Onze bijzondere leidster

Ik denk altijd dankbaar terug aan een bijzondere leidster die mijn leven ten goede heeft veranderd. Toen ik haar ontmoette, had ik niet veel vriendinnen. Ik zei niet veel en glimlachte niet naar andere mensen. Ik deed niet met het seminarie of met andere activiteiten mee. Ik ging eigenlijk alleen op zondag naar de kerk. En tijdens de jongevrouwen dwaalden mijn gedachten steeds af. Enkele meisjes probeerden me erbij te betrekken, maar ik sloot me helemaal af.

Toen deze leidster me voor het eerst probeerde te benaderen, lukte dat niet zo goed. Ik wist eerst niet eens hoe ze heette. Toen gaf ze me een roeping en begon ze op mij te rekenen. Ik accepteerde die taak alleen maar omdat ik geen nee wilde zeggen. Maar voordat ik er erg in had begon ze mijn vriendin te worden. Ik ging beter mijn best doen met mijn taak, en ik begon in de klas beter op te letten. Ik ging zelfs naar het seminarie en naar andere activiteiten van de kerk. Ik sloot vriendschap met de jongeren in mijn wijk. Al snel was het evangelie het belangrijkste in mijn leven.

Waardoor zijn al die veranderingen in mijn leven tot stand gekomen? Door mijn leidster. Als ik nu naar haar kijk, voel ik veel liefde en dankbaarheid. Ik ben mijn hemelse Vader zo dankbaar voor die bijzondere leidster. Ik ben dankbaar dat zij mij heeft voorbereid en bij mij was op de dag dat ik in de São Paulotempel (Brazilië) mijn begiftiging ontving. Ik ben dankbaar voor haar liefdevolle voorbeeld dat ik in mijn eigen leven probeer na te volgen.

Nu ik zelf een jongevrouwenleidster ben in onze wijk, hoop ik dat ik minstens gedeeltelijk mijn jongevrouwen iets kan bieden van wat zij voor mij heeft betekent.