អ្វីដែលយើងធ្វើគឺដើម្បីមើលថែដល់មនុស្ស
សាសនាចក្រគឺដើម្បីមើលថែដល់បងប្អូន ដែលជាពួកសិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់—អស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ ហើយធ្វើតាមទ្រង់ និងអ្នកដែលបានលើកដាក់ព្រះនាមទ្រង់មកលើខ្លួន ។
កាលកំពុងរៀបចំសម្រាប់ការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធប៉ារីសប្រទេសបារាំងដ៏អស្ចារ្យ ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍មួយដែលខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានឡើយ ។ នៅឆ្នាំ ២០១០ នៅពេលយើងរកឃើញទីតាំងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធហើយ ចៅហ្វាយក្រុងបានសុំជួបនឹងយើងដើម្បីដឹងបន្ថែមទៀតអំពីសាសនាចក្ររបស់យើង ។ ការប្រជុំនេះគឺជាជំហានដ៏សំខាន់មួយដើម្បីទទួលបានលិខិតអនុញ្ញាតសម្រាប់អគារមួយ ។ យើងបានរៀបចំយ៉ាងល្អិតល្អន់នូវបទបង្ហាញមួយដែលបានដាក់បញ្ចូលនូវរូបភាពដ៏ស្រស់ស្អាតមួយចំនួននៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយ ។ សេចក្ដីសង្ឃឹមក៏ក្លៀវក្លាបំផុតរបស់ខ្ញុំគឺថា ភាពស្រស់ស្អាតនៃស្ថាបត្យកម្មរបស់អគារទាំងនេះនឹងបញ្ចុះបញ្ចូលចៅហ្វាយក្រុងរូបនោះឲ្យគាំទ្រគម្រោងរបស់យើង ។
អ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលគឺថា ចៅហ្វាយក្រុងរូបនោះបានបង្ហាញថា ជាជាងមើលបទបង្ហាញរបស់យើង នោះគាត់ និងក្រុមរបស់គាត់ចង់ធ្វើការស៊ើបអង្កេតដោយខ្លួនឯងដើម្បីដឹងថា តើព្រះវិហាររបស់យើងគឺជាព្រះវិហារបែបណា ។ នៅខែបន្ទាប់ យើងត្រូវបានអញ្ជើញឲ្យត្រឡប់មកស្ដាប់របាយការណ៍មួយដែលធ្វើឡើងដោយសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាក្រុងម្នាក់ដែលជាសាស្ត្រាចារ្យផ្នែកប្រវត្តិសាស្ត្រសាសនាផងដែរ ។ នាងបានប្រសាសន៍ថា « លើសពីអ្វីទាំងអស់ យើងចង់ដឹងថា តើសមាជិកសាសនាចក្ររបស់លោកគឺជានរណា ។ ដំបូង យើងបានចូលរួមការប្រជុំសាក្រាម៉ង់មួយរបស់លោក ។ យើងបានអង្គុយនៅជួរខាងក្រោយនៃរោងថ្វាយបង្គំ ហើយបានសង្កេតមើលមនុស្សនៅក្នុងក្រុមជំនុំនោះយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ន និងអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើ ។ បន្ទាប់មក យើងបានជួបនឹងពួកអ្នកជិតខាងរបស់លោក—អ្នកដែលរស់នៅជុំវិញមជ្ឈមណ្ឌលស្តេករបស់លោក—ហើយយើងបានសួរពួកគេថា តើពួកមរមនគឺជាមនុស្សបែបណា » ។
« ដូច្នេះតើអ្វីទៅជាការសន្និដ្ឋានរបស់អ្នកស្រី ? » ខ្ញុំបានសួរ ដោយមានភ័យបារម្ភបន្តិចបន្តួច ។ នាងបានតបថា « យើងបានរកឃើញថា សាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយគឺជាសាសនាចក្រស្រដៀងនឹងសាសនាចក្រដើមរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាងគេបំផុតជាងព្រះវិហារណាៗទាំងអស់ដែលយើងស្គាល់ » ។ ខ្ញុំស្ទើរតែបដិសេធថា « វាមិនត្រឹមត្រូវទាំងស្រុងទេ ! វាពុំមែនជាព្រះវិហារដែលស្រដៀងនោះទេ វា គឺជា សាសនាចក្ររបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ—ជាសាសនាចក្រដ៏ពិតតែមួយ ! » ប៉ុន្តែខ្ញុំបានទប់ចិត្តខ្លួនឯង ហើយបានធ្វើការអធិស្ឋានថ្លែងអំណរគុណដោយស្ងប់ស្ងាត់ក្នុងចិត្ត ។ បន្ទាប់មក លោកចៅហ្វាយក្រុងបានប្រាប់យើងថា ដោយផ្អែកលើការរកឃើញរបស់ពួកគាត់ នោះគាត់ និងក្រុមរបស់គាត់គ្មានការជំទាស់ចំពោះការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធនៅក្នុងសហគមន៍របស់ពួកគេឡើយ ។
