Met een eerlijke bedoeling

Als ik erop terugkijk, zie ik in dat de Heer me volkomen billijk heeft behandeld. Waarom zou ik hebben verwacht iets te krijgen waar ik niet naar op zoek was? Een eerlijke bedoeling is het juiste om de juiste redenen doen; ik las het juiste boek om de verkeerde redenen.

Pas jaren later las ik het Boek van Mormon met een eerlijke bedoeling. Nu weet ik dat het Boek van Mormon zijn goddelijke doel vervult om van het leven en de zending van Jezus Christus te getuigen, want ik heb het met een eerlijke bedoeling gelezen.

De les die ik over een eerlijke bedoeling en het Boek van Mormon leerde, is op iedereen in alle aspecten van het leven van toepassing. Maar al te vaak volgen we patronen en gewoontes die we door de jaren heen ontwikkeld hebben — we volgen gewoon de routine zonder erbij stil te staan waartoe die routine leidt. Doelgericht leven voegt focus en zin aan ons leven toe en kan een groot verschil maken. Doelgericht leven betekent dat je de betekenis van het ‘waarom’ kent — de motieven voor je daden. Socrates heeft gezegd: ‘Een leven dat niet onder de loep wordt genomen, is niet de moeite waard.’¹ Denk dus eens goed na hoe je je tijd doorbrengt, en vraag je dan geregeld af: ‘Waarom?’ Dan leer je om verder te kijken dan dat ene ogenblik. Het is veel beter om vooruit te zien en je af te vragen: ‘Waarom zou ik dat doen?’, dan terug te kijken en te zeggen: ‘Waarom heb ik dat in vredesnaam gedaan?’

Afbeelding

A man looking at a wall with different types of gears on it.

Foto-illustratie Sergey Nivens/iStock/Thinkstock

Toen ik jong was, besloot ik bijna niet op zending te gaan. Na een jaar studie en een jaar in het leger, had ik een goede baan als röntgenmedewerker in een ziekenhuis. Het leven zag er rooskleurig uit en ik dacht dat ik niet op zending hoefde te gaan.

Op een dag nodigde dokter James Pingree, een chirurg in het ziekenhuis, me uit voor de lunch. In de loop van ons gesprek ontdekte hij dat ik niet van plan was om op zending te gaan en hij vroeg waarom. Ik zei dat ik al een beetje ouder was en dat het waarschijnlijk te laat was. Hij antwoordde meteen dat dat geen goede reden was en dat hij zelf na zijn medicijnenstudie nog op zending was gegaan. Vervolgens gaf hij zijn getuigenis van het belang van zijn zending.

Zijn getuigenis had een enorme uitwerking op mij. Ik ging erdoor bidden zoals ik nog nooit had gebeden — met een eerlijke bedoeling. Ik kon legio redenen bedenken om niet op zending te gaan: ik was verlegen. Ik had een baan die naar mijn zin was. Ik kon een studiebeurs krijgen die na mijn zending niet meer beschikbaar zou zijn. Maar het allerbelangrijkste was dat ik een vriendin had die op me had gewacht terwijl ik in het leger was, en ik wist dat ze niet nog eens twee jaar zou wachten! Ik bad om de bevestiging dat mijn redenen geldig waren en dat ik gelijk had.

Tot mijn frustratie kon ik maar niet het makkelijke ja-of-nee-antwoord krijgen waar ik op hoopte. Maar toen kwam deze gedachte bij me op: ‘Wat wil de Heer dat je doet?’ Ik moest toegeven dat Hij wilde dat ik een zending zou vervullen. En dat werd een beslissend levensmoment. Ging ik doen wat ik wilde, of wat de Heer wilde? Dat is een vraag die we onszelf het beste vaak kunnen stellen.

Gelukkig besloot ik een zending te vervullen en werd ik aan het zendingsgebied Mexico-Noord toegewezen.

35 jaar later moedigde mijn zoon me aan om samen met hem naar Mexico te gaan. We hoopten dat we een aantal mensen zouden zien die ik onderwezen had. We woonden een avondmaalsdienst bij in het plaatsje waar ik mijn zending begonnen was, maar ik herkende niemand. Na de dienst vroeg ik een lid of hij iemand herkende van mijn lijstje met mensen die we zolang geleden onderwezen hadden. Ik nam mijn lijst zonder resultaat met hem door, tot we bij de laatste naam kwamen: Leonor Lopez de Enriquez.

