Αφιερώνοντας χρόνο να μιλήσουμε και να ακούσουμε

Υπό Ρόζμαρι Γουίξομ

Γενικής Προέδρου της Προκαταρκτικής

Από μία ομιλία δορυφορικής μεταδόσεως της συνελεύσεως πασσάλου στη Σωλτ Λέηκ Σίτυ που εδόθη στις 24 Οκτωβρίου 2010.

Η σκόπιμη προσπάθειά μας να επικοινωνούμε καλύτερα σήμερα θα ευλογήσει την οικογένειά μας αιωνίως.

Εικόνα

Ρόζμαρι Γουίξομ

Σε έναν τέλειο κόσμο, κάθε παιδί θα επέστρεφε σπίτι από το σχολείο και θα το περίμενε ένα πιάτο με φρεσκοψημένα μπισκότα σοκολάτας, ένα μεγάλο ποτήρι κρύο γάλα και μία μητέρα έτοιμη να αφιερώσει χρόνο για να μιλήσει για την ημέρα του παιδιού της και να ακούσει γι’ αυτήν. Δεν ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο, επομένως μπορείτε να παραλείψετε τα μπισκότα και το γάλα, αν θέλετε, αλλά μην παραλείψετε το «να αφιερώσει χρόνο για να μιλήσει και να ακούσει».

Πριν από είκοσι εννέα χρόνια, ο Πρόεδρος Τζέιμς Φάουστ (1920–2007), Δεύτερος Σύμβουλος στην Πρώτη Προεδρία, σχολίασε λυπημένα ότι οι οικογένειες περνούν τόσο λίγο χρόνο μαζί. Σκεφθείτε το—πριν από 29 χρόνια—τι είπε στη γενική συνέλευση: «Ένα από τα κύρια προβλήματα στις οικογένειες σήμερα είναι ότι περνούμε ολοένα και λιγότερο χρόνο μαζί. …Ο χρόνος μαζί είναι πολύτιμος χρόνος—χρόνος που χρειάζεται να μιλήσουμε, να ακούσουμε, να ενθαρρύνουμε και να δείξουμε πώς κάνουμε πράγματα».¹

Καθώς περνούμε χρόνο μαζί και μιλούμε με τα παιδιά μας, φθάνουμε στο σημείο να τα γνωρίσουμε και εκείνα να γνωρίσουν εμάς. Οι προτεραιότητές μας, τα αληθινά συναισθήματα της καρδιάς μας, θα γίνουν μέρος της συζητήσεώς μας με κάθε παιδί.

Ποιο είναι το υπ’ αριθμόν ένα μήνυμα από την καρδιά σας που θα επιλέγατε να πείτε στο παιδί σας;

Ο προφήτης Μωυσής μάς διδάσκει στο Δευτερονόμιο:

«Θα αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με ολόκληρη την καρδιά σου, και με ολόκληρη την ψυχή σου, και με ολόκληρη τη δύναμή σου.

»Και αυτά τα λόγια, που εγώ σήμερα σε προστάζω, θα είναι στην καρδιά σου‧

»και θα τα διδάσκεις με επιμέλεια στα παιδιά σου, και θα μιλάς γι’ αυτά όταν κάθεσαι στο σπίτι σου, όταν περπατάς στον δρόμο, και όταν πλαγιάζεις, και όταν σηκώνεσαι» (Δευτερονόμιο 6:5–7. Η πλάγια γραφή προστέθηκε).

Και επιτρέψατέ μου να προσθέσω ένα ακόμη: «Και όταν τρώτε στο τραπέζι μαζί».

Αν επιθυμούμε η οικογένειά μας να είναι για πάντα μαζί, αρχίζουμε τη διαδικασία σήμερα. Το να περνούμε χρόνο μιλώντας με τα παιδιά μας είναι μία επένδυση στην αιώνια οικογένειά μας καθώς βαδίζουμε στο μονοπάτι προς την αιώνια ζωή μαζί.