នៅថ្ងៃនេះ ពេលខ្ញុំគិតអំពីបទពិសោធន៍ដ៏អស្ចារ្យនោះ ខ្ញុំមានអំណរគុណចំពោះប្រាជ្ញា និងវិញ្ញាណនៃការញាណដឹងរបស់ចៅហ្វាយក្រុងរូបនោះ ។ គាត់បានដឹងថា គន្លឹះដ៏សំខាន់ដើម្បីយល់ដឹងអំពីសាសនាចក្រនេះគឺពុំមែនមើលសាសនាចក្រនេះតាមរយៈរូបរាងខាងក្រៅនៃអគាររបស់វា ឬជាស្ថាប័នមួយដែលមានការរៀបចំយ៉ាងល្អនោះទេ ប៉ុន្តែតាមរយៈសមាជិកស្មោះត្រង់រាប់លាននាក់ដែលខិតខំដើម្បីធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជារៀងរាល់ថ្ងៃ ។
និយមន័យអំពីសាសនាចក្រអាចត្រូវបានទទួលមកពីវគ្គមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមរមនដែលបានចែងថា « ហើយពួកអ្នក [ សំដៅលើសិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់ ] ដែលបានទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹកដោយនូវព្រះនាមព្រះយេស៊ូវ នោះបានហៅថា សាសនាចក្រនៃព្រះគ្រីស្ទ » ។១
និយាយម្យ៉ាងទៀត សាសនាចក្រគឺដើម្បីមើលថែដល់មនុស្ស ។ វាគឺដើម្បីមើលថែដល់បងប្អូន ដែលជាពួកសិស្សរបស់ព្រះអម្ចាស់—អស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ ហើយធ្វើតាមទ្រង់ និងអ្នកដែលបានលើកដាក់ព្រះនាមទ្រង់មកលើខ្លួនតាមរយៈសេចក្ដីសញ្ញា ។
មានគ្រាមួយប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុនបានប្រដូចសាសនាចក្រទៅនឹងរថយន្តដ៏ស្អាតមួយ ។ យើងទាំងអស់ចូលចិត្ត នៅពេលរថយន្តរបស់យើងស្អាត ហើយថ្មី ។ ប៉ុន្តែគោលបំណងរបស់រថយន្តគឺពុំមែនធ្វើជាម៉ាស៊ីនមួយដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍នោះទេ វាគឺដើម្បីដឹក មនុស្ស ដែលជិះនៅក្នុងរថយន្តនោះ ។២ តាមរបៀបដូចគ្នានេះដែរ ក្នុងនាមជាសមាជិកសាសនាចក្រ យើងមានអំណរគុណដែលមានកន្លែងថ្វាយបង្គំដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយមើលថែបានយ៉ាងល្អ ហើយយើងក៏រីករាយដែលកម្មវិធីនានាដំណើរការទៅល្អដែរ ។ ប៉ុន្តែទាំងនេះគ្រាន់តែជាប្រព័ន្ធគាំទ្រប៉ុណ្ណោះ ។ គោលបំណងតែមួយគត់របស់យើងគឺដើម្បីអញ្ជើញបុត្រាបុត្រីម្នាក់ៗរបស់ព្រះឲ្យមករកព្រះគ្រីស្ទ ហើយដឹកនាំគាត់ឲ្យដើរលើផ្លូវនៃសេចក្ដីសញ្ញានោះ ។ គ្មានអ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះទេ ។ កិច្ចការដែលយើងធ្វើគឺដើម្បីមើលថែមនុស្ស និងសេចក្ដីសញ្ញា ។
