Het grootste geschenk

Sophie had mama geholpen met het huis schoonmaken. De zendelingen waren langsgekomen. Zij waren graag geziene gasten bij Sophie thuis in Colombia. Mama bereidde een lekkere maaltijd: tamales, rijst, en mais met paprika’s.

De zendelingen hadden hen over Jezus Christus en zijn kerk verteld. Nog maar twee weken geleden hadden ouderling Kraig en zijn nieuwe collega, ouderling Jessen, Sophie, haar ouders en haar twee oudere broers gedoopt. Sophie kon het verschil nu al voelen. Er werd thuis meer gelachen, gezongen en gebeden.

Tijdens de maaltijd luisterde Sophie naar haar ouders en broers die de Schriften met de zendelingen bespraken. Toen de tafel was afgeruimd, zei ouderling Kraig: ‘Ik ga volgende week naar huis.’

Sophie wist niet dat hij zo snel naar huis zou gaan. Ze kreeg tranen in haar ogen. Sophie keek naar haar broers. Ook hun ogen waren vochtig geworden.

Ouderling Kraig schraapte een paar maal zijn keel. ‘Ik heb iets voor u’, zei hij tegen papa. Hij haalde een doos uit zijn rugtas. ‘Deze zijn voor u en uw zoons.’

Papa opende de doos en haalde er zes witte overhemden tevoorschijn. Het was heel lang stil. ‘We kunnen zo’n mooi geschenk niet aannemen’, zei hij ten slotte.

Sophie hoorde de spijt in papa’s stem. Ze hadden geen witte overhemden voor papa en de jongens. Sophie wist dat papa heel graag een wit overhemd voor de kerk wilde hebben om zo zijn respect te tonen.

‘Ik heb niet zoveel overhemden nodig als ik naar huis ga’, zei ouderling Kraig. ‘U doet mij er een plezier mee als u ze aanneemt.’

‘Maar ik heb niets voor jou’, antwoordde papa. Hij wees op het Boek van Mormon. ‘Jullie hebben ons al het grootste geschenk gegeven. Jullie hebben ons het evangelie van Jezus Christus gebracht.’

De volgende dag besloot Sophie iets voor ouderling Kraig te maken. Na er met mama over te hebben gepraat, besloot ze een kleine deken, een serape genaamd, te weven. Ze leende haar moeders weefgetouw, koos de kleuren van de garen en werkte er elke dag na school en haar karweitjes aan. Als de draden in de war raakten, haalde ze die uit de knoop en begon van voren af aan.

Eindelijk was de serape klaar. Ze hoopte dat ouderling Kraig de zachte bruine en crème kleuren mooi zou vinden. Ze wikkelde de serape in bruin papier.

Op de dag van ouderling Kraigs laatste bezoek aan hun huis, overhandigde Sophie haar geschenk.

‘Dank je wel, Sophie’, zei ouderling Kraig. Er welden tranen op in zijn ogen. ‘Ik zal jou en je familie nooit vergeten.’

‘En wij zullen jou nooit vergeten’, zei Sophie.