Ihigot ang Pisi ug Kupot Niini

Nagdako ako sa usa ka gamay nga lungsod sa Canada. Sa akong pag-edad og 13, nawad-an og trabaho ang akong papa ug ang among pamilya mibalhin sa Edmonton aron makalahutay. Pipila ka bulan human sa among pagbalhin niana nga siyudad, ang akong mama ug papa adunay grabe kaayo nga panaglalis, nga misangput sa pagkaospital sa akong mama sulod sa unom ka bulan. Paglabay sa panahon, gitugutan niya ang akong papa nga mobalik sa among pinuy-anan. Kini nakapahugno kanako, ug midangop ako sa pag-inom-inom ug sa mga drugas aron paghupay sa kapungot nga nagtubo sa akong kahiladman.

Tukma gayud niini nga panahon, nakit-an ako sa mga misyonaryo. Sa dihang akong nahimamat ang mga pamilya sa lokal nga ward, nadani ako sa pagtinahuray sa mga magtiayon nga anaa sa usag-usa ug sa pagbati nga gipakita sa mga ginikanan ngadto sa ilang mga anak. Sa edad nga 16 nabunyagan ako.

Sa unang mga tuig sa akong pagkamiyembro nakita nga gikinahanglan nako ang paglahutay sa pipila ka nagtubo nga mga kasakit. Akong gibiyaan ang mga higala ug mga estilo sa kinabuhi nga gihimo nakong paagi nga malayo sa mga kapintas didto sa akong panimalay. Subo lamang, ang akong ward maingon og wala magtanyag sa kahupayan sa bag-o nga pagpakighigala aron paghulip sa mga kakulangan. Wala ako mobati nga gidawat ug andam na nga mobalik sa daan nakong pamaagi sa kinabuhi sa dihang ang usa ka misyonaryo mihagit kanako sa pagpabiling matinud-anon sa akong mga pakigsaad sa bunyag. Nagpanuko ako sa pagsaad og usab sa akong kaugalingon, apan akong gibati nga ingon og nagbitay ako sa pisi nga nag-anam og kadailos sa akong mga tudlo.

Wala madugay human niana gitawag ako nga presidente sa klase sa Laurel. Akong gibati nga dako kaayo ko og kulang; adunay daghang mga Laurel sa ward nga mas angayan pa gayud kaayo. Sa dihang ang akong bag-ong calling gipahibalo, usa sa mga babaye sa ward mipakita nga wala malipay. “Ngano nga ikaw ang ilang gitawag?” siya miingon. “Dili ka gani kaayo mosimba. Unsa may imong nahibaloan?”

Husto siya; Wala akoy nahibaloan bisan unsa. Sigurado ako nga ang akong calling makapa-inactive sa daghang mga Laurel—lakip kanako. Ang tibuok nga sitwasyon ingon og bug-at ra kaayo nga pas-anon. Kon aduna may tawo nga anaa sa tumoy sa iyang pisi, kana mao ako.

Sa dihang akong nahimamat ang akong class adviser, si Marlene Evans, giingnan nako siya nga adunay nakahimo og dako kaayo nga sayop. Bisan pa niana, iyang gipaniguro kanako nga ako gitawag tungod sa usa ka hinungdan. Gisugdan niya ang pakigtrabaho uban kanako nga walay pagkaluya, ug moadto ako kanunay sa iyang balay sa pagkat-on sa akong mga responsibilidad. Tungod sa iyang mga pagdasig, anam-anam akong makapahigayon og meeting nga dili na magkurog ang akong mga tuhod.

Kausa gihatagan ako og kard ni Sister Evans nga mabasa, “Kon moabut ka na sa kinatumyan sa imong pisi, higta ang pisi ug kupot niini.” Iyang gipasabut nga ang pisi nagrepresentar sa kinabuhi, ug sa dili paghimo og matarung nga mga buhat, atong gitugutan ang kinabuhi nga modailos gikan sa atong mga tudlo. Ang higot nagrepresentar sa desisyon nga magpadayon sa ebanghelyo ug sa kasiguoran nga dala niini.

Akong nahinumduman kana nga leksyon sulod sa umaabut nga mga bulan. Nag-eskwela ako sa high school full-time dugang sa angay nga mga kurso. Nagtrabaho ako magabii ug matag Sabado. Ako ang mibayad sa kaugalingon nakong tuition, balayranan, mga libro, mga sinina, ug abangan sa balay ug pagkaon. Daghang mga higayon gibati nakong anaa na sa tumoy sa akong pisi. Ako ba usa ka batang katingalahan, nga naghimo niining tanan ug nag-inusara sa kaugalingon? Wala, apan ako mihigot sa pisi ug mikupot niini.

Karon, gradwado na ako sa unibersidad, nagtrabaho isip usa ka social worker. Naminyo ako sa templo ug adunay upat ka anak. Nakaadto na sila sa templo ug nakalaagad na og misyon. Ug ako nakaalagad og mga posisyon sa pagkalider sa organisasyon sa Young Women. Sa matag higayon nga mobuhat ako niini, gamiton nako ang matag kahigayunan kutob sa akong mahimo sa pagpakigbahin sa mensahe ni Sister Evans sa mga kabatan-onan. Ang iyang kamanggihuna-hunaon ug ang iyang mensahe miusab sa akong kinabuhi.

Wala unta kanako kining buhong nga mga panalangin nga akong natagamtam karon kon wala pa ako magkat-on sa paghigot sa pisi ug mokupot niini.