Να γίνουμε μάρτυρες του Χριστού

Το να είναι κάποιος μάρτυς του Ιησού Χριστού, κατά την πιο βασική έννοια, είναι να έχει σίγουρη, προσωπική μαρτυρία ότι Εκείνος είναι ο θείος Υιός του Θεού, ο Σωτήρας και ο Λυτρωτής του κόσμου. Οι αρχαίοι απόστολοι εγνώριζαν ότι ο Ιησούς ήταν ο υπεσχημένος Μεσσίας και ομιλούσαν από προσωπική εμπειρία για την κυριολεκτική Ανάστασή Του. Μολαταύτα, ο μάρτυς του Χριστού δεν χρειάζεται να Τον έχει δει ή να έχει εισέλθει στην παρουσία Του. Όταν ο Πέτρος κατέθεσε μαρτυρία στον Ιησού: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του ζωντανού Θεού», ο Κύριος απήντησε ότι αυτή η γνώση προήλθε όχι ως συνέπεια της σωματικής εγγύτητος του Πέτρου ή των εμπειριών με τον Ιησού, αλλά επειδή ο Πατέρας Του στους Ουρανούς την είχε αποκαλύψει σε εκείνον (βλέπε Κατά Ματθαίον 16:15-17). Ο Ιησούς το κατέστησε σαφές στον Θωμά ότι κάποιος θα μπορούσε να έχει το ίδιο πιστεύω ή την ίδια μαρτυρία που είχε λάβει ο Θωμάς χωρίς να Τον αγγίξει και χωρίς να Τον δει: «Ο Ιησούς λέει σ’ αυτόν: Θωμά, επειδή με είδες, πίστεψες· μακάριοι όσοι δεν με είδαν, και πίστεψαν» (Κατά Ιωάννην 20:29).

Η μαρτυρία μας για τον Χριστό αρχίζει τυπικώς με την μαρτυρία των άλλων – ανθρώπων που γνωρίζουμε ή για ανθρώπους που γνωρίζουμε και εμπιστευόμαστε. Έχουμε την καταγεγραμμένη μαρτυρία των αποστόλων ότι «αυτόν τον Ιησού ο Θεός τον ανέστησε, για τον οποίο εμείς είμαστε μάρτυρες» (Πράξεις 2:32). Έχουμε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη για τον προ-διορισμό, τη διακονία και την Εξιλέωσή Του. Έχουμε άλλη μία μαρτυρία, το Βιβλίο του Μόρμον, ο κεντρικός σκοπός του οποίου είναι «να πείσει τους Ιουδαίους και τους Εθνικούς ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Αιώνιος Θεός, που αποκαλύπτεται σε όλα τα έθνη»¹. Έχουμε τη μαρτυρία του Προφήτου Τζόζεφ Σμιθ ότι είδε και άκουσε τον Πατέρα να δείχνει τον Ιησού και να διακηρύττει: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο Αγαπητός» (Τζόζεφ Σμιθ–Ιστορία 1:17) και η μετέπειτα κατάθεσή του Προφήτου ότι «ύστερα από τις τόσες μαρτυρίες οι οποίες έχουν δοθεί γι’ αυτόν, τούτη είναι η μαρτυρία, η πιο τελευταία όλων, την οποία δίνουμε γι’ αυτόν: Ότι ζει! Γιατί τον είδαμε, στα δεξιά του Θεού. Και ακούσαμε τη φωνή που επιμαρτυρούσε ότι είναι ο Μονογενής του Πατέρα» (Δ&Δ 76:22-23). Έχουμε τους ειδικούς μάρτυρες της εποχής μας, οι οποίοι ζουν ανάμεσά μας και από τους οποίους, με τα δικά μας μάτια και αφτιά, λαμβάνουμε μαρτυρία επιβεβαιώσεως. Πολλοί ευλογούνται περαιτέρω να ακούν τη μαρτυρία γονέων, πάππων και πιστών φίλων.

Όσοι βαπτίζονται, λαμβάνουν ένα ειδικό κληροδότημα πίστεως στον Ιησού Χριστό και με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος έρχεται η βεβαίωση ότι η μαρτυρία που έχουμε λάβει σχετικώς με τον Χριστό είναι αληθινή. Ο Νεφί επιβεβαίωσε ότι αυτό θα συνέβαινε: «Και τότε βρίσκεστε στο δύσκολο και στενό μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια ζωή. Μάλιστα, μπήκατε από την πύλη. Ενεργήσατε σύμφωνα με τις εντολές του Πατέρα και του Υιού. Και λάβατε το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο βεβαιώνει για τον Πατέρα και τον Υιό, ως εκπλήρωση της υπόσχεσης που σας έδωσε, ότι αν εισέλθετε από την οδό, θα το λάβετε» (Νεφί Β΄ 31:18. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).

