั้งใหญ่ หลังจากนั้น ท่านเห็นของเหลวหยดเล็กๆ ตรงปลายกิ่งแต่ละกิ่งที่ถูกตัด หยดเล็กๆ พวกนั้นเหมือนน้ำตา “เราเป็นผู้ดูแลสวนที่นี่” ท่านบอกพุ่มเบอร์รี่ ฮิวจ์รู้ว่าท่านต้องการให้พุ่มนั้นเป็นอะไร และมันไม่ใช่ไม้ร่ม

ท่านนึกถึงประสบการณ์ครั้งนั้นขณะต่อสู้กับความโกรธเรื่องที่ไม่ได้เลื่อนขั้น “ข้าพเจ้าได้ยินเสียงหนึ่ง และจำเสียงนี้ได้ นั่นเป็นเสียงของข้าพเจ้าเอง เสียงนั้นพูดว่า ‘เราเป็นผู้ดูแลสวนที่นี่ เรารู้ว่าเราต้องการให้เจ้าทำอะไร’ ความขมขื่นหายไปจากจิตวิญญาณข้าพเจ้า และข้าพเจ้าคุกเข่าข้างเตียงผ้าใบเพื่อทูลขออภัยสำหรับความไม่สำนึกคุณของข้าพเจ้า …

“… และเวลานี้ เกือบ 50 ปีให้หลัง ข้าพเจ้ามองขึ้นไปหา [พระผู้เป็นเจ้า] และทูลว่า ‘ขอบพระทัยพระผู้ทรงดูแลสวนที่ทรงตัดแต่งข้าพระองค์ ที่ทรงรักข้าพระองค์มากพอจะทำให้ข้าพระองค์เจ็บปวด’”⁴

ฮิวจ์ไม่ได้เป็นนายพล พระเจ้าทรงมีแผนอื่นให้ประธานบราวน์ เนื่องจากพระเจ้าทรงเป็นสถาปนิก ชีวิตของประธานบราวน์จึงกลายเป็นสิ่งปลูกสร้างที่ดี

ภาพ

Two people visiting a man who is sick in bed. Depicts Alma and Amulek visiting Zeezrom who has asked to be healed.

การที่ศาสดาพยากรณ์ของพระผู้เป็นเจ้าเรียกว่า “ลูกของนรก” อาจฟังคล้ายกับว่าชีวิตท่านไม่ได้บ่ายหน้าไปในทางที่ดี แต่นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นกับซีเอสรอม ทนายคนหนึ่งในพระคัมภีร์มอรมอน. (ดู แอลมา 11:23)

แอลมากับอมิวเล็คกำลังสั่งสอนในแผ่นดินที่ซีเอสรอมกำลังพยายามให้ได้เงินค่าทนายโดยยั่วยุผู้คนให้ต่อต้านแอลมากับอมิวเล็ค ซีเอสรอมพยายามหลอกถามแอลมากับอมิวเล็ค แต่พวกท่านตอบคำถามและตำหนิเขาพระวิญญาณทรงเปิดเผยความคิดของซีเอสรอมต่อพวกท่าน (ดู แอลมา 11–12)

ขณะที่สนทนากันอยู่นั้น ซีเอสรอมตะลึงงันจนพูดไม่ออก เขาเริ่มรู้ตัวว่าผิดและรู้สึกผิดอย่างรุนแรงต่อบาปของเขาและสิ่งที่เขาทำเพื่อชักจูงผู้คนให้หลงผิด ไม่นานเขาจึงพยายามแก้ไขความเสียหายที่เขาก่อขึ้น โดยกล่าวว่า “ดูเถิด, ข้าพเจ้าผิด, และคนทั้งสองนี้ไม่มีมลทินต่อพระพักตร์พระผู้เป็นเจ้า” (แอลมา 14:7)

แต่นั่นไม่ได้ผล ผู้คนขับไล่ซีเอสรอมออกนอกเมือง ความรู้สึกผิดต่อสิ่งที่ทำลงไปและความสิ้นหวัง—รวมไปถึงความกลัวที่คำสั่งสอนของเขาแย้งกับแอลมาและอมิวเล็คจนนำพวกท่านไปสู่ความตาย—ทำให้ซีเอสรอมป่วยเป็นไข้ “รุ่มร้อนด้วยความร้อนที่ลุกเป็นไฟ” (แอลมา 15:3)

สิ่งที่เขาสร้างให้ชีวิตเขาพังทลายจนถึงฐานราก แต่เรื่องราวของซีเอสรอมไม่ได้จบเท่านี้

เมื่อเขาทราบว่าแอลมากับอมิวเล็คยังมีชีวิตอยู่ ซีเอสรอมรวบรวมความกล้าและขอให้พวกท่านมาหาเขา เมื่อพวกท่านมา ซีเอสรอมขอให้พวกท่านรักษาเขา โดยผ่านศรัทธา ซีเอสรอมหายป่วยเป็นปลิดทิ้ง เขาจึงรับบัพติศมาและเริ่มสั่งสอนนับจากเวลานั้นเป็นต้นมา (ดู แอลมา 15:11–12)

ชีวิตใหม่ของซีเอสรอมเพิ่งเริ่มต้น คราวนี้มีพระผู้เป็นเจ้าทรงเป็นสถาปนิก

ข่าวดีคือพระผู้เป็นเจ้าไม่ทรงมุ่งหมายให้เราฟันฝ่าชีวิตตามลำพัง พระองค์ทรงประสงค์จะช่วยเราทุกก้าว และเมื่อเรายอมให้พระองค์ช่วย ย่อมไม่มีขีดจำกัดในสิ่งที่เราจะสามารถเป็นได้