ការរៀបចំ អំណោយសម្រាប់គ្រួសារនាពេលអនាគតរបស់អ្នក
ចេញមកពីប្រសាសន៍ក្នុងការប្រជុំធម្មនិដ្ឋាន « Gifts of Love » ដែលផ្ដល់ឲ្យនៅសាកលវិទ្យាល័យព្រិកហាំ យ៉ង់ នៅថ្ងៃទី 16 ខែ ធ្នូ ឆ្នាំ 1980 ។ សម្រាប់អត្ថបទទាំងស្រុងជាភាសាអង់គ្លេស សូមចូលទៅកាន់ speeches.byu.edu។
ឆ្នាំនេះ សូមចាប់ផ្ដើមបង្កើតអំណោយមួយចំនួន—អំណោយដ៏អស្ចារ្យ—សម្រាប់គ្រួសារនាពេលអនាគតរបស់អ្នក ។
រចនារូបភាពដោយ ខូឌី បែល
ខ្ញុំតែងតែ្រមៃធ្វើជាអ្នកផ្ដល់អំណោយដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ ។ ខ្ញុំនឹកស្រមៃអំពីមនុស្សដែលបើកអំណោយខ្ញុំ ហើយបង្ហាញក្ដីអំណរទាំងស្រក់ទឹកភ្នែក ហើយមានស្នាមញញឹមដែលបង្ហាញថា ការផ្ដល់ឲ្យ ពុំមែនគ្រាន់តែអំណោយតែម្យ៉ាង វាបានប៉ះដល់ដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ។ អ្នកប្រហែលជាមានក្ដីស្រមៃដូច្នោះដែរហើយ ។ អ្នករាល់គ្នាជាច្រើន ប្រហែលអ្នក ជាអ្នកជំនាញខាងការផ្ដល់អំណោយរួចទៅហើយ ។
មានអ្វីមួយដែលអ្នកអាចធ្វើនៅក្នុងឆ្នាំនេះ ដើម្បីចាប់ផ្ដើមក្លាយទៅជាអ្នកផ្ដល់អំណោយដល់ខ្លួនអ្នកកាន់តែល្អ ។ តាមពិតទៅ ក្នុងនាមជាសិស្ស អ្នកមានឱកាសពិសេសមួយចំនួន ។ អ្នកអាចចាប់ផ្ដើមដាក់អំណោយមួយចំនួន—អំណោយដ៏អស្ចារ្យ—បង់ថ្លៃទុកមុនសម្រាប់គ្រួសារនាពេលអនាគតរបស់អ្នក ។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកអំពីវា ។
ការសរសេរអត្ថបទសម្រាប់សាលា
អ្នកអាចចាប់ផ្ដើមនៅក្នុងបន្ទប់របស់អ្នកនាថ្ងៃនេះ ។ តើមានអត្ថបទសាលាណាដែលមិនទាន់បានសរសេរ គរទុកនៅកន្លែងណាទេ ? ( ខ្ញុំស្មានថា មានគរនៅទីនោះ ខ្ញុំគិតថា ខ្ញុំស្គាល់បន្ទប់របស់អ្នក ) ។ ប្រហែលជាវាបានវាយជាអត្ថបទរួចហើយ ហើយរួចរាល់ដើម្បីនឹងប្រគល់ដល់គ្រូហើយ ។ ហេតុអ្វីក៏ត្រូវខ្វល់ច្រើនជាមួយនឹងវា ? ខ្ញុំបានរៀនពីមូលហេតុ អំឡុងថ្នាក់រៀនខាងសាសនា ដែលខ្ញុំបានបង្រៀនពេលនៅសាកលវិទ្យាល័យ រិក ( ឥឡូវជាសាកលវិទ្យាល័យ ព្រិកហាំ យ៉ង់–អៃដាហូ ) ។ វាគឺជាការបង្រៀនមកពីកណ្ឌ 25 នៃគោលលទ្ធិ និងសេចក្ដីសញ្ញា ។ នៅក្នុងកណ្ឌនោះ អិមម៉ា ស្ម៊ីធ ត្រូវបានប្រាប់ថា នាងគួរតែចំណាយពេលរបស់នាងដើម្បី « ការសរសេរ និងដើម្បីការរៀនសូត្រដ៏ច្រើន » ( ខ 8 ) ។ ប្រហែលជានៅបីជួរខាងក្រោយ មានយុវនារីសក់សម្បុរទង់ដែងម្នាក់ ជ្រួញចិញ្ចើម នៅពេលខ្ញុំជម្រុញឲ្យសិស្សក្នុងថ្នាក់ឧស្សាហ៍នៅក្នុងការបង្កើតជំនាញសរសេរ ។ នាងបានលើកដៃរបស់នាង ហើយនិយាយថា « នោះវាមិនសមហេតុផលចំពោះខ្ញុំសោះ ។ អ្វីដែលខ្ញុំនឹងសរសេរ គឺជាការសរសេរសំបុត្រទៅកូនៗរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណឹង » ។ នោះធ្វើឲ្យមានសំណើចពេញថ្នាក់រៀន ។ ពេលមើលទៅគាត់ ខ្ញុំអាចស្រមៃឃើញថាមានកូនជាច្រើននៅជុំវិញគាត់ ហើយខ្ញុំអាចមើលឃើញថា មានសំបុត្រជាច្រើន ដែលគាត់នឹងសរសេរ ។ ប្រហែលជា ការសរសេរប្រកបដោយអានុភាព នឹងពុំសំខាន់ចំពោះគាត់ទេ ។
