Szkolenie w zakresie wykorzystania podręczników z naciskiem na dzieło zbawienia

Nazywając to spotkanie „drugą okazją, by odkryć skuteczniejsze metody wykorzystania podręczników”, Prezydent Eyring zachęcił przywódców, by pogłębiali swe zdolności do otrzymywania objawień.

„Jedynie poprzez Ducha dowiecie się, jak zastosować to, co przeczytacie w podręczniku — powiedział. — […] Oczekiwanie na strumień objawień potrzebnych w waszej codziennej służbie czy nawet żywienie nadziei na to, że je otrzymacie, może się wam wydać niepraktyczne. Nie otrzymacie ich bez wiary i ciężkiej pracy, lecz jest to możliwe”.

Prezydent Eyring obiecał, że kiedy przywódcy będą pracować i modlić się o to, by „zrozumieć i postępować zgodnie ze słowami życia”, które otrzymali, Pan pomoże im służyć i przewodzić z mocą przewyższającą ich własne zdolności.

„Podręcznik jest zgodny z doktryną — powiedział Starszy Oaks — i jest krótszy niż poprzedni, ponieważ w wielu kwestiach nie precyzuje zasad ani nie daje określonych wskazówek. W zamian, podaje zasady, które natchnieni przywódcy mogą stosować […] z uwzględnieniem miejscowych warunków”.

Starszy Bednar i Starszy Christofferson ostrzegli przywódców przed pominięciem początkowych rozdziałów Handbook 2 w celu dotarcia do reguł zawartych w dalszych rozdziałach. Wcześniejsze rozdziały zawierają doktrynalną podstawę pozwalającą zrozumieć i stosować zasady i reguły opisane później.

Starszy Bednar powiedział, że fakt, iż podręczniki są „oparte na zasadach i zawierają mniej wyraźnie określonych przepisów, stanowi dla nas wszystkich o wiele większe i poważniejsze duchowe wyzwanie”.

„W kwestiach dotyczących doktryny, przymierzy i zasad działania, ustanowionych przez Radę Prezydenta Kościoła oraz Kworum Dwunastu, trzymamy się zapisów w podręczniku — mówi Starszy Nelson. — Modyfikacje są dopuszczalne w przypadku innych zajęć, aby dostosować je do miejscowych warunków”.

Zdaniem Starszego Portera, rozdział 17 „Jednorodność i modyfikacje” został załączony, by pomóc miejscowym przywódcom podążać za podszeptami Ducha i decydować, kiedy uzasadnione jest wprowadzenie zmian w określonych programach. W rozdziale wyjaśniono, czego nie wolno zmieniać oraz podano pięć warunków, pod którymi można dokonać modyfikacji: sytuacja rodzinna, ograniczenia transportowe i komunikacyjne, małe kwora i klasy, niewystarczająca liczba przywódców oraz kwestie bezpieczeństwa.

„Zastosowane modyfikacje nie osłabiają Kościoła, lecz go wzmacniają” — powiedział Starszy Porter w przesłaniu odczytanym przez Starszego W. Craiga Zwicka z Kworum Siedemdziesiątych. Dokonując modyfikacji pod natchnieniem Ducha miejscowi przywódcy nie powinni czuć, że przyzwalają na coś, co jest poniżej ideału. „Każda jednostka Kościoła ma dostęp do doktryn, obrzędów, mocy kapłańskiej oraz darów Ducha koniecznych dla zbawienia i wyniesienia dzieci Bożych” — napisał Starszy Porter.

Zmiany dokonane w Handbook 2 mają wspomóc dzieło zbawienia. Prezydent Eyring powiedział: „Podręcznik stanie się waszym skarbem, kiedy będziecie go używać, by pomóc przywieść innych ku temu, by wybrali drogę ku życiu wiecznemu. Taki jest jego cel”.

W rozdziale 5., pod tytułem „Dzieło zbawienia w okręgu i paliku”, zebrano razem tematy wcześniej omawiane osobno, takie jak: praca misjonarska członków, utrzymywanie aktywności nowo nawróconych, przywracanie do aktywności, praca świątynna, praca nad historią rodziny oraz nauczanie ewangelii.

