Zbliżanie się do Zbawiciela

Pan wyjaśnił, że w tym ostatnim okresie przed Jego powrotem „pszenica”, którą nazywa „synami Królestwa”⁵, będzie rosła obok „kąkolu”, czyli tych, którzy nie kochają Boga i nie przestrzegają Jego przykazań. Będą „róść razem”⁶ obok siebie.

To będzie nasz świat do czasu powrotu Zbawiciela, na którym będzie otaczać nas dużo tego, co dobre, i dużo tego, co złe⁷.

Być może często nie czujecie się jeszcze jak silny, dojrzały kłos pszenicy. Miejcie do siebie cierpliwość! Pan powiedział, że pszenica będzie miała delikatne wyrastające w górę źdźbła⁸. Jesteśmy Jego świętymi w dniach ostatnich i choć nie jesteśmy jeszcze wszystkim, czym pragniemy być, poważnie podchodzimy do naszego pragnienia, by być Jego prawdziwymi uczniami.

Zdajemy sobie sprawę, że wraz ze wzrostem zła na świecie nasze duchowe przetrwanie i duchowe przetrwanie naszych bliskich będzie wymagało od nas przykładniejszego pielęgnowania, hartowania i wzmacniania korzeni naszej wiary w Jezusa Chrystusa. Apostoł Paweł radził nam, abyśmy byli wkorzenieni⁹ i ugruntowani¹⁰ w naszej miłości do Zbawiciela i naszej determinacji, by za Nim podążać. Dzień dzisiejszy, tak jak nadchodzące dni, wymagają od nas bardziej skupionych i skoncentrowanych wysiłków, gdy bronimy się przed nieuwagą i niedbałością¹¹.

Jednak pomimo coraz większego wpływu świata nie musimy się bać. Pan nigdy nie opuści Swojego ludu przymierza. Prawi cieszą się rekompensującą mocą darów duchowych i boskiego kierownictwa¹². To dodatkowe błogosławieństwo duchowej mocy nie jest jednak naszym udziałem tylko dlatego, że jesteśmy częścią tego pokolenia. Otrzymujemy je, gdy wzmacniamy naszą wiarę w Pana Jezusa Chrystusa i przestrzegamy Jego przykazań, kiedy Go poznajemy i kochamy. Jezus modlił się: „A to jest żywot wieczny, aby poznali ciebie, jedynego prawdziwego Boga i Jezusa Chrystusa, którego posłałeś”¹³.

Jak bardzo dobrze wiemy, wiara w Jezusa Chrystusa i bycie Jego prawdziwym uczniem to coś więcej niż jednorazowa decyzja — więcej niż jednorazowe wydarzenie. Jest to święty, trwający proces, który wzrasta i rozszerza się na przestrzeni sezonów naszego życia, trwając aż do chwili, gdy uklękniemy u Jego stóp.

Skoro pszenica rośnie na świecie pośród kąkolu, to jak możemy pogłębić i wzmocnić nasze oddanie Zbawicielowi w nadchodzących dniach?

Oto trzy przemyślenia:

Po pierwsze, możemy bardziej zagłębić się w życie Jezusa, Jego nauki, Jego majestat, Jego moc i Jego zadość czyniącą ofiarę. Zbawiciel powiedział: „Zwracajcie się do mnie w każdej myśli”¹⁴. Apostoł Jan przypomina nam: „Miłujmy więc, gdyż On nas przedtem umiłował”¹⁵. Kiedy lepiej doświadczamy Jego miłości, kochamy Go jeszcze bardziej i, co jest bardzo naturalne, lepiej naśladujemy Jego przykład miłości i troski o otaczających nas ludzi. Z każdym prawym krokiem ku Niemu widzimy Go wyraźniej¹⁶. Wielbimy Go i staramy się Go naśladować, choćby w niewielkim stopniu¹⁷.

Następnie, kiedy lepiej znamy i kochamy Zbawiciela, pragniemy jeszcze solenniej obiecać Mu naszą wierność i zaufanie. Zawieramy z Nim przymierza. Zaczynamy od naszych obietnic złożonych podczas chrztu, a potem potwierdzamy te i inne obietnice, kiedy codziennie dokonujemy pokuty, prosimy o wybaczenie i z niecierpliwością co tydzień oczekujemy na przyjęcie sakramentu. Zobowiązujemy się „zawsze o Nim pamiętać i przestrzegać Jego przykazań”¹⁸.

