Dwunastu

Niedługo po śmierci Prezydenta Gordona B. Hinckleya czternastu mężczyzn, Apostołów, którym nadano klucze królestwa, zgromadziło się razem na górnym piętrze świątyni, celem zreorganizowania Rady Prezydenta Kościoła. Nie było żadnych wątpliwości, co należy zrobić, nie było żadnego wahania. Wiedzieliśmy, że Apostoł–senior ma być Prezydentem Kościoła. Podczas tego świętego spotkania Thomas Spencer Monson został poparty przez Kworum Dwunastu Apostołów jako Prezydent Kościoła. Nominował i wymienił z nazwiska swoich doradców. Oni podobnie zostali poparci, ustanowieni i dano im upoważnienie. Szczególnie Prezydentowi Monsonowi dano upoważnienie do wykorzystywania wszystkich kluczy upoważnienia kapłańskiego. Teraz, jak mówią pisma święte, jest on jedynym człowiekiem na ziemi, który ma prawo do korzystania ze wszystkich kluczy. Jednakże dzierżymy je my wszyscy jako Apostołowie. Pośród nas jest jeden powołany i ustanowiony mężczyzna, który został Prezydentem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Przez lata był on już prorokiem, widzącym i objawicielem i był jako taki popierany.

Po powołaniu Prezydenta Uchtdorfa do Rady Prezydenta Kościoła pojawiło się wolne miejsce w Kworum Dwunastu i tak wczoraj poparliśmy nowego członka Kworum, Starszego D. Todda Christoffersona. Teraz przyłącza się do tego świętego braterstwa w świętym kręgu i ten krąg jest teraz kompletny. Powoływanie Apostoła sięga czasów Pana Jezusa Chrystusa.

Poparliśmy też pewną liczbę Siedemdziesiątych. Zajęli swoje miejsca. Pisma święte mówią, że obowiązkiem Kworum Dwunastu jest kierowanie wszystkimi sprawami Kościoła, a kiedy potrzebują pomocy, mają „wzywać siedemdziesięciu […] zamiast innych”¹. I teraz mamy osiem Kworów Siedemdziesiątych rozsianych po całym świecie — ponad 300 Siedemdziesiątych — a na wszystkich spoczywa upoważnienie, by czynić wszystko, co nakaże im Dwunastu.

Sam Pan nadał bieg temu działaniu:

„Wyszedł na górę, aby się modlić, i spędził noc na modlitwie do Boga.

A gdy nastał dzień, przywołał uczniów swoich i wybrał z nich dwunastu, których też nazwał apostołami”².

Andrzej usłyszał przemawiają- cego Jana, pobiegł do swego brata Szymona i powiedział: „Znaleźliśmy Mesjasza. […]

[…] I przyprowadził go do Jezusa. Jezus, spojrzawszy na niego, rzekł: Ty jesteś Szymon, syn Jana; ty będziesz nazwany Kefas (to znaczy: Piotr)”³.

Szymon i jego brat, Andrzej, którzy zarzucali sieci w morze; Jakub i Jan, synowie Zebedeusza, którzy naprawiali swe sieci; Filip i Bartłomiej; Mateusz celnik, czyli poborca podatkowy; Tomasz, Jakub, syn Alfeusza, Szymon zwany Gorliwcem, Judasz, brat Jakuba, i Judasz Iskariota — oni tworzyli Kworum Dwunastu⁴.

Zaproponował im wszystkim: „Pójdźcie za mną”⁵.

Do Piotra powiedział: „I dam ci klucze Królestwa Niebios; i cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane i w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane i w niebie”⁶.

I rzekł do Dwunastu: „Kto wierzy we mnie, ten także dokonywać będzie uczynków, które Ja czynię, i większe nad te czynić będzie; bo Ja idę do Ojca”⁷.

Dał Swym Apostołom „moc i władzę nad wszystkimi demonami i moc uzdrawiania chorób. I posłał ich, aby głosili Królestwo Boże i uzdrawiali […] wszędzie”⁸.

I powiedział: „Dwunastu dzierży klucze otwierania autorytetu mego królestwa na czterech krańcach ziemi, a potem posyłania słowa mego do każdego stworzenia”⁹.

