Żeglowanie ku prawdzie na Wyspach Marshalla

Hirobo Obeketang siedzi na swojej kanapie i uśmiecha się. On i jego żona, Linda, właśnie zakończyli domowy wieczór rodzinny z czwórką swoich dzieci i siostrami misjonarkami. Zaprosili też misjonarzy na obiad, na który podali rybę, w całości: z oczami i ogonem, jak nakazuje tradycja w Majuro, stolicy Wysp Marshalla. Opowiadając o swym życiu Hirobo wyraża wdzięczność za Kościół, ewangelię, swoją rodzinę i w szczególności za swoją żonę.

Jest czerwiec 2009 roku. Dzień wcześniej utworzono palik Majuro Marshall Islands, a Hirobo został powołany, by służyć jako pierwszy sekretarz wykonawczy palika. Hirobo, jak opisuje go nowy prezydent palika Arlington Tibon, „jest bardzo, bardzo silny”, jest jednym z wiernych przywódców na wyspie.

Ale Hirobo pierwszy podkreśli, że do niedawna było inaczej. W istocie zasługę za swoją siłę przypisuje swojej żonie, która odmieniła jego życie. Wyjaśnia: „Zostałem ochrzczony w Kościele, kiedy miałem osiem lat, lecz kiedy miałem 16 lat, stałem się mniej aktywny”.

Kilka lat później zamieszkał razem z Lindą, choć nie byli małżeństwem. Linda nie była członkiem Kościoła. W 2000 roku, wkrótce po tym, jak Linda dowiedziała się, że Hirobo został ochrzczony, będąc dzieckiem, zaczęła interesować się Kościołem i spotykać z siostrami misjonarkami.

„Studiowała przez dwa lata i zdecydowała, że chce zostać ochrzczona — wspomina Hirobo. — Musieliśmy się najpierw pobrać, ale mnie nie interesowało małżeństwo. Byłem zdezorientowany, naprawdę należałem wtedy do świata pokus. Nie rozumiałem ważności rodziny, na niczym mi nie zależało i mało mnie obchodziło, co mówią inni”.

Linda, choć nie ochrzczona, wychowywała ich dzieci w Kościele. Co roku prosiła Hirobo, żeby się z nią ożenił, aby mogła się ochrzcić, a on za każdym razem odmawiał. Z biegiem lat dwie z ich córek zostały ochrzczone, ale Hirobo nie był na ich chrztach.

Potem, w 2006 roku ich dziewięcioletni synek Takao zmarł w wyniku konwulsji i wysokiej gorączki. Około 300 członków dystryktu Majuro przyszło na pogrzeb, aby wesprzeć tę rodzinę.

„Ich wsparcie miało dla mnie ogromne znaczenie — mówi Hirobo. — Zacząłem myśleć, że Bóg chce mi chyba coś powiedzieć”.

Zaczął myśleć o tym, że z jego powodu żona nie może zostać ochrzczona, chociaż on sam jest członkiem Kościoła. „Ona była coraz silniejsza. Była dla mnie prawdziwym natchnieniem” — wspomina.

„Usiadłem więc i myślałem o tym, że połowa życia jest już za mną. Zadałem sobie pytanie: ‘Czy nadal będę robił to, co robię? Czy mam szansę pracować dla Boga przez drugą część mojego życia?’ Zacząłem się modlić i rozważać powrót do Kościoła, aby zacząć pracę dla Boga”.

Hirobo zaczął studiować z misjonarzami i ponownie poznawać doktrynę. Zaprzyjaźnił się z nim Prezydent Nelson Bleak z misji Marshall Islands Majuro oraz inni członkowie, wśród nich prezydent dystryktu Arlington Tibon. Wreszcie Hirobo zobowiązał się do powrotu i ledwo się obejrzał, a uczęszczał już nie tylko na spotkanie sakramentalne, ale i na Szkołę Niedzielną, i spotkanie kapłańskie. W końcu Hirobo podjął decyzję.