Αποτελεί πνευματική δωρεά να πιστεύουμε τα λόγια των άλλων και μια επιπλέον δωρεά «[που] έχει δοθεί με το Άγιο Πνεύμα να γνωρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, και ότι σταυρώθηκε για τις αμαρτίες του κόσμου» (Δ&Δ 46:13).

Αυτή η μαρτυρία έρχεται συχνά με συναισθήματα – μία καύση, μία γαλήνη, ένα αίσθημα διαβεβαιώσεως, ένα αίσθημα διαφωτίσεως. Ο Κύριος έδωσε στον Όλιβερ Κάουντερι μαρτυρία για το Βιβλίο του Μόρμον με πνευματικά συναισθήματα που επικύρωναν «ότι τα λόγια ή τα έργα τα οποία έγραφες είναι αληθινά» (Δ&Δ 6:17). Ο Κύριος κατόπιν προσέθεσε: «Αν επιθυμείς περισσότερη μαρτυρία, στρέψε το νου σου στη βραδιά που αναφώνησες προς εμένα μέσα από την καρδιά σου, για να μπορέσεις να μάθεις κατά πόσο είναι αλήθεια όλα αυτά. Δεν σου έφερα γαλήνη μέσα στο μυαλό σου σχετικά με το θέμα αυτό; Τι μεγαλύτερη μαρτυρία μπορείς να έχεις παρά από τον Θεό;» (Δ&Δ 6:22-23). Το Πνεύμα που φέρνει γαλήνη στο μυαλό κάποιου δεν είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίον έρχεται η μαρτυρία, αλλά λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι είναι από τον Θεό, δεν υπάρχει μεγαλύτερος. Όπως το να χορταίνουμε με τα λόγια του Χριστού στις γραφές «μπορ[ούμε] να δώσ[ουμε] μαρτυρία ότι ακούσα[με] τη φωνή [Του], και ξέρ[ουμε] τα λόγια [Του]» (Δ&Δ 18:36), μπορούμε να δώσουμε μαρτυρία από πνευματικά αισθήματα επιβεβαιώσεως από τον Θεό ότι γνωρίζουμε τον Υιό του και ότι Εκείνος ζει.

Κατά τη διάρκεια της διακονίας Του, στο δυτικό ημισφαίριο, ο Σωτήρας έδωσε ταύτη την εντολή: «Κρατήστε λοιπόν το φως σας ψηλά ώστε να λάμπει στον κόσμο. Ιδέστε, εγώ είμαι το φως που θα κρατάτε ψηλά – αυτό που με είδατε να κάνω» (Νεφί Γ΄ 18:24). Οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι εις θέσιν να βλέπουν σε εμάς κάτι από τον Ιησού Χριστό. Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε, που ομιλούμε, που κοιτάζουμε ακόμη και που σκεπτόμαστε, θα αντικατοπτρίζει Εκείνον και τους τρόπους Του. Ο Άλμα το εξέφρασε σαν να έχουμε βιώσει μία μεγάλη αλλαγή στην καρδιά μας και να έχουμε λάβει την εικόνα Του στην όψη μας (βλέπε Άλμα 5:14). Σε αυτό το ίδιο θέμα, ο Κύριος προσέταξε να είμεθα σαν κι Εκείνον (βλέπε Νεφί Γ΄ 27:27). Μολονότι δεν ήμαστε παρόντες με Εκείνον κατά τη διακονία Του, καθώς ερευνούμε τις γραφές, βλέπουμε τον Ιησού και όσα είπε και έκανε. Και καθώς ακολουθούμε αυτό το πρότυπο, καταθέτουμε μαρτυρία για Εκείνον.