Kiedyś Jezus zapytał Swoich uczniów: „Za kogo ludzie uważają Syna Człowieczego? […]

A odpowiadając Szymon Piotr rzekł: Tyś jest Chrystus, Syn Boga żywego”¹⁰.

Kiedy Jezus nauczał w synagodze, wielu uczniów mówiło: „Twarda to mowa, któż jej słuchać może? […]

Od tej chwili wielu uczniów jego zawróciło i już z nim nie chodziło.

Wtedy Jezus rzekł do dwunastu: Czy i wy chcecie odejść?

[…] Odpowiedział mu Szymon Piotr: Panie! Do kogo pójdziemy? Ty masz słowa żywota wiecznego”¹¹.

Po ukrzyżowaniu Apostołowie przypomnieli sobie, że powiedział im, iż powinni pozostać w Jerozolimie¹². Potem nadszedł dzień Zielonych Świąt — to wspaniałe wydarzenie, kiedy otrzymali Ducha Świętego¹³. Otrzymali „słowo prorockie jeszcze bardziej potwierdzone”¹⁴ i „wypowiadali je […] natchnieni Duchem Świętym”¹⁵. I w ten sposób byli dopełnieni.

Niewiele wiemy o ich podróżach, a tylko to, gdzie i w jaki sposób zmarło kilku z nich. Jakub został zabity w Jerozolimie przez Heroda. Piotr i Paweł umarli w Rzymie. Tradycja utrzymuje, że Filip udał się na Wschód. Teraz wiemy niewiele więcej.

Zostali rozproszeni. Nauczali, świadczyli i ustanawiali Kościół. I umierali za swe przekonania, a wraz z ich śmiercią nadeszły ciemne wieki Odstępstwa.

Najcenniejszą rzeczą, jaką utracono w czasie Odstępstwa, było upoważnienie, jakie posiadało Dwunastu — klucze kapłańskie. Jako że Kościół ma być Jego Kościołem, musi być Kworum Dwunastu, które dzierży klucze i nadaje je innym.

W porę nadeszła Pierwsza Wizja oraz Przywrócenie Kapłaństwa Melchizedeka przez Piotra, Jakuba i Jana¹⁶.

Powiedziano później Radzie Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu Apostołów:

„Bowiem zaprawdę, powiadam wam, że klucze tej dyspensacji, które otrzymaliście, przeszły od ojców, i na koniec, będąc zesłane wam z nieba.

[…] Oto jak wielkie jest wasze powołanie. Oczyśćcie swe serca i swe szaty, aby krew tego pokolenia nie była wymagana z rąk waszych”¹⁷.

Przywrócony Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich był jeszcze młody, kiedy zorganizowano Radę Prezydenta Kościoła, a następnie Kworum Dwunastu Apostołów, składające się ze zwyczajnych ludzi, a potem Kwora Siedemdziesiątych. Średnia wieku pierwszego Kworum Dwunastu wynosiła 28 lat.

Istnieje nieprzerwana linia upoważnienia. Klucze kapłańskie nadane Apostołom, zawsze dzierżą członkowie Rady Prezydenta Kościoła i Kworum Dwunastu.

Wczoraj Starszy D. Todd Christofferson został 96. Apostołem, służącym w Kworum Dwunastu w tej dyspensacji. Zostanie ustanowiony Apostołem i nadane mu zostaną wszystkie klucze kapłańskie, które są w posiadaniu pozostałych 14 proroków, widzących i objawicieli — Apostołów Pana Jezusa Chrystusa.

W 1976 roku generalna konferencja obszaru obyła się w Kopenhadze, w Danii. Po ostatniej sesji Prezydent Spencer W. Kimball zapragnął odwiedzić Kościół Vor Frue, gdzie znajdują się rzeźby Thorvaldsena, przestawiające Chrystusa i Dwunastu Apostołów. Był tam kilka lat wcześniej i chciał, abyśmy wszyscy je zobaczyli, abyśmy się tam udali.

Przodem do kościoła, za ołtarzem, stoi znana nam statua przedstawiająca Chrystusa z wyciągniętymi i w charakterystyczny sposób rozpostartymi ramionami — na dłoniach widoczne są ślady po gwoździach, a na boku bardzo wyraźnie widać ranę. Po obu stronach stoją posągi przedstawiające Apostołów: Piotr z przodu po prawej stronie i inni Apostołowie w kolejności.