Kiedy jesteśmy gotowi, przyjmujemy obrzędy i przymierza świątyni. Odczuwając wpływ wieczności w świętych, cichych chwilach w domu Pana, z radością zawieramy przymierza z Bogiem i wzmacniamy nasze postanowienie, by ich dochowywać.

Zawieranie i dotrzymywanie przymierzy pozwala na to, by miłość Zbawiciela głębiej zapadła nam w serce. W Liahonie na ten miesiąc Prezydent Russell M. Nelson powiedział: „[Nasze przymierza poprowadzą] nas coraz bliżej Niego […]. Bóg nie porzuci Swojej relacji z tymi, którzy nawiązali z Nim tego rodzaju więź”¹⁹. Jak pięknie powiedział to Prezydent Nelson dzisiejszego ranka: „Wraz z poświęceniem każdej nowej świątyni pojawia się na świecie dodatkowa boska moc, która nas wzmacnia i przeciwdziała przybierającym na sile wysiłkom przeciwnika”²⁰.

Czy dostrzegamy, dlaczego Pan pokierował Swoim prorokiem, aby ten przybliżył nam święte świątynie i pozwolił nam częściej przebywać w Jego domu?

Z chwilą wstąpienia do świątyni, by uczyć się o naszym celu w życiu i o wiecznych darach oferowanych nam przez naszego Zbawiciela Jezusa Chrystusa, jesteśmy na pewien czas uwolnieni od napierających na nas światowych wpływów.

W końcu moja trzecia myśl: W tym świętym poszukiwaniu cenimy, chronimy, bronimy i strzeżemy daru Ducha Świętego. Zarówno Prezydent M. Russell Ballard wcześniej, jak i Starszy Kevin W. Pearson przed chwilą, mówili o proroczym ostrzeżeniu Prezydenta Nelsona, które jeszcze raz powtórzę: „Nie będzie można przetrwać duchowo bez wiodącego, naprowadzającego i pocieszającego wpływu Ducha Świętego”²¹. To bezcenny dar. Dokładamy wszelkich możliwych starań, aby chronić nasze codzienne doświadczenia, by wpływ Ducha Świętego pozostawał z nami. Jesteśmy światłem dla świata, a kiedy jest to konieczne, chętnie decydujemy się różnić od innych. Prezydent Dallin H. Oaks niedawno zapytał młodych dorosłych: „Czy [macie] odwagę być inni? […]. [Szczególnie] ważne są wybory, których dokonujecie w życiu osobistym […]. Czy idziecie naprzód wbrew światowym przeciwnościom?”²².

Niedawno w mediach społecznościowych poprosiłem naszych współuczniów, aby opowiedzieli o podjętych przez nich wyborach, które wymagały od nich różnienia się od świata. Otrzymałem setki odpowiedzi²³. Oto zaledwie kilka z nich:

Amanda: Jestem pielęgniarką pracującą w miejscowym więzieniu. Staram się troszczyć o więźniów tak, jak czyniłby to Chrystus.

Rachel: Jestem śpiewaczką operową i często przyjmuje się za rzecz oczywistą, że będę nosić każdy strój, który zostanie dla mnie przygotowany, niezależnie od tego, czy jest skromny czy nie. [Ponieważ jestem obdarowana], powiedziałam [producentom], że kostiumy muszą być [skromne]. Nie byli szczęśliwi […] i, choć niechętnie, to dokonali zmian. Nie wyrzekłabym się pokoju, który płynie z dawania świadectwa o Chrystusie przez cały czas.

Chriss: Jestem alkoholikiem (w trakcie odwyku), godnym wejścia do świątyni członkiem Kościoła. Nie milczę na temat moich doświadczeń związanych z uzależnieniem i zdobyciem świadectwa o Zadośćuczynieniu [Jezusa Chrystusa].