តើវាមិនអស្ចារ្យទេឬអី ដែលឈ្មោះនៃសាសនាចក្រដែលបានស្ដារឡើងវិញដែលបានប្រទានឲ្យតាមរយៈវិវរណៈចងភ្ជាប់នូវកត្តាដ៏សំខាន់បំផុតពីរយ៉ាងនៅក្នុងសេចក្ដីសញ្ញានីមួយៗនៃដំណឹងល្អ ? ទីមួយគឺជាព្រះនាមរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ សាសនាចក្រនេះគឺជារបស់ផងទ្រង់ ហើយដង្វាយធួន និងសេចក្ដីសញ្ញាដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់គឺជាផ្លូវតែមួយគត់ឆ្ពោះទៅកាន់សេចក្ដីសង្គ្រោះ និងភាពតម្កើងឡើង ។ ឈ្មោះទីពីរសំដៅទៅលើយើង ៖ ពួកបរិសុទ្ធ ឬនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា ពួកសាក្សី និងពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ។
ខ្ញុំបានរៀនអំពីសារៈសំខាន់នៃការផ្ដោតលើមនុស្ស នៅពេលខ្ញុំបានបម្រើជាប្រធានស្តេកនៅប្រទេសបារាំង ។ នៅការចាប់ផ្ដើមនៃការបម្រើរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានគោលដៅដ៏ធំមួយចំនួននៅក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ស្ដេក ៖ ដូចជាការបង្កើតវួដថ្មី ការសង់សាលាប្រជុំថ្មី ព្រមទាំងការសាងសង់ព្រះវិហារបរិសុទ្ធមួយនៅក្នុងតំបន់របស់យើងទៀតផង ។ ពេលខ្ញុំត្រូវបានដោះលែងនៅប្រាំមួយឆ្នាំក្រោយមក ខ្ញុំមិនបានសម្រេចបានគោលដៅណាមួយឡើយ ។ ការណ៍នេះមើលទៅដូចជាមានភាពបរាជ័យទាំងស្រុង ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញក្នុងរយៈពេលប្រាំមួយឆ្នាំនោះ គោលដៅរបស់ខ្ញុំមានការផ្លាស់ប្ដូរ ។
កាលខ្ញុំអង្គុយនៅលើវេទិកានៅថ្ងៃដែលខ្ញុំត្រូវបានដោះលែង ខ្ញុំបានពោរពេញដោយអារម្មណ៍នៃការដឹងគុណ និងភាពជោគជ័យ ។ ខ្ញុំបានសម្លឹងមើលមុខសមាជិករាប់រយនាក់ដែលកំពុងចូលរួម ។ ខ្ញុំអាចនឹកចាំអំពីបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណមួយដែលទាក់ទងនឹងពួកគេម្នាក់ៗ ។
គឺបងប្អូនប្រុសស្រីទាំងនោះហើយដែលបានចូលទៅក្នុងទឹកនៃពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹក អ្នកដែលខ្ញុំបានចុះហត្ថលេខាលើប័ណ្ណចូលរួមព្រះវិហារបរិសុទ្ធដំបូងរបស់ពួកគេ ដើម្បីពួកគេអាចទទួលបានពិធីបរិសុទ្ធដ៏ពិសិដ្ឋនៃព្រះវិហារបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងយុវវ័យ និងគូស្វាមីភរិយាដែលខ្ញុំបានញែកចេញ ឬដោះលែងជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាពេញម៉ោង ។ មានមនុស្សជាច្រើនផ្សេងទៀតដែលខ្ញុំបានបម្រើ កាលពួកគេបានឆ្លងកាត់ការសាកល្បង និងទុក្ខលំបាកនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ។ ខ្ញុំបានទទួលអារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាបងប្អូនចំពោះពួកគេម្នាក់ៗ ។ ខ្ញុំបានរកឃើញអំណរដ៏បរិសុទ្ធនៅក្នុងការបម្រើពួកគេ ហើយបានរីករាយនៅក្នុងការកើនឡើងនូវភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេចំពោះព្រះអង្គសង្គ្រោះ ។
ប្រធាន អិម រ័សុល បាឡឺដ បានបង្រៀនថា « រឿងដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងក្នុងសាសនាចក្រគឺពុំមែនស្ថិតិដែលត្រូវរាយការណ៍ ឬការប្រជុំដែលត្រូវធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែថា តើមនុស្សម្នាក់ៗ—បានបម្រើដល់មនុស្សម្នាក់ម្ដងដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើ—ត្រូវបានលើកស្ទួយ ហើយបានលើកទឹកចិត្ត ហើយនៅទីបំផុតបានផ្លាស់ប្ដូរដែរឬអត់ » ។៣