Większa część naszej grupy znajdowała się na tyle kaplicy razem z kustoszem. Stałem na przedzie razem z Prezydentem Kimballem przed rzeźbą Piotra wraz ze Starszym Rexem D. Pinegarem i Johanem Helgem Benthinem, prezydentem Palika Kopenhaga.

W dłoni Piotra, wyrzeźbionej w marmurze, znajduje się pęk ciężkich kluczy. Prezydent Kimball wskazał na te klucze i wyjaśnił, co one symbolizują. Następnie, w akcie, którego nigdy nie zapomnę, odwrócił się do Prezydenta Benthina, a potem z zaskakującą stanowczością wskazał na niego palcem i powiedział: „Chcę, abyś powiedział wszystkim ludziom w Danii, że dzierżę te klucze! Posiadamy prawdziwe klucze i korzystamy z nich każdego dnia”.

Nigdy nie zapomnę tej deklaracji, tego świadectwa wypowiedzianego przez Proroka. Odczuwaliśmy silny, duchowy wpływ; niemal fizyczne uderzenie.

Powróciliśmy na tył kaplicy, gdzie stała reszta grupy. Prezydent Kimball, wskazując na statuę, powiedział do tego miłego kustosza: „To są nieżyjący Apostołowie”. I wskazując na mnie, dodał: „Tutaj mamy żyjących Apostołów. Starszy Packer jest Apostołem. Starszy Thomas S. Monson i Starszy L. Tom Perry są Apostołami, i ja jestem Apostołem. Jesteśmy żyjącymi Apostołami.

W Nowym Testamencie czytał pan o Siedemdziesiątych i oto mamy tu dwóch żyjących Siedemdziesiątych, Starszy Rex D. Pinegar i Starszy Robert D. Hales”.

Kustosz, który do tej pory nie okazywał żadnych uczuć, nagle zalał się łzami.

Czułem, że było to jedyne takie doświadczenie w moim życiu.

„Wierzymy w poprawność organizacji, jaka istniała we wczesnym Kościele Jezusa Chrystusa, tj. organizacji z apostołami, prorokami, pastorami, nauczycielami, ewangelistami itd.”¹⁸

Kiedy ustanawiani są Siedemdziesiąci, to, choć nie są ustanawiani Apostołami ani nie dzierżą kluczy, posiadają upoważnienie, a Dwunastu ma „wzywać siedemdziesięciu, gdy potrzebują pomocy, aby wypełnili kilka powołań do głoszenia i nauczania Ewangelii zamiast innych”¹⁹.

Dzisiaj mamy 308 Siedemdziesiątych w ośmiu kworach. Reprezentują 44 kraje i mówią 30 językami.

Nie słyszeliśmy, by w jakimkolwiek kościele chrześcijańskim korzystano z kluczy kapłańskich. Wydaje się dziwne, że niektórzy opisują nas jako niechrześcijan, podczas gdy jesteśmy jedynymi, którzy posiadają upoważnienie i organizację, jaką On ustanowił.

Obecni członkowie Kworum Dwunastu to bardzo zwyczajni ludzie. Osobno nie są oni kimś nadzwyczajnym, podobnie jak pierwsi Apostołowie, ale razem Dwunastu posiada moc.

Pracowaliśmy w różnych zawodach. Jesteśmy naukowcami, prawnikami i nauczycielami.

Starszy Nelson był pionierem na polu chirurgii serca. Wykonał tysiące operacji. Powiedział mi, że każdemu pacjentowi po operacji serca dawał dożywotnią gwarancję na swoją pracę.

Kilka osób w tym Kworum to żołnierze — marynarz, żołnierze piechoty morskiej, piloci.

Zajmowali różne powołania w Kościele: byli nauczycielami, misjonarzami, prezydentami kworów, biskupami, prezydentami palików, prezydentami misji, nauczycielami domowymi, a co najważniejsze, są mężami i ojcami.

Wszyscy są studentami i nauczycielami ewangelii Jezusa Chrystusa. To, co nas jednoczy, to nasza miłość do Zbawiciela i dzieci Jego Ojca oraz nasze świadectwo, że stoi On na czele Kościoła.

Prawie każdy z Dwunastu pochodzi z biednej rodziny, tak jak wtedy, kiedy On tutaj był. Żyjący Apostołowie połączeni są razem w służbie ewangelii Jezusa Chrystusa. Kiedy przyszło powołanie, każdy odłożył swoje sieci, aby przemówić i podążyć za Panem.