Lauren: Pisałam skecz z kolegami z liceum. Chcieli, aby moja cicha, powściągliwa postać rzuciła nagle wulgaryzmami. Wywierali na mnie presję, ale odmówiłam i stałam przy swoim.

Adam: Wielu ludzi nie wierzy mi, kiedy mówię, że przestrzegam prawa czystości moralnej i trzymam się z dala od pornografii. Nie rozumieją korzyści płynącej z radości oraz spokoju umysłu, które mi to daje.

Ella: Mój ojciec jest członkiem społeczności LGBTQ. Zawsze staram się brać pod uwagę uczucia innych osób, kiedy świadczę o Chrystusie, i pozostaję wierna temu, w co wierzę.

Andrade: Postanowiłem, że nadal będę chodzić do kościoła, gdy moja rodzina zdecydowała, że już nie będzie tego robić.

I, na koniec, Sherry: Braliśmy udział w uroczystości w rezydencji gubernatora. Zaczęto rozdawać ludziom szampana, aby wznieśli toast. Nalegałam na wodę, choć personel powiedział, że będzie to obraźliwe. Wznosząc toast, wysoko podniosłam w górę szklankę wody! Gubernator się nie obraził.

Prezydent Nelson powiedział: „Tak, żyjecie na tym świecie, ale według innych norm moralnych, dzięki czemu możecie uniknąć skażenia świata”²⁴.

Anastasja, młoda matka z Ukrainy, przebywała w szpitalu, w którym dopiero co urodziła chłopca, gdy w lutym w Kijowie rozpoczęły się bombardowania. Pielęgniarka otworzyła drzwi do sali szpitalnej i powiedziała ponaglającym głosem: „Weź swoje dziecko, owiń je w kocyk i wyjdź na korytarz — szybko!”.

Anastasja powiedziała później:

„Nigdy nie wyobrażałam sobie, że moje pierwsze dni macierzyństwa będą takie trudne […], ale […] skupiam się na […] błogosławieństwach i cudach, które widziałam […].

W tej chwili […] może wydawać się to niemożliwe, aby kiedykolwiek wybaczyć tym, którzy dokonali tak wiele zniszczeń i wyrządzili tak wiele krzywd […], ale jako uczennica Chrystusa wierzę, że będę w stanie [wybaczyć] […].

Nie wiem wszystkiego, co stanie się w przyszłości […], ale wiem, że dotrzymywanie naszych przymierzy pozwoli Duchowi być z nami przez cały czas […], umożliwiając nam odczuwanie radości i nadziei […], nawet w trudnych czasach”²⁵.

Moi bracia i siostry, zostałem pobłogosławiony obfitą miłością naszego ukochanego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Wiem, że On żyje i kieruje Swoją świętą pracą. Brak mi odpowiednich słów, by wyrazić moją miłość do Niego.

Jesteśmy „dziećmi przymierza” rozsianymi po całej ziemi wśród narodów i kultur na każdym kontynencie, są nas miliony — i czekamy na chwalebny powrót naszego Pana i Zbawiciela. Jaśniejąc jak światło dla otaczających nas osób, świadomie kształtujemy nasze pragnienia, myśli, wybory i uczynki. Z całego serca staramy się poznać i kochać Zbawiciela, oddzielamy się od świata poprzez przymierza z Bogiem, będąc wyjątkowi, niezwykli i szczególni, szanując Go i Jego nauki, nie izolując się od innych ludzi, którzy wierzą inaczej.

Jest to cudowna podróż, by być pszenicą pośród kąkolu, czasami przepełnioną cierpieniem, ale zawsze uspokojoną dojrzewającą i zapewniającą ugruntowanie wiarą. Jeśli pozwolicie, aby wasza miłość do Zbawiciela i Jego miłość do was zapadły głęboko w wasze serca, obiecuję wam więcej pewności siebie, spokoju i radości, gdy będziecie stawiać czoła wyzwaniom waszego życia. A Zbawiciel obiecuje nam: „[Zgromadzę] mój lud niczym w przypowieści o pszenicy i kąkolu, aby zabezpieczyć pszenicę w spichlerzach, aby miała życie wieczne i była ukoronowana chwałą celestialną”²⁶. W imię Jezusa Chrystusa, amen.