បងប្អូនប្រុសស្រីជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំអើយ តើយើងសកម្មនៅក្នុងដំណឹងល្អដែរឬទេ ឬយើងគ្រាន់តែរវល់នៅក្នុងសាសនាចក្រប៉ុណ្ណោះ ? គន្លឹះដ៏សំខាន់គឺត្រូវធ្វើតាមគំរូរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះនៅគ្រប់កិច្ចការ ។ បើយើងធ្វើកិច្ចការនោះ យើងនឹងផ្ដោតលើការជួយសង្គ្រោះបុគ្គលម្នាក់ៗដោយឯកឯង ជាជាងផ្ដោតលើការធ្វើកិច្ចការ និងការអនុវត្តកម្មវិធី ។
តើបងប្អូនធ្លាប់សួរខ្លួនឯងទេ បើព្រះអង្គសង្គ្រោះបានយាងមកកាន់វួដ ឬសាខារបស់បងប្អូននៅថ្ងៃអាទិត្យក្រោយ តើវានឹងមានទិដ្ឋភាពបែបណាទៅ ? តើទ្រង់នឹងធ្វើអ្វីខ្លះ ? តើទ្រង់នឹងខ្វល់ខ្វាយចង់ដឹងថា រូបភាពល្អគ្រប់គ្រាន់ ឬបើកៅអីនៅក្នុងថ្នាក់រៀនតម្រៀបត្រឹមត្រូវដែរឬទេ ? ឬក៏ទ្រង់នឹងស្វែងរកមនុស្សម្នាក់ដែលទ្រង់អាចស្រឡាញ់ បង្រៀន និងប្រទានពរទៅវិញ ? ប្រហែលជាទ្រង់នឹងស្វែងរកសមាជិកថ្មីម្នាក់ ឬមិត្តម្នាក់ដើម្បីស្វាគមន៍ បងប្អូនប្រុសស្រីម្នាក់ដែលមានជំងឺ ហើយត្រូវការការលួងលោមចិត្ត ឬយុវវ័យវង្វេងផ្លូវម្នាក់ដែលត្រូវការការលើកស្ទួយ និងការលើកទឹកចិត្ត ។
តើព្រះយេស៊ូវនឹងចូលរួមថ្នាក់ណាខ្លះ ? ខ្ញុំគិតថា ទ្រង់នឹងចូលទៅថ្នាក់កុមារមុនគេ ។ ទ្រង់ប្រហែលជាលុតជង្គង់ចុះ ហើយមានបន្ទូលនឹងពួកគេ ។ ទ្រង់នឹងបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ និទានរឿងប្រាប់ពួកគេ សរសើរដល់គំនូររបស់ពួកគេ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ ។ ឥរិយាបថរបស់ទ្រង់នឹងមានភាពសាមញ្ញ ពិតប្រាកដ ហើយគ្មានការធ្វើពុតឡើយ ។ តើយើងអាចធ្វើរឿងដូចគ្នាដែរឬទេ ?
ខ្ញុំសូមសន្យានឹងបងប្អូនថា នៅពេលបងប្អូនខិតខំធ្វើតាមព្រះអម្ចាស់ គ្មានអ្វីដែលសំខាន់ជាងការស្វែងរកមនុស្សដែលបងប្អូនអាចជួយ ហើយផ្ដល់ពរជ័យឡើយ ។ នៅព្រះវិហារបងប្អូននឹងផ្ដោតលើការបង្រៀនបុគ្គលម្នាក់ៗ និងការធ្វើឲ្យដួងចិត្តពួកគេរីករាយ ។ កង្វល់របស់បងប្អូនគឺ ដើម្បីលើកកម្ពស់បទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណមួយជាជាងការរៀបចំសកម្មភាពដ៏ល្អឥតខ្ចោះមួយ ដើម្បីបម្រើដល់សមាជិកផ្សេងទៀតជាជាងរាប់ចំនួនសួរសុខទុក្ខដែលបងប្អូនបានធ្វើ ។ វាពុំមែនដើម្បីបងប្អូនទេ ប៉ុន្តែដើម្បីពួកគេ ដែលយើងហៅថា បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់យើង ។
ពេលខ្លះយើងនិយាយអំពីការទៅព្រះវិហារ ។ ប៉ុន្តែសាសនាចក្រគឺលើសពីអគារឬកន្លែងជាក់លាក់មួយទៅទៀត ។ វាពិត ហើយសកម្មចំពោះការរស់នៅដ៏រាបសាបំផុតនៅក្នុងតំបន់ដាច់ស្រយាលបំផុតនៃពិភពលោក ដូចគ្នានឹងនៅឯទីស្នាក់ការកណ្ដាលក្នុងទីក្រុងសលត៍ លេកដែរ ។ ព្រះអម្ចាស់ផ្ទាល់បានមានបន្ទូលថា« ដ្បិតកន្លែងណាដែលមាន ២ ឬ ៣ នាក់ប្រជុំជាមួយគ្នា ដោយនូវឈ្មោះខ្ញុំ នោះខ្ញុំក៏នៅកណ្តាលចំណោមអ្នកទាំងនោះដែរ »។4