Μία μητέρα από το Ιλινόι των Η.Π.Α. είπε πώς αφιέρωσε χρόνο για να μιλά με τα παιδιά της:

«Όταν ήταν μικρά τα παιδιά μας, απέκτησα τη συνήθεια να παρακολουθώ κάποια αγαπημένα τηλεοπτικά προγράμματα. …Δυστυχώς, τα προγράμματα προβάλλονταν την ίδια ώρα κατά την οποία τα παιδιά πήγαιναν για ύπνο.

»… Σε ένα σημείο συνειδητοποίησα ότι είχα θέσει τα προγράμματά μου στο επάνω μέρος της λίστας μου και τα παιδιά μου πιο κάτω. Για λίγο χρονικό διάστημα προσπάθησα να διαβάζω ιστορίες για παιδιά με την τηλεόραση ανοικτή, αλλά ήξερα στην καρδιά μου ότι δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος. Καθώς συλλογιζόμουν τις ημέρες και τις εβδομάδες που είχα χάσει από την τηλεοπτική μου συνήθεια, άρχισα να αισθάνομαι ένοχη και απεφάσισα να αλλάξω. Μου πήρε λίγο καιρό να πείσω τον εαυτό μου ότι μπορούσα όντως να κλείσω την τηλεόραση.

»Ύστερα από δύο περίπου εβδομάδες που είχα αφήσει κλειστή την τηλεόραση, αισθάνθηκα ένα βάρος κάπως να αίρεται. Συνειδητοποίησα ότι αισθανόμουν καλύτερα, ακόμη και πιο καθαρή κάπως και ήξερα ότι είχα κάνει τη σωστή επιλογή».²

Η ώρα ύπνου είναι ο καλύτερος χρόνος για να μιλούμε.

Ο Ήλαμαν είπε για τους εφήβους πολεμιστές: «Και μου επανέλαβαν τα λόγια των μητέρων τους, λέγοντας: Δεν αμφισβητούμε ότι οι μητέρες μας το ήξεραν» (Άλμα 56:48).

Ήταν «τα λόγια των μητέρων τους» που τους δίδαξαν. Ενώ μιλούσαν στα παιδιά τους, αυτές οι μητέρες δίδασκαν τον λόγο του Θεού.

Διατήρηση της προσωπικής επικοινωνίας

Πολύ καλό προέρχεται από τη συζήτηση και ο εναντίος έχει συναίσθηση της δυνάμεως της ομιλίας. Θα του άρεσε να μειώσει το πνεύμα που έρχεται στο σπίτι μας καθώς μιλούμε, ακούμε με προσοχή, ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον και κάνουμε πράγματα μαζί.

Ο Σατανάς ματαίως αποπειράθηκε να παρεμποδίσει την αποκατάσταση του ευαγγελίου του Ιησού Χριστού σε αυτήν τη θεϊκή νομή, όταν προσπάθησε να σταματήσει μία καίριας σημασίας συζήτηση μεταξύ του Τζόζεφ Σμιθ και του Θεού Πατέρα και του Υιού Του, Ιησού Χριστού.

Με τα λόγια του Τζόζεφ: «Αμέσως με κατέλαβε κάποια δύναμη η οποία ολοκληρωτικά με κυρίεψε, και είχε τέτοια καταπληκτική επίδραση επάνω μου που έδεσε τη γλώσσα μου έτσι που δεν μπορούσα να μιλήσω» (Τζόζεφ Σμιθ—Ιστορία 1:15).

Θα άρεσε στον εναντίο να δέσει τη γλώσσα μας—οτιδήποτε που θα μας απέτρεπε από το να εκφράσουμε λεκτικώς τα συναισθήματα της καρδιάς μας πρόσωπο με πρόσωπο. Τέρπεται με την απόσταση και τον αντιπερισπασμό‧ τέρπεται με τον θόρυβο‧ τέρπεται με την απρόσωπη επικοινωνία—οτιδήποτε θα μας απέτρεπε από τη θέρμη μιας φωνής και τα προσωπικά συναισθήματα που προέρχονται από το να μιλούμε πρόσωπο με πρόσωπο.