Ενθυμούμαι το παράδειγμα ενός καθολικού ιερέως που εγνώρισα, καθώς εργαζόμασταν μαζί σε δραστηριότητες υπηρετήσεως στην κοινότητα, στο Νάσβιλ του Τενεσί. Ο Πατήρ Τσαρλς Στρόμπελ ανέπτυξε ένα σχέδιο κατά το οποίο έφερνε αστέγους από τον δρόμο –λίγους κάθε φορά– σε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που παρείχε επιδεξιότητες για να επιβιώσουν και επαγγελματικές ευκαιρίες για αυτούς. Αφιέρωνε αμέτρητες ώρες προκειμένου να βοηθά αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν μόνιμες θετικές αλλαγές και να γίνουν αυτοδύναμοι. Εξεπλάγην που έμαθα ότι η μητέρα του είχε σκοτωθεί από έναν άστεγο όχι πολλά χρόνια νωρίτερα. Η χριστιανική αγάπη του Πατρός Στρόμπελ εκτεινόταν ακόμη και σε ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους ένας είχε βιαίως αφαιρέσει τη ζωή της πολύτιμης μητρός του.

Το κεντρικό μήνυμα των αποστόλων και των προφητών σε όλες τις εποχές είναι η ανάγκη να μετανοήσουμε προκειμένου να λάβουμε άφεση αμαρτιών μέσω της Εξιλεώσεως του Ιησού Χριστού. Η δική μας μετάνοια καταθέτει μαρτυρία για Εκείνον και τη δύναμη της χάριτός Του να μας συγχωρεί και να μας εξαγνίζει. Δεν χρειάζεται να έχουμε επιτύχει την τελείωση της μαρτυρίας μας για να είναι έγκυρη, εφόσον πασχίζουμε να συμμορφώνουμε τη ζωή μας στα πρότυπα του Σωτήρος. Ο Πρόεδρος Έζρα Ταφτ Μπένσον (1899-1994) συνετώς έδωσε συμβουλή για υπομονή καθώς και για επιμέλεια σε αυτήν την διαδικασία:

«Το να γίνουμε σαν τον Χριστό είναι ο στόχος μιας ζωής και πολύ συχνά ενέχει πνευματική ανάπτυξη και αλλαγή που είναι αργή, σχεδόν ανεπαίσθητη…

»…Για κάθε Παύλο, για κάθε Ενώς, και για κάθε βασιλέα Λαμόνι, υπάρχουν εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπων που ευρίσκουν την διαδικασία της μετανοίας πολύ περισσότερο δυσδιάκριτη, πολύ περισσότερο ανεπαίσθητη. Ημέρα με την ημέρα πλησιάζουν περισσότερο τον Κύριο, συνειδητοποιώντας ελάχιστα ότι διαμορφώνουν μία ζωή σύμφωνα με τα πρότυπα του Θεού. Διάγουν ήρεμη ζωή με καλοσύνη, υπηρέτηση και δέσμευση. Είναι σαν τους Λαμανίτες, για τους οποίους ο Κύριος είπε: ‘βαφτίστηκαν με φωτιά και με το Πνεύμα το Άγιο, και δεν το ήξεραν’ (Νεφί Γ΄ 9:20. Η πλάγια γραφή προστέθηκε)²».

Ο Νεφί αφηγήθηκε με χαρωπή έκφραση: «Μιλάμε για το Χριστό, χαιρόμαστε με το Χριστό, κηρύττουμε για το Χριστό, προφητεύουμε για το Χριστό, και γράφουμε σύμφωνα με τις προφητείες μας, ώστε τα παιδιά μας να ξέρουν σε ποια πηγή να στραφούν για άφεση των αμαρτιών τους» (Νεφί Β΄ 25:26). Παρομοίως, μπορούμε να είμεθα ενεργοί στο να βοηθούμε τους άλλους, συγκεκριμένως τα παιδιά μας, να έλθουν στον Χριστό.

Η φράση του Νεφί «μιλάμε για το Χριστό» υποδεικνύει ότι δεν είμεθα απρόθυμοι να μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας όσον αφορά στον Σωτήρα, σε συζητήσεις και ανεπίσημες καταστάσεις. Συχνά αυτές είναι καταστάσεις που αφορούν δύο άτομα, όπου με ανοικτούς και φιλικούς τρόπους μπορούμε να συζητήσουμε ποιος είναι Εκείνος και τι έκανε και δίδαξε, παροτρύνοντας άλλους επίσης να Τον αγαπούν και να Τον ακολουθούν.