បន្ទាប់មក មានយុវជនម្នាក់នៅខាងក្រោយ បានក្រោកឈរឡើង ។ គាត់និយាយតិចតួចណាស់ក្នុងត្រីមាសនោះ ខ្ញុំមិនប្រាកដថា គាត់ធ្លាប់បាននិយាយពីមុនទេ ។ គាត់មានអាយុច្រើនជាងសិស្សដទៃ ហើយគាត់ជាមនុស្សខ្មាស់អៀន ។ គាត់សួរថា តើគាត់អាចនិយាយបានឬទេ ។ គាត់បានប្រាប់ដោយសម្លេងតិចៗអំពីការធ្លាប់ធ្វើជាទាហានម្នាក់នៅប្រទេសវៀតណាម ។ ថ្ងៃមួយ ដោយគាត់គិតថាវាស្ងប់ស្ងាត់ នោះគាត់បានដើរចេញពីកាំភ្លើងរបស់គាត់ ហើយដើរឆ្លងពីបន្ទាយរបស់គាត់ទៅកាន់កន្លែងដាក់សំបុត្រ ។ ពេលគាត់កាន់សំបុត្រនៅក្នុងដៃរបស់គាត់ គាត់បានឮសញ្ញា និងសម្រែក ហើយស្នូរកាំភ្លើងត្បាល់ និង កាំភ្លើងបានផ្ទុះឡើង នៅខាងមុខពីសត្រូវ ។ គាត់បានច្បាំងនៅតាមផ្លូវត្រឡប់មកយកកាំភ្លើងរបស់គាត់វិញ ដោយប្រើដៃរបស់គាត់ជាអាវុធ ។ គាត់បានបណ្ដេញសត្រូវចេញ ជាមួយនឹងពលទ័ពដែលនៅរស់រានមានជីវិត ។ បន្ទាប់មកគាត់អង្គុយចុះនៅក្នុងចំណោមអ្នកនៅរស់ និងអ្នកស្លាប់មួយចំនួន ហើយគាត់បានបើកសំបុត្ររបស់គាត់ ។ វាគឺជាសំបុត្រមកពីម្ដាយរបស់គាត់ ។ ម្តាយគាត់បានសរសេរថា គាត់មានបទពិសោធន៍ខាងវិញ្ញាណមួយ ដែលអះអាងដល់គាត់ថា កូននឹងនៅរស់រានមានជីវិត ដើម្បីត្រឡប់មកផ្ទះវិញ បើកូនជាមនុស្សសុចរិត ។ នៅក្នុងថ្នាក់រៀនខ្ញុំ ក្មេងប្រុសនោះ បាននិយាយតិចៗថា « សំបុត្រនោះគឺជាខគម្ពីរចំពោះខ្ញុំ ។ ខ្ញុំបានរក្សាវាទុក » ។ រួចគាត់បានអង្គុយចុះ ។
អ្នកអាចនឹងមានកូនម្នាក់នៅថ្ងៃណាមួយ ប្រហែលជា កូនប្រុសម្នាក់ ។ តើអ្នកអាចមើលឃើញមុខរបស់គាត់ឬទេ ? តើអ្នកអាចមើលឃើញថា គាត់នៅកន្លែងណាមួយ ជួនកាល នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃជីវិតរមែងស្លាប់ឬទេ ? តើអ្នកអាចដឹងពីភាពភ័យខ្លាចនៅក្នុងដួងចិត្តគាត់ឬទេ ? តើវាប៉ះដល់ដួងចិត្តអ្នកឬទេ ? តើអ្នកនឹងចង់ផ្ដល់ឲ្យដោយសេរីឬទេ ? តើមានការលះបង់អ្វីខ្លះ ដែលនឹងចំណាយ ដើម្បីសរសេរសំបុត្រដែលបេះដូងរបស់អ្នកនឹងចង់ផ្ញើរទៅនោះ ? សូមចាប់ផ្ដើមអនុវត្តនាល្ងាចនេះ ។ ត្រឡប់ទៅបន្ទប់របស់អ្នក ហើយសរសេរ និង អាន ហើយសរសេរឡើងវិញ នូវអត្ថបទនោះម្ដងហើយម្ដងទៀត ។ អ្នកនឹងឃើញថា វាពុំដូចជាការលះបង់នោះទេ បើអ្នកនឹកគិតពីកូនប្រុសនោះ ដឹងពីដួងចិត្តកូន ហើយគិតអំពីសំបុត្រដែលកូននឹងត្រូវការនៅថ្ងៃមួយនោះ ។
ការដោះស្រាយលំហាត់គណិតវិទ្យា