យើងនាំយកសាសនាចក្រទៅជាមួយនឹងយើងគ្រប់ទីកន្លែងដែលយើងទៅ ៖ កន្លែងធ្វើការ សាលារៀន ដើរកម្សាន្ត ហើយជាពិសេសនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើង ។ វត្តមាន និងឥទ្ធិពលរបស់យើងអាចល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើឲ្យទីកន្លែងណាដែលយើងទៅក្លាយជាទីបរិសុទ្ធមួយ ។
ខ្ញុំចាំពីការសន្ទនាមួយដែលខ្ញុំមានជាមួយនឹងមិត្តម្នាក់ដែលពុំមែនជាសមាជិកនៃសាសនាចក្ររបស់យើង ។ គាត់មានការភ្ញាក់ផ្អើលដោយដឹងថា បុរសដែលមានភាពសក្ដិសមគ្រប់រូបក្នុងសាសនាចក្ររបស់យើងអាចទទួលបព្វជិតភាព ។ គាត់បានសួរថា « ចុះតើមានអ្នកកាន់បព្វជិតភាពប៉ុន្មាននាក់នៅក្នុងវួដរបស់លោក ? »
ខ្ញុំបានឆ្លើយថា « ចន្លោះពី ៣០ ទៅ ៤០ នាក់ » ។
គាត់បានបន្តថា « នៅក្នុងក្រុមជំនុំរបស់ខ្ញុំ យើងមានតែសង្ឃម្នាក់គត់ ។ ហេតុអ្វីលោកត្រូវការពួកសង្ឃច្រើនម្ល៉េះនៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យ ? »
យោងតាមសំណួររបស់គាត់ ខ្ញុំទទួលការបំផុសគំនិតឲ្យតបថា « ខ្ញុំយល់ស្របនឹងលោក ។ ខ្ញុំគិតថា យើងមិនត្រូវការពួកអ្នកកាន់បព្វជិតភាពច្រើនបែបនេះនៅព្រះវិហារនាថ្ងៃអាទិត្យនោះទេ ។ ប៉ុន្តែយើងពិតជាត្រូវការអ្នកកាន់បព្វជិតភាពម្នាក់នៅគ្រប់គេហដ្ឋាន ។ ហើយនៅពេលគ្មានបព្វជិតភាពនៅក្នុងគេហដ្ឋានមួយ អ្នកកាន់បព្វជិតភាពផ្សេងទៀតត្រូវបានហៅឲ្យមើលថែ ហើយបម្រើដល់គ្រួសារនោះ » ។
កាតព្វកិច្ចរបស់យើងពុំមែនគ្រាន់តែនៅថ្ងៃអាទិត្យឯព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះទេ ។ ការថ្វាយបង្គំរបស់យើងបន្តរៀងរាល់ថ្ងៃនៅអំឡុងសប្ដាហ៍ មិនថាយើងនៅទីណា ហើយធ្វើអ្វីនោះទេ ។ ជាពិសេស គេហដ្ឋានរបស់យើងគឺជា« ទីជម្រកចម្បងនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់យើង » ។5 ជារឿយៗ គឺនៅក្នុងគេហដ្ឋានរបស់យើងនោះហើយដែលយើងអធិស្ឋាន យើងប្រសិទ្ធពរ យើងសិក្សា យើងបង្រៀនបន្ទូលនៃព្រះ ហើយយើងបម្រើដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សុទ្ធសាធ ។ ខ្ញុំអាចថ្លែងទីបន្ទាល់ចេញពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ថា គេហដ្ឋានរបស់យើងគឺជាកន្លែងពិសិដ្ឋដែលព្រះវិញ្ញាណអាចគង់នៅ—ហើយពេលខ្លះច្រើនជាងកន្លែងផ្លូវការដែលយើងថ្វាយបង្គំទៅទៀត ។
ខ្ញុំសូមថ្លែងជាសាក្សីថា សាសនាចក្រនេះគឺជាសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ ភាពរឹងមាំ និងភាពក្លៀវក្លារបស់វាកើតចេញមកពីសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃនៃពួកសិស្សរបស់ទ្រង់រាប់លាននាក់ ដែលខិតខំរៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីធ្វើតាមគំរូដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ដោយមើលថែដល់មនុស្សដទៃ ។ ព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មរស់ ហើយទ្រង់ដឹកនាំសាសនាចក្រនេះ ។ ប្រធាន រ័សុល អិម ណិលសុនគឺជាព្យាការីដែលទ្រង់បានជ្រើសរើសដើម្បីដឹកនាំ ហើយណែនាំ យើងនៅក្នុងជំនាន់របស់យើង ។ ខ្ញុំសូមថ្លែងទីបន្ទាល់ពីការណ៍ទាំងនេះក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ អាម៉ែន ។