Η φράση «χαιρόμαστε με το Χριστό» υπονοεί ότι ζούμε με μία γενικώς ευτυχισμένη θεώρηση των πραγμάτων που αντικατοπτρίζει την πίστη μας στον Χριστό. Γνωρίζουμε ότι «η χάρη του είναι αρκετή» για να λυτρωθούμε από τον θάνατο και την αμαρτία και να τελειοποιηθούμε σε Εκείνον (βλέπε Μορόνι 10:32-33). Ενώ αντιμετωπίζουμε απογοητεύσεις και ακόμη και τραγωδίες, γνωρίζουμε ότι χάριν Εκείνου η αιώνια ευδαιμονία μας είναι εξασφαλισμένη. Καθώς η πίστη μας στον Ιησού Χριστό είναι ορατή, δείχνουμε στους άλλους που «κοπιάζ[ουν] και εί[ναι] φορτωμένοι» πώς να βρουν ανάπαυση σε Εκείνον (βλέπε Κατά Ματθαίον 11:28-30).

Η φράση «κηρύττουμε για το Χριστό» αναφέρεται ασφαλώς στο ιεραποστολικό έργο πλήρους απασχολήσεως και εκείνο των μελών, αλλά επίσης περιλαμβάνει όσα κάνουμε στις συγκεντρώσεις λατρείας, τα μαθήματα του Σχολείου Κυριακής και παρόμοιες συγκεντρώσεις όπου Εκείνος είναι το θέμα της μελέτης και της διδασκαλίας. Η συμμετοχή μας τόσο ως διδασκάλων όσο και ως μαθητών αποτελεί μέρος της μαρτυρίας μας για Εκείνον και η προσωπική μελέτη υφέρπει ότι η συμμετοχή καταθέτει περαιτέρω μαρτυρία για τα πιστεύω μας.

Η φράση «προφητεύουμε για το Χριστό» σημαίνει ότι εκφράζουμε τη μαρτυρία μας για Εκείνον από τη δύναμη του Πνεύματος (βλέπε Προς Κορινθίους Α΄ 12:3). «Η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας» (Αποκάλυψη 19:10). Όπως εκείνοι που κατά τα αρχαία χρόνια προφήτευσαν την πρώτη Του παρουσία, κι εμείς επικυρώνουμε με λόγια και πράξεις τις προφητείες για τη Δευτέρα Παρουσία Του. Τελώντας βαπτίσεις και άλλες ιερές διατάξεις για τους προγόνους μας μέσω της εξουσίας της ιεροσύνης, η οποία αποκατεστάθη υπό του Ηλιού του Θεσβίτου, προνοώντας για την «ημέρα του Κυρίου, [την] μεγάλη και τρομερή» (Μαλαχίας 4:5-6. Βλέπε, επίσης, Δ&Δ 2, 128:17-18) καταθέτουμε μαρτυρία ότι ο Χριστός θα έλθει πάλι και ότι η καρδιά μας πρέπει να στραφεί στους πατέρες μας προς προετοιμασία για την παρουσία Του (βλέπε Μαλαχίας 4:6, Δ&Δ 2:2).

Η φράση «και γράφουμε σύμφωνα με τις προφητείες μας» υποδεικνύει τη σοφία της δημιουργίας ενός μονίμου χρονικού της μαρτυρίας μας για τον Χριστό. Κατανοούμε ότι η μαρτυρία που καταθέτουμε «έχει καταγραφεί στους ουρανούς για να την βλέπουν οι άγγελοι. Και χαίρονται για [μας]» (Δ&Δ 62:3). Οι απόγονοί μας και οι άλλοι μπορούν να βλέπουν και να χαίρονται για τη μαρτυρία μας για τον Χριστό που εγράφη ή κατεγράφη προς δικό τους όφελος, προτού γεννηθούν ορισμένοι εξ αυτών.

Καθώς αισθάνεστε την μαρτυρία του Αγίου Πνεύματος για Εκείνον να επιβεβαιώνεται και να επιβεβαιώνεται εκ νέου με πολλές διαφορετικές εμπειρίες και καταστάσεις, καθώς πασχίζετε να κρατάτε το φως του παραδείγματός Του στη ζωή σας ημέρα με την ημέρα, και καθώς καταθέτετε μαρτυρία στους άλλους και τους βοηθάτε να μάθουν για Εκείνον και να Τον ακολουθήσουν, είσθε μάρτυς του Ιησού Χριστού. Ο Θεός σας έδωσε την επιθυμία της καρδιάς σας να είσθε ανάμεσα σε εκείνους «που δέχτηκαν τη μαρτυρία του Ιησού» (Δ&Δ 76:51) και ήταν πιστοί σε αυτήν τη μαρτυρία καθ’ όλη τη θνητή ζωή τους (βλέπε Δ&Δ 138:12).