Poezia

Kur isha e vogël, gjeta një poezi në një copë letre që ishte grisur nga një broshurë, të cilën dikush e kishte shkëputur dhe e kishte flakur në trotuar. U rrita në një banesë që qeveria e jepte me qira të ulët dhe jetoja vetëm, por kisha tre mënyra për të thyer vetminë: librat, filmat e Elvis Preslit dhe poezinë. E adhuroja poezinë. I drejtohej një pjese times, të cilën nuk e njihja. Më dukej sikur nuk gjeja fjalë për ta përshkruar. U bëra kurshtare për poezinë që gjeta dhe e mora me vete në shtëpi.

Në vitet që pasuan, e lexoja poezinë çdo ditë, ndonjëherë disa herë në ditë. Kur ulesha në klasë, kur kaloja nëpër korridoret midis klasave, kur ulesha vetëm në kohën e pushimit, pjesë të poezisë më vinin ndërmend. Asnjëherë nuk kisha mësuar përmendësh një poezi më parë, por kjo ishte ndyshe. Ajo kishte diçka që me fliste drejtpërdrejt dhe më prekte.

Gjithmonë jam ndierë ndryshe nga fëmijët e tjerë. Ndonjëherë kam ndierë se diku ndodhej një shtëpi tjetër dhe nëse mundohesha vërtet, mund ta kujtoja disi. Poezia m’i ngjallte këto ndjenja. Herë pas here e nxirrja nga sirtari dhe e lexoja. Pyesja veten sa njerëz në botë ishin si unë dhe nëse do të takoja ndonjëherë ndonjërin prej tyre.

Imagjinoni habinë time shumë vite më vonë kur, ndërsa isha ulur si kërkuese në mbledhjen time të parë të sakramentit, hapa librin e himneve në faqen që na u tha dhe pashë poezinë që kisha gjetur shumë vite më parë. Mënyra e të kënduarit ishte ndryshe nga ajo që kisha recituar me zë të lartë vetëm kur s’mund të flija apo kur zgjohesha në mes të natës duke qarë, por i njoha madje edhe notat që sillnin melodinë e pianos.

Ndërsa të gjithë këndonin “Ati Im” (Himne dhe Këngë të Fëmijëve, faqe 42), unë vetëm qëndroja ulur dhe qaja, duke e ditur se Perëndia e kishte sjellë në jetën time atë këngë kur isha fëmijë.

Ndërsa qëndroja ulur në atë mbledhje sakramenti, duke dëgjuar poezinë time që këndohej nga salla, e dija se isha në shtegun e duhur. E dija se ajo që misionarët po më mësonin ishte e vërtetë. E dija se Kisha e Jezu Krishtit e Shenjtorëve të Ditëve të Mëvonshme ishte e vetmja Kishë e vërtetë e Perëndisë në tokë. Kështu, kur u gjunjëzova dhe i kërkova Perëndisë nëse ishte e drejtë për Të që të pagëzohesha dhe të konfirmohesha në Kishë, nuk u habita kur përgjigjja që mora ishte “po”.

Pas tre javësh mësimesh nga plaku Uoker dhe plaku Uitejkër, plaku Uoker më futi në ujërat e pagëzimit. U pastrova. Isha më e pastër nga ç’isha ndierë ndonjëherë dhe nga ç’mund ta kisha imagjinuar. Këta pleq, të cilët ndodheshin në rrethin e mbajtësve të priftërisë që morën pjesë në konfirmimin tim si anëtare, shoqëroheshin nga peshkopi im i parë, personi i cili iu përgjigj telefonatës sime ditën që mora për të kërkuar që misionarët të më bënin vizitë.

Mund të dëgjoja fjalët e poezisë sime të dashur si një refren i ëmbël që pluskonte dhe që endej tek çdo person që takoja dhe në çdo veprim që më solli në Kishë—ato fjalë që kishin prekur një zemër të lënduar me dëshirën e zjarrtë për ta njohur edhe një herë Atin e saj të Përjetshëm.