‘O ja’, zei de man. ‘Die familie zit in een andere wijk, maar ze gaan in dit gebouw naar de kerk. Hun avondmaalsdienst begint hierna.’

We hoefden niet lang te wachten voordat Leonor het gebouw betrad. Hoewel ze inmiddels in de zeventig was, herkende ik haar onmiddellijk, en zij mij ook. We omhelsden elkaar langdurig, in tranen.

‘We hebben 35 jaar lang gebeden dat je terug zou keren zodat we je konden bedanken omdat je onze familie het evangelie hebt gebracht’, zei ze.

Andere familieleden kwamen binnen en er waren meer omhelzingen en tranen. Al gauw vernamen we dat een van Leonors zoons de bisschop van de wijk was, een kleinzoon de pianist, een kleindochter de dirigente, en dat enkele kleinzoons jongemannen in de Aäronische priesterschap waren. Een van haar dochters was getrouwd met een raadgever in het ringpresidium. Een andere dochter was getrouwd met de bisschop van een nabijgelegen wijk. De meeste kinderen van Leonor waren op zending geweest, en inmiddels waren er ook al kleinkinderen op zending geweest.

We vernamen dat Leonor een veel betere zendelinge was dan ik. Haar kinderen herinneren zich nu dankbaar haar onvermoeibare inzet om ze het evangelie te leren. Ze heeft ze geleerd dat kleine beslissingen in de loop van de tijd resulteren in een overvloedig, rechtschapen en gelukkig leven, en zij brachten anderen datzelfde bij. Alles tezamen zijn meer dan vijfhonderd mensen door deze ene fijne familie bij de kerk gekomen.

En dat begon allemaal met een gesprek tijdens een lunch. Ik bedenk vaak dat als dokter Pingree meer op zijn loopbaan of op andere wereldse zaken gericht was geweest, hij mij niet zou hebben gevraagd waarom ik niet op zending ging. Maar hij was op andere mensen en op het bevorderen van het werk van de Heer gericht. Hij zaaide een zaadje dat is uitgegroeid, vrucht heeft gedragen, en dat zich oneindig blijft vermenigvuldigen (zie Markus 4:20). Door mijn zending leerde ik de eeuwige consequenties van één enkele beslissing om de wil van de Heer te doen.

Ik heb vaak op mijn leven teruggekeken en me afgevraagd waarom ik het zo moeilijk vond om de beslissing te nemen op zending te gaan. Het was moeilijk omdat ik afgeleid raakte; ik verloor mijn eeuwige doel uit het oog — de echte reden waarom we hier zijn.

Mijn verlangens en mijn wil waren niet in overeenstemming met de wil van de Heer; anders was de beslissing makkelijker geweest. En waarom waren zij niet in overeenstemming? Ik ging naar de kerk en nam op zondag deel aan het avondmaal, maar zonder op de betekenis te letten. Ik bad, maar ik was vooral plichtmatig bezig. Ik las wel in de Schriften, maar slechts sporadisch en zonder een eerlijke bedoeling.

Ik moedig je aan om bewust en doelgericht te leven — zelfs als je dat in het verleden niet consequent gedaan hebt. Laat je niet ontmoedigen door gedachten aan wat je al hebt gedaan, of niet hebt gedaan. Laat de Heiland de lei schoonvegen. Vergeet niet wat Hij gezegd heeft: ‘Zo dikwijls als zij zich bekeerden en vergeving zochten, met een oprechte bedoeling, ontvingen zij vergeving.’ (Moroni 6:8; cursivering toegevoegd.)

Begin nu meteen. Leef een doelgericht leven. Begrijp waarom je doet wat je doet en waartoe dat leidt. Doe je deze dingen, dan zul je ontdekken dat het belangrijkste ‘waarom’ van alles wat je doet, is dat je de Heer liefhebt en dat je inziet hoezeer Hij je liefheeft. Ik hoop dat je grote vreugde mag vinden in je streven naar volmaking, en in je begrip en uitvoering van zijn wil.