«Ανέστη»

«Πιστεύω ότι κανείς από εμάς δεν μπορεί να διανοηθεί πλήρως τη σημασία αυτού που έκανε ο Χριστός για εμάς στη Γεθσημανή, αλλά είμαι ευγνώμων κάθε ημέρα της ζωής μου για την εξιλεωτική θυσία Του για λογαριασμό μας.

»Την τελευταία στιγμή θα μπορούσε να είχε γυρίσει πίσω. Όμως δεν το έκανε. Κατέβηκε υπό τα πάντα, ώστε να μπορέσει να σώσει τα πάντα. Κάνοντάς το, μας έδωσε ζωή πέραν αυτής της θνητής υπάρξεως. Μας επανέφερε από την πτώση του Αδάμ.

»Ώς τα βάθη της ίδιας μου της ψυχής Του είμαι ευγνώμων. Μας δίδαξε πώς να ζούμε. Μας δίδαξε πώς να πεθάνουμε. Διασφάλισε τη σωτηρία μας».²

«Σε ορισμένες καταστάσεις, όπως σε μεγάλα δεινά και ασθένεια, ο θάνατος έρχεται ως άγγελος ευσπλαχνίας. Όμως κατά το μέγιστο μέρος, τον θεωρούμε ως εχθρό της ανθρώπινης ευδαιμονίας.

»Το σκότος του θανάτου μπορεί να διαλυθεί από το φως της αποκεκαλυμμένης αλήθειας. ‘Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή’, είπε ο Διδάσκαλος. ‘Αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει, θα ζήσει. Και καθένας που ζει και πιστεύει σε μένα, δεν πρόκειται να πεθάνει στον αιώνα’.

»Αυτή η διαβεβαίωση—ναι, δηλαδή αγία επιβεβαίωση—για τη ζωή πέραν του τάφου θα μπορούσε κάλλιστα να παράσχει τη γαλήνη την οποίαν υποσχέθηκε ο Σωτήρας, όταν διαβεβαίωσε τους μαθητές Του: ‘Ειρήνη αφήνω σε σας, ειρήνη τη δική μου δίνω σε σας· όχι όπως δίνει ο κόσμος, σας δίνω εγώ. Ας μην ταράζεται η καρδιά σας ούτε να δειλιάζει’».³

«Ο Σωτήρας μας έζησε ξανά. Το πιο ένδοξο, παρηγορητικό και καθησυχαστικό όλων των γεγονότων της ανθρώπινης ιστορίας είχε λάβει χώρα—η νίκη επί του θανάτου. Ο πόνος και η αγωνία της Γεθσημανή και του Γολγοθά είχαν αφαιρεθεί. Η σωτηρία της ανθρωπότητος είχε διασφαλισθεί. Η πτώση του Αδάμ είχε επανορθωθεί.

»Ο άδειος τάφος εκείνο το πρώτο πρωινό του Πάσχα ήταν η απάντηση στην ερώτηση του Ιώβ: ‘Αν ο άνθρωπος πεθάνει, θα ξαναζήσει;’ Προς όλους όσοι ακούν τη φωνή μου, δηλώνω: Αν κάποιος πεθάνει, θα ξαναζήσει. Το γνωρίζουμε, διότι έχουμε το φως της αποκεκαλυμμένης αλήθειας …

»Αγαπημένοι μου αδελφοί και αδελφές, κατά την ώρα της βαθύτατης θλίψης μας, μπορούμε να βρούμε βαθεία γαλήνη από τα λόγια του αγγέλου εκείνο το πρώτο πασχαλινό πρωινό: ‘Δεν είναι εδώ‧ επειδή, αναστήθηκε’».⁴

«Γελούμε, κλαίμε, εργαζόμαστε, παίζουμε, αγαπούμε, ζούμε. Και μετά πεθαίνουμε …

»Και θα παραμέναμε νεκροί, εάν δεν ήταν ένας Άνδρας και η αποστολή Του, δηλαδή ο Ιησούς από την Ναζαρέτ …

»Με όλη την καρδιά μου και την θέρμη της ψυχής μου, υψώνω τη φωνή μου σε μαρτυρία, ως ειδικός μάρτυς και διακηρύσσω ότι ο Θεός πράγματι ζει. Ο Ιησούς είναι ο Υιός Του, ο Μονογενής του Πατρός κατά την σάρκα. Είναι ο Λυτρωτής μας· είναι ο Συνήγορός μας προς τον Πατέρα. Εκείνος πέθανε στον σταυρό για να μας εξιλεώσει για τις αμαρτίες μας. Έγινε η απαρχή της αναστάσεως. Επειδή Εκείνος πέθανε, όλοι θα ξαναζήσουν».⁵

«Διακηρύσσω την προσωπική μαρτυρία μου ότι ο θάνατος έχει νικηθεί, η νίκη επί του τάφου έχει κερδισθεί. Είθε τα λόγια, τα οποία έγιναν ιερά από Εκείνον που τα εκπλήρωσε, να γίνουν πραγματική γνώση σε όλους. Να τα θυμάστε. Να τα αγαπάτε. Να τα τιμάτε. Ανέστη».⁶