Πρόκειται να πεθάνω!

Ως νοσοκόμα μίας πολυάσχολης μετεγχειρητικής αναρρωτικής μονάδος, έλαβα μία κλήση μια ημέρα σχετικά με έναν ασθενή ονόματι Μπιλ, ο οποίος είχε μόλις υποβληθεί σε εγχείρηση. Έπρεπε να είχε πάει σε μία μονάδα κρίσιμης φροντίδος, αλλά μετεφέρθη σε εμένα, επειδή εκείνη η μονάδα ήταν πλήρης.

Ο ασθενής σύντομα έφθασε με την οικογένειά του. Ανακουφίσθηκα που είδα ότι ήταν ξύπνιος, προσανατολισμένος και χωρίς προφανείς ενοχλήσεις.

Αφού ήλεγξα τις ενδείξεις των ζωτικών οργάνων του και είπα σε εκείνον και την οικογένειά του για το δωμάτιό του, βγήκα στον διάδρομο για να σημειώσω κάτι στο διάγραμμά του. Καθώς το στυλό μου άγγιξε το χαρτί, άκουσα μια φωνή να λέει: «Πήγαινε πίσω στο δωμάτιό του». Σταμάτησα να γράφω και κοίταξα πίσω μου. Δεν υπήρχε κανείς εκεί. Νόμιζα ότι είχα φαντασθεί τη φωνή, όταν εξαίφνης την άκουσα για δεύτερη φορά—τώρα δυνατότερη.

Έτρεξα πίσω στο δωμάτιο του Μπιλ και ανεκάλυψα ότι ο αυχένας του είχε διπλασιασθεί σε μέγεθος και δυσκολευόταν να αναπνεύσει. Σκεπτόμενη ότι η καρωτίδα του είχε διατρυπηθεί, εφήρμοσα άμεσο πίεση στον αυχένα του με το δεξιό μου χέρι, ενώ χρησιμοποιούσα το αριστερό μου για να καλέσω τον χειρουργό, ο οποίος τον είχε εγχειρίσει. Ο χειρουργός είπε ότι θα έστελνε μία ομάδα για να πάρει τον Μπιλ όσο το δυνατόν συντομότερα. «Και μη βγάλεις το χέρι σου!» είπε.

Καθώς συνέχιζα να εφαρμόζω πίεση, παρατήρησα ένα οικείο βιβλίο της Εκκλησίας κοντά στην κλίνη του Μπιλ. «Είσαι μέλος της Εκκλησίας;» Ερώτησα.

Προσπάθησε να γνέψει και μετά μου είπε ότι ήταν λειτουργός διατάξεων στον Ναό της Ατλάντα στη Γεωργία. Κατόπιν τρεμόπαιξε τα βλέφαρα για να απομακρύνει τα δάκρυα και είπε: «Πρόκειται να πεθάνω!»

Του είπα ότι δεν επρόκειτο να πεθάνει, δηλώνοντας αδιάλλακτα: «Θα παντρευτώ στον Ναό της Ατλάντα τον επόμενο μήνα και θα είσαι εκεί». Η ομάδα χειρουργών εν συνεχεία έφθασε και μετέφερε άρον-άρον τον Μπιλ.

Μέσα στον ενθουσιασμό των σχεδίων μου για τον γάμο μου τον επόμενο μήνα, σχεδόν ξέχασα τον Μπιλ, ο οποίος κατέληξε να έχει αντίδραση στη φαρμακευτική αγωγή. Όμως, καθώς η σύζυγος του προέδρου του ναού με οδηγούσε προς το δωμάτιο επισφραγίσεως την ημέρα του γάμου μου, είδα ένα οικείο πρόσωπο: τη σύζυγο τού Μπιλ, τη Τζώρτζια. Όταν της είπα ότι επρόκειτο να παντρευτώ, πήγε να βρει τον Μπιλ. Λεπτά προτού αρχίσει η τελετή, άνοιξε η πόρτα και εκείνος εισήλθε. Ύστερα από εβδομάδες με πονοκεφάλους, ναυτία και κόπωση, ο Μπιλ είχε αισθανθεί αρκετά καλά εκείνη την ημέρα να ταξιδεύσει στον ναό, χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι ήταν η ημέρα του γάμου μου.

Δύο χρόνια αργότερα, ο σύζυγός μου και εγώ κληθήκαμε να γίνουμε λειτουργοί διατάξεων στο Ναό της Νάσβιλ στο Τενεσί. Όταν φθάσαμε στον ναό για να ξεχωρισθούμε, ένας κύριος κράτησε την πόρτα ανοικτή για εμένα και είπε: «Καλώς ήλθατε στον Ναό της Νάσβιλ!» Ήταν ο αδελφός Μπιλ.

Υπηρετήσαμε μαζί τρία χρόνια. Ο Μπιλ είπε στους πάντες ότι του είχα σώσει τη ζωή, αλλά ήξερα ότι ο Κύριος τον είχε σώσει. Στην πορεία, με είχε διδάξει τη σημασία να δίδουμε προσοχή στις προτροπές του Πνεύματος.