Ακούγοντας με προσοχή την καρδιά των παιδιών μας

Το να ακούμε με προσοχή είναι εξίσου σημαντικό όσο το να μιλούμε. Ο Πρεσβύτερος Τζέφρυ Χόλαντ της Απαρτίας των Δώδεκα Αποστόλων είπε: «Αν ακούμε με αγάπη, δεν θα χρειασθεί να διερωτηθούμε τι να πούμε. Θα μας δοθεί … από το Πνεύμα».³

Όταν ακούμε με προσοχή, βλέπουμε στην καρδιά των γύρω μας. Ο Επουράνιος Πατέρας έχει ένα σχέδιο για καθένα από τα τέκνα Του. Φαντασθείτε αν θα μπορούσαμε να δούμε φευγαλέα το ατομικό σχέδιο για καθένα από τα παιδιά μας. Και αν μπορούσαμε να μάθουμε πώς να βελτιώσουμε τα πνευματικά τους χαρίσματα; Και αν μπορούσαμε να μάθουμε πώς να παρακινήσουμε ένα παιδί να προσεγγίσει τις δυνατότητές του; Και αν μπορούσαμε να μάθουμε πώς να βοηθήσουμε τη μετάβαση κάθε παιδιού από την παιδική πίστη στη μαρτυρία;

Πώς μπορούμε να μάθουμε;

Μπορούμε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε ακούγοντας με προσοχή.

Ένας πατέρας Άγιος των Τελευταίων Ημερών είπε: «Κάνω μεγαλύτερο καλό, όταν ακούω με προσοχή τα παιδιά μου παρά όταν τους μιλώ. …Έχω μάθει σταδιακώς ότι τα παιδιά μου δεν θέλουν τις έτοιμες, αποδεδειγμένα σωστές στον χρόνο και συνετές απαντήσεις. …Γι’ αυτά, το να μπορούν να κάνουν τις ερωτήσεις τους και να συζητούν τα προβλήματά τους είναι πιο σημαντικό από το να λαμβάνουν τις απαντήσεις μου. Συνήθως όταν τελειώνουν τη συζήτηση, αν έχω ακούσει για πολύ και αρκετά καλά, πραγματικώς δεν χρειάζονται την απάντησή μου. Έχουν ήδη βρει την απάντησή τους».⁴

Παίρνει χρόνο να επικεντρωνόμαστε στα πράγματα που είναι σημαντικότατα. Το να μιλούμε, να ακούμε με προσοχή και να ενθαρρύνουμε, όλα αυτά δεν γίνονται γρήγορα. Δεν μπορούμε να τα επισπεύσουμε ή να τα προγραμματίσουμε—συμβαίνουν με τον καλύτερο τρόπο κατά την πορεία. Συμβαίνουν, όταν κάνουμε πράγματα μαζί: εργαζόμαστε μαζί, δημιουργούμε μαζί και παίζουμε μαζί. Συμβαίνουν, όταν κλείνουμε τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, κάνουμε να σωπάσουν οι επίγειοι περισπασμοί και επικεντρωνόμαστε ο ένας στον άλλον.

Αυτό είναι δύσκολο να το κάνουμε. Όταν σταματούμε και κλείνουμε τα πάντα, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αυτό που θα συμβεί εν συνεχεία. Στην αρχή η σιωπή ενδεχομένως να είναι πνιγηρή‧ μία δυσάρεστη αίσθηση απώλειας ενδεχομένως να επακολουθήσει. Να είσθε υπομονετικοί, περιμένετε απλώς λίγα λεπτά και κατόπιν απολαύστε. Δώστε την πλήρη προσοχή σας στους γύρω σας κάνοντας μία ερώτηση σχετικά με αυτούς και κατόπιν αρχίστε να ακούτε με προσοχή. Γονείς, μιλήστε για ένα ενδιαφέρον του παιδιού σας. Γελάστε για το παρελθόν—και ονειρευτείτε για το μέλλον. Η ανόητη συνομιλία μπορεί ακόμη και να αναπτυχθεί σε σημαντική συζήτηση.