„Kiedy wróciłem, powiedziałem: ‘To jest to. To właśnie będę robić’. I to całkowicie odmieniło moje życie”.

Hirobo i Linda pobrali się 30 sierpnia 2008 roku. Wkrótce otrzymał on Kapłaństwo Aarona i ochrzcił swoją żonę. Dwa miesiące później Hirobo otrzymał Kapłaństwo Melchizedeka i został powołany jako sekretarz wykonawczy w dystrykcie.

Hirobo spogląda na swoją żonę i uśmiecha się. „Ona nie mogła uwierzyć, że to ja ją ochrzciłem — mówi. — Wyobraźcie sobie, że zajęło jej to osiem lat od 2000 do 2008 roku. Ona jest niesamowita”.

Niekiedy nasz przewodnik, niczym żeglarz, blisko z nami współpracuje, nauczając nas tego, co musimy wiedzieć, abyśmy szczęśliwie mogli podróżować przez życie. W wielu przypadkach żeglarz osiąga swój cel, dając nam przykład do naśladowania. Tak było z ojcem Patricii Horiuchi, Frankiem.

Po pierwszym spotkaniu z misjonarzami Frank zaczął regularnie zapraszać ich na obiady do swojego domu. Wkrótce potem rozpoczął lekcje. Jednak poza nim nikt z rodziny nie chciał mieć nic wspólnego z Kościołem. „Kiedy widzieliśmy zbliżających się misjonarzy, uciekaliśmy, ja i moi młodsi bracia i siostry” — mówi Patricia.

Frank został ochrzczony w lipcu 2007 roku przez prezydenta misji, Nelsona Bleaka. Dla Patricii i jej rodzeństwa był to kluczowy moment.

„Zobaczyłam, jak mój ojciec zaczyna się zmieniać — mówi. — Wiedziałam, że skoro ewangelia mogła dotknąć serca mojego ojca, mogła dotknąć również mnie i odmienić moje życie. Zdecydowałam się więc studiować z siostrami misjonarkami, a one rzuciły mi wyzwanie, bym studiowała Księgę Mormona i Biblię. Wcześniej pokłóciłam się poważnie z bratem i nigdy mu nie wybaczyłam. Potem przeczytałam w pismach świętych, że jeśli przebaczy się innym, Bóg przebaczy nam”. (Zob. 3 Nefi 13:14–15).

Patricia zdała sobie sprawę, że musi wybaczyć bratu, aby rozpocząć przemianę swojego życia, być czystą i zyskać spokój. Tak więc zrobiła.

„Kiedy pozbyłam się złego nastawienia i zmieniłam w nową osobę, która przestrzega przykazań, bardzo mnie to ekscytowało. Wiedziałam, że muszę zostać ochrzczona, abym mogła należeć do prawdziwego Kościoła — mówi. — Kościół skierował mnie we właściwym kierunku. Dzięki niemu oddzieliłam się od tego, co miało na mnie zły wpływ. Tam nauczyłam się szanować rodziców, cenić szkołę i podążać właściwą drogą”.

Lydia Kaminaga, podobnie jak Hirobo Obeketang, urodziła się w Kościele, ale jako nastolatka przestała być aktywna. Historia jej drogi powrotnej jest nie tylko niezwykła, ale też jedyna w swoim rodzaju.

Lydia i jej mąż, Kaminaga Kaminaga, dorastali w Kościele. „Nigdy nie wątpiłem w nauki Kościoła — mówi Kaminaga. — Zawsze w nie wierzyłem”.

Jednak życie Lidii potoczyło się inaczej. Siódmą klasę wspomina tak: „Byłam jedyną mormonką w mojej szkole, czułam się odrzucona. Robiłam to, co robili moi znajomi. Moje priorytety były złe”.