„Paweł powiedział, że w tej dyspensacji, dyspensacji pełni czasów, wszystko połączy się w jedną całość w Chrystusie — powiedział Starszy Bednar (zob. List do Efezjan 1:10). — Jest jedno dzieło”.

Na przykład to, co niektórzy wcześniej uważali za oddzielne misje Kościoła, jest „tą samą pracą w różnych sferach” — powiedział. Praca misjonarska to głoszenie ewangelii i zapraszanie innych, by przyjęli święte obrzędy i zawarli przymierza. Doskonalenie Świętych — łącznie z utrzymywaniem aktywności, aktywizacją i nauczaniem — to zapraszanie ludzi, by szanowali obrzędy i przymierza. Odkupienie zmarłych dzięki pracy nad historią rodziny i pracy świątynnej to umożliwianie tym, którzy umarli, otrzymania tych obrzędów i zawarcia przez nich przymierzy.

Starszy Holland powiedział, że ogólnie rzecz biorąc, zmiany w podręczniku prowadzą do zrozumienia, że przywódcy kworum i organizacji pomocniczych spotykają się na radzie okręgu nie tylko po to, by troszczyć się o członków swoich własnych organizacji, lecz są razem odpowiedzialni za duchowe dobro wszystkich członków.

Starszy Cook pomógł określić, w jaki sposób niektóre ze zmian wprowadzonych w Handbook 2 wspomagają dzieło zbawienia.

Położył nacisk na wagę tego, by biskupi i rady okręgu zajmowali się potrzebami doczesnymi członków teraz, gdy nie ma już osobnych spotkań poświęconych tej kwestii. Wyjaśnił, że zwiększyła się rola naradzania się przywódców Kapłaństwa Melchizedeka z członkami kworum. Następnie wyjaśnił zmiany, zezwalające ojcom, którzy nie są w pełni godni posiadania rekomendacji świątynnej na uczestnictwo w obrzędach i błogosławieństwach członków rodziny w określonych przypadkach.

„Nie zajmujemy się prowadzeniem programów czy zarządzaniem organizacją — powiedział Starszy Bednar. — To konieczne, lecz niewystarczające. To jest dzieło zbawienia. Kiedy zaś zaczniemy myśleć o obrzędach i przymierzach, wówczas przywódcy kapłańscy powinni zadać właściwe pytanie: jakiego kolejnego obrzędu potrzebuje w swym życiu dana osoba czy rodzina i w jaki sposób mogę im pomóc, by się do niego przygotowali?”

Starszy Scott wyraził niepokój, że w niektórych miejscach przywódcy tracą okazję do tego, by wysłuchać kobiet podczas wspólnych narad. „Kiedy [kobiety] są zachęcane, by swobodnie uczestniczyć w radach okręgu, ich pomysły są zawsze pomocne i natchnione” — powiedział.

Przywódcy mogą zachęcać siostry do aktywnego uczestnictwa, prosząc je imiennie o zabranie głosu i wyrażając wdzięczność za ich spostrzeżenia i sugestie — wyjaśnił Starszy Scott.

„Dodatkowym błogosławieństwem, które spływa na domostwa przywódców kapłańskich”, którzy postępują zgodnie z tymi wytycznymi, jest to, że „mężczyźni ci mogą bardziej docenić świętą rolę, jaką ich żony spełniają w ich własnych domach” —dodał.

Nauczał o tym, jak ważne jest dążenie do jednomyślności pośród członków rady. Kiedy przywódca wyczuwa, że panuje taki duch, może wezwać do głosowania. W przypadkach, kiedy członkowie nie są jednomyślni, przywódcy powinni poprosić o zdanie każdego z członków rady okręgu, wyrazić wdzięczność za jego/jej opinię, podjąć decyzję i poprosić członków rady o jedność w poparciu tej decyzji. Starszy Scott podkreślił wagę poufności spraw poruszanych na radzie okręgu.

Starszy Nelson zakończył szkolenie, wyrażając nadzieję, że wydarzą się trzy rzeczy: że uproszczenie pozwoli na skuteczniejsze wykorzystanie czasu i środków członków, że wzrośnie moc kapłańska każdego z posiadaczy kapłaństwa, co będzie błogosławieństwem dla każdej osoby i rodziny w Kościele oraz że każdy z członków poczuje się bardziej oddany jako uczeń.