Δίδοντας προτεραιότητα στον αιώνιο σκοπό μας

Την περασμένη άνοιξη, ενώ επισκεπτόμουν μία τάξη νέων γυναικών, η δασκάλα ζήτησε από την τάξη να γράψει τις 10 προτεραιότητές της. Άρχισα γρήγορα να γράφω. Πρέπει να παραδεχθώ ότι η πρώτη μου σκέψη άρχισε με το «Αριθμός 1: να καθαρίσω το συρτάρι με τα μολύβια στην κουζίνα». Όταν τελείωσαν οι κατάλογοί μας, η ηγέτις των Νέων Γυναικών μάς ζήτησε να πούμε τι είχαμε γράψει. Η Άμπυ, η οποία είχε γίνει προσφάτως 12 ετών, καθόταν δίπλα μου. Αυτός ήταν ο κατάλογος της Άμπυ:

Να πάω στο κολέγιο.
Να γίνω διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων.
Να πάω σε ιεραποστολή στην Ινδία.
Να παντρευτώ στον ναό με έναν επιστρέψαντα ιεραπόστολο.
Να αποκτήσω πέντε παιδιά και ένα σπίτι.
Να στείλω τα παιδιά μου σε ιεραποστολές και στο κολέγιο.
Να γίνω μια γιαγιά που θα δίδει μπισκότα.
Να κακομάθω τα εγγόνια μου.
Να μάθω περισσότερα σχετικά με το ευαγγέλιο και να απολαύσω τη ζωή.
Να επιστρέψω και να ζήσω με τον Πατέρα στους Ουρανούς.

Λέω: «Ευχαριστώ, Άμπυ. Με δίδαξες να έχω ένα όραμα για το σχέδιο που έχει ο Επουράνιος Πατέρας για όλους εμάς. Όταν ξέρεις ότι βαδίζεις σε ένα μονοπάτι, παρά τις οιεσδήποτε παρακάμψεις που μπορούν να συμβούν, θα είσαι εντάξει. Όταν το μονοπάτι σου είναι εστιασμένο στον έσχατο στόχο—εκείνον της υπερυψώσεως και της επιστροφής στον Επουράνιο Πατέρα, θα φθάσεις εκεί».

Πού βρήκε η Άμπυ αυτήν την αίσθηση του αιώνιου σκοπού; Αρχίζει στο σπιτικό μας. Αρχίζει στην οικογένειά μας. Την ερώτησα: «Τι κάνεις στην οικογένειά σου για να δημιουργήσεις τέτοιες προτεραιότητες;»

Αυτή ήταν η απάντησή της: «Εκτός του ότι διαβάζουμε τις γραφές, μελετούμε το Να κηρύττετε το ευαγγέλιό μου». Κατόπιν προσέθεσε: «Μιλούμε πολύ—στην οικογενειακή βραδιά, στο γεύμα μαζί και στο αυτοκίνητο ενώ οδηγούμε».

Ο Νεφί έγραψε: «Μιλάμε για τον Χριστό, χαιρόμαστε με τον Χριστό, κηρύττουμε για τον Χριστό». Γιατί; «Ώστε τα παιδιά μας να ξέρουν σε ποια πηγή να στραφούν για άφεση των αμαρτιών τους» (Νεφί Β΄ 25:26).

Το να μιλούμε, να ακούμε με προσοχή, να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον και να κάνουμε πράγματα μαζί ως οικογένεια θα μας φέρουν πιο κοντά στον Σωτήρα μας, ο οποίος μας αγαπά. Η σκόπιμη προσπάθειά μας να επικοινωνούμε καλύτερα σήμερα—τη σημερινή ημέρα—θα ευλογήσει την οικογένειά μας αιωνίως. Καταθέτω μαρτυρία ότι όταν μιλούμε για τον Χριστό, χαιρόμαστε επίσης με τον Χριστό και με τη δωρεά της εξιλεώσεως. Τα παιδιά μας θα φθάσουν στο σημείο να ξέρουν «σε ποια πηγή να στραφούν για άφεση των αμαρτιών τους».