Rodzice Lidii wysłali ją do Provo, w stanie Utah, w USA, żeby pomieszkała tam z rodziną w nadziei na to, że ich wpływ zainspiruje Lidię, by zaczęła żyć zgodnie z ewangelią. Choć nauczyła się tam rzeczy, które później przydały się jej w życiu, nie była wtedy zainteresowana aktywnością w Kościele.

Lydia przeprowadziła się z powrotem na Wyspy Marshalla w styczniu 2002 roku, zaledwie miesiąc po tym, jak Kaminaga powrócił z misji w Japonii. Wkrótce potem się poznali. Chociaż Lydia nie żyła zgodnie z normami Kościoła, Kaminaga przychodził do niej do domu pod pretekstem odwiedzin u jej bratanka Gary’ego Zackiousa.

Wreszcie Kaminaga zdecydował się porozmawiać z jej rodzicami o umawianiu się z Lidią na randki — zacne, czyste spotkania. Na początku rodzice starali się go odwieść od tego pomysłu, lecz jak mówi Kaminaga: „W końcu powiedziałem im: jest jeszcze szansa na to, że ona się zmieni. Kiedy powiedziałem te słowa, w pokoju zapanował zupełnie inny duch. Jej tata zapłakał i powiedział: ‘Zawsze chciałem, aby wróciła do Kościoła. Możesz spróbować’”.

Z początku Lydia nie traktowała Kaminagi poważnie. Jakby nie było, on był nieskazitelnym chłopakiem po misji, a ona nie była aktywna.

„Jednak on widział coś, czego ja nie dostrzegałam” — wyjaśnia Lydia. Ponieważ z nikim się nie umawiała, zgodziła się pójść z nim na randkę. „On przyprowadził mnie z powrotem. Jako jego dziewczyna musiałam podwyższyć swoje normy postępowania. On przypomniał mi o przymierzach, jakie zawarłam podczas chrztu. Przypomniał mi o tych wszystkich rzeczach, za którymi bardzo tęskniłam: o czytaniu pism świętych oraz domowych wieczorach rodzinnych. Kaminaga i ja razem realizowaliśmy różne projekty służby. Czytaliśmy Księgę Mormona. Chodziliśmy na ogniska. Pokazał mi, że można żyć inaczej. Chodzenie do Kościoła oznaczało już nie tylko bycie na spotkaniu sakramentalnym, ale i na lekcjach w Szkole Niedzielnej i Stowarzyszeniu Pomocy”.

Gdy tak spędzali czas na wartościowych i inspirujących randkach, życie Lydii zaczęło się zmieniać, a jej świadectwo wzrastało. Nadal jednak musiała uporządkować kilka spraw.

„Powrót był trudny — przyznaje. — Pokuta nie jest łatwą rzeczą, ale mam bardzo silne świadectwo na temat pokuty. Pod wieloma względami w naszych spotkaniach chodziło o to, żebyśmy się lepiej poznali i żebym wróciła do Kościoła, aby ujrzeć rzeczy z innej perspektywy”.

„Chodzi o relacje z ludźmi” — dodaje Kaminaga.

Lydia i Kaminaga pobrali się 28 listopada 2002 roku. Rok później zostali zapieczętowani w świątyni Laie na Hawajach i uczęszczali na Uniwersytet Brighama Younga–Hawaje. Obecnie mieszkają na Wyspach Marshalla z trójką swoich dzieci. Lydia służy w okręgu jako nauczycielka w Szkole Niedzielnej dla młodych mężczyzn i kobiet, a Kaminaga służy jako prezydent Organizacji Młodych Mężczyzn.

Jak świadczą Hirobo, Patricia i Lydia, kiedy ćwiczymy się w cierpliwości i wytrwałości oraz staramy się o błogosławieństwa Pana, wiele może się wydarzyć. Ci, którzy podążają za Zbawicielem i słuchają podszeptów Ducha Świętego, mogą, niczym starożytni żeglarze, wieść podróżnych do domu, mogą odmienić czyjeś życie.