Prezydent Kimball znany jest ze swego powiedzenia: „Moje życie jest jak moje buty — znoszone podczas służby”²⁰. Odnosi się to do wszystkich członków Kworum Dwunastu. Nasze życie też jest znoszone w służbie Pana i czynimy to dobrowolnie. Nie jest to łatwe życie ani dla nas, ani dla naszych rodzin.

Nie można opisać słowami wkładu, służby i poświęcenia żon przywódców kapłańskich na całym świecie.

Jakiś czas temu, moja żona i Siostra Ballard przeszły niezwykle bolesne operacje kręgosłupa. Obie czują się dobrze; żadna nie narzeka. Największą skargą mojej żony były słowa: „To nie jest zabawne!”.

„Obowiązkiem Dwunastu” — pod kierunkiem Rady Prezydenta Kościoła — „jest także wyświęcać i porządkować wszystkich innych urzędników Kościoła, zgodnie z objawieniem”²¹.

Teraz mamy możliwości, dzięki którym, z wykorzystaniem urządzeń elektronicznych, możemy nauczać przywódców i członków na całym świecie oraz świadczyć im. Jednakże, aby nadać przywódcom kapłańskim klucze upoważnienia w tej nieprzerwanej linii „przez nałożenie rąk”²², bez względu na to, gdzie oni są, za każdym razem musi być tam jeden z nas.

Pan powiedział: „I znowu, powiadam ci, że kogokolwiek poślesz w moje imię, głosem braci twoich, Dwunastu, należycie poleconych i upoważnionych przez ciebie, ten będzie mieć moc otwarcia bram królestwa mojego dla każdego narodu, dokądkolwiek ich poślesz”²³.

Pisma święte opisują Dwunastu jako „podróżujących doradców”²⁴.

Nie wyróżnię się wśród Braci z Kworum Dwunastu, Siedemdziesiątych i Rady Biskupiej, z którymi służę od 47 lat, kiedy powiem, że zapisy pokazują, iż w Meksyku oraz Ameryce Środkowej i Południowej byłem ponad 75 razy, w Europie ponad 50 razy, w Kanadzie 25 razy, na wyspach Pacyfiku 10 razy, w Azji 10 razy i w Afryce 4 razy; także w Chinach 2 razy, w Izraelu, Arabii Saudyjskiej, Bahrajnie, Republice Dominikany, Indiach, Pakistanie, Egipcie, Indonezji i w wielu, wielu innych miejscach na świecie. Inni podróżowali o wiele więcej.

Choć to Apostołowie dzierżą wszystkie klucze kapłańskie, wszyscy przywódcy i członkowie podobnie otrzymują osobiste objawienia. Wręcz oczekuje się, że będą się o nie starać poprzez modlitwę i postępowanie zgodne z wiarą.

„Albowiem przez niego mamy dostęp do Ojca, […] w jednym Duchu.

Tak więc już nie jesteście obcymi i przychodniami, lecz współobywatelami świętych i domownikami Boga,

zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus”²⁵.

Być może, teraz Starszy Christofferson zastanawia się — podobnie jak ja na swój temat — dlaczego to on powinien być ustanowiony do świętego apostolstwa.

Jest tak wiele kompetencji, których mi brakuje. Jest wiele aspektów w mych wysiłkach związanych ze służbą, które mnie nie zadowalają. Jest tylko jedna, jedyna rzecz, jeden warunek, który może to wyjaśnić. Podobnie jak Piotr i wszyscy ci, którzy od tamtej pory zostali ustanowieni, mam to świadectwo.

Wiem, że Bóg jest naszym Ojcem. Przedstawił Józefowi Smithowi Swojego Syna, Jezusa Chrystusa. Świadczę wam, że wiem, iż Jezus jest Chrystusem. Wiem, że On żyje. Urodził się w połowie czasu. Nauczał Swojej ewangelii i został wypróbowany. Cierpiał, został ukrzyżowany i zmartwychwstał trzeciego dnia. Podobnie jak Jego Ojciec ma powłokę z ciała i kości. Dokonał Zadośćuczynienia. O Nim daję świadectwo. O Nim świadczę. O tym składam to świadectwo w imię Jezusa Chrystusa, amen.