De leeftijdsregel

Ethan staarde naar de doosjes van de kleurrijke computerspellen op de plank. Zijn ouders hadden gezegd dat hij één spel voor zijn verjaardag zou krijgen. Er waren er zoveel om uit te kiezen! Ethans ogen gingen van een racespel naar een avonturenspel en dan weer naar een dansspel. Uiteindelijk pakte hij het racespel en bracht het naar zijn vader.

‘Heb je een leuke uitgezocht?’ vroeg papa.

‘Ik denk dat ik dit racespel wil’, zei Ethan.

‘Die ziet er leuk uit’, zei papa. ‘Welk niveau staat erop?’

Ethan draaide het doosje om. Hij wist dat hij alleen spellen onder een bepaald niveau mocht spelen. Toen hij net een computer had gekregen, zeiden zijn ouders tegen hem dat hij de gezinsregel over het niveau van een computerspel moest volgen. Ethan wist dat er veel spellen waren waar slechte dingen in voor kwamen en hij wilde graag gehoorzaam zijn.

Ethan had het niveau op de hoes gevonden en liet hem aan zijn papa zien. ‘Het is voor alle leeftijden’, zei hij.

‘Goedzo’, zei papa. ‘Kom, we gaan naar de kassa. Gefeliciteerd met je verjaardag, Ethan!’

‘Dankjewel, papa!’ Ethan lachte. Hij was enthousiast om het nieuwe spel uit te proberen.

Een paar dagen later ging Ethan bij zijn vriend Chase spelen. Chase en hij zaten in dezelfde jeugdwerkklas. Ze speelden vaak samen. Ethan nam zijn nieuwe computerspel mee.

‘Hoi, Ethan’, zei Chase toen hij de deur opendeed. ‘Kom binnen. Ik heb een nieuw computerspel!’

‘Ik ook!’ zei Ethan, en liet hem zijn spel zien.

De jongens gingen vóór de computer zitten en Chase deed zijn spel erin. De titel verscheen op het scherm en het niveau ook. Ethan verstijfde. Hij was er te jong voor.

Chase navigeerde vol verlangen met zijn spelcontroller door het menu en drukte op ‘start’. Ethan zag nog niets slechts. Hij drukte op de knoppen van zijn eigen controller om zijn personage in het spel te bewegen. Het was wel leuk, maar hoe langer hij speelde, hoe ongemakkelijker hij zich voelde. Hij had nog steeds niets slechts gezien, maar hij wilde gehoorzaam aan de gezinsregel zijn.

‘Hé, Chase, ik ben te jong voor dit spel’, zei Ethan.

‘O, dat geeft niet’, zei Chase. ‘Er zit niets slechts in.’

‘Weet je het zeker?’ vroeg Ethan.

‘Ja’, zei Chase. ‘Mijn familie speelt het ook. Ik denk dat er een verkeerde leeftijd op staat.’

Op dat moment stak de moeder van Chase haar hoofd door de deur. ‘Dag, jongens’, zei ze. ‘Gaat het?’

Ethan slikte hard. ‘Hoi, zuster Murphy’, zei hij. ‘Ik ben te jong voor dit spel.’

‘Ik zei hem nog dat er niets slechts in zit’, zei Chase.

De moeder van Chase wuifde het weg. ‘Geen zorgen, Ethan’, zei ze. ‘Ik ken veel spellen van dat niveau die niet goed zijn, maar ik weet zeker dat je moeder je deze wel laat spelen.’ Ze glimlachte en liep de kamer uit.

Chase speelde verder, maar Ethan legde zijn controller neer. ‘Chase, zullen we het racespel spelen dat ik gekocht heb?’ vroeg Ethan.

Chase haalde zijn schouders op en bleef naar het scherm staren. ‘Nee, ik speel deze liever.’

Ethan stond zachtjes op en ging naar Chase zijn kamer. Daar vond hij een paar speelgoedauto’s om mee te spelen. Het was niet zo leuk als zijn computerspel, maar Ethan voelde zich goed omdat hij de gezinsregel volgde.