ឥឡូវ អ្នករាល់គ្នាមួយចំនួនពុំមានអត្ថបទមួយរង់ចាំអ្នកទេ ។ វាអាចជាសៀវភៅមួយ ដែលមានលំហាត់គណិត លាក់នៅក្នុងនោះ ។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកអំពីថ្ងៃមួយនៅក្នុងអនាគតរបស់អ្នក ។ អ្នកនឹងមានកូនប្រុស ឬកូនស្រីដែលពេញវ័យ នឹងនិយាយថា « ខ្ញុំស្អប់សាលារៀន » ។ បន្ទាប់ពីការស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់មួយចំនួន អ្នកនឹងរកឃើញថា វាពុំមែនជាសាលារៀន ឬក៏មិនមែនជាគណិតវិទ្យាដែរ គាត់ ឬនាងស្អប់នោះ —តែវាគឺជាអារម្មណ៍នៃការបរាជ័យទៅវិញទេ ។
អ្នកនឹងដឹងយ៉ាងត្រឹមត្រូវអំពីអារម្មណ៍ទាំងនោះ ហើយអ្នកនឹងត្រូវបំផុសគំនិត ហើយអ្នកនឹងចង់ផ្ដល់ឲ្យដោយឥតគិតថ្លៃ ។ ដូច្នេះ អ្នកនឹងបើកសៀវភៅ រួចនិយាយថា « តោះ ចូរយើងមើលបញ្ហាមួយជាមួយគ្នា » ។ ចូរគិតអំពី ការតក់ស្លុតដែលអ្នកនឹងទទួល នៅពេលអ្នកមើលឃើញថា ទូកកំពុងចែវដដែលរយៈពេលពីរម៉ោងទៅ ហើយត្រឡប់មកវិញក្នុងរយៈពេលប្រាំម៉ោង ហើយសំណួរនៅតែសួរថា តើចរន្ដទឹកហូរលឿនប៉ុណ្ណា ឬតើទូកបានធ្វើដំណើរឆ្ងាយប៉ុណ្ណា ។ អ្នកអាចនឹងគិតថា « មែនហើយ ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យកូនរបស់ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អប្រសើរ ដោយការបង្ហាញដល់ពួកគេថា ខ្ញុំក៏ពុំចេះធ្វើគណិតដែរ » ។ ខ្ញុំសូមផ្ដល់ឱវាទដល់អ្នកខ្លះៗ ៖ ពួកគេនឹងមើលឃើញវាថាជាអំណោយដ៏សោះកក្រោះមួយ ។
មានអំណោយដែលល្អប្រសើរជាង ប៉ុន្តែវានឹងចំណាយការខិតខំពីពេលឥឡូវនេះ ។ ឪពុកខ្ញុំ កាលគាត់នៅក្មេង គាត់ត្រូវតែដោះស្រាយលំហាត់ចែវទូក និងលំហាត់ជាច្រើនដទៃទៀត ។ នោះគឺជាផ្នែកនៃឧបករណ៍ដែលគាត់ត្រូវការ ដើម្បីក្លាយទៅជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រ ដែលនឹងធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែកគ្នាចំពោះគីមីវិទ្យា ។ ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានធ្វើឲ្យមានភាពខុសប្លែកចំពោះខ្ញុំផងដែរ ។ បន្ទប់គ្រួសាររបស់យើង មើលទៅពុំប្រណិត ដូចជាបន្ទប់គ្រួសាររបស់គេមួយចំនួនទេ ។ បន្ទប់នោះ គឺមានគ្រឿងសង្ហារឹមមួយប្រភេទគឺមាន —កៅអីមួយចំនួន —ហើយជញ្ជាំងមួយចំហៀងមានការតុបតែង— ជាក្ដារខៀនពណ៌បៃតង ។ ខ្ញុំបានឈានចូលដល់វ័យដែលកូនប្រុស ឬកូនស្រីរបស់អ្នក នឹងឈានដល់ ។ ខ្ញុំពុំងឿងឆ្ងល់ទេ បើខ្ញុំអាចដោះស្រាយលំហាត់គណិតវិទ្យានេះបាន តែខ្ញុំបានសារភាពដោយអស់ពីចិត្តថា ខ្ញុំពុំអាចដោះស្រាយបានទេ ។ ហើយគ្រូបង្រៀនខ្ញុំមួយចំនួនទទួលស្គាល់ថា នោះគឺជាការពិតផងដែរ ។
ប៉ុន្តែឪពុកខ្ញុំពុំព្រមទេ ។ គាត់បានគិតថា ខ្ញុំអាចដោះស្រាយលំហាត់នោះបាន ។ ដូច្នេះយើងបានរៀនជាមួយនឹងគ្នានៅលើក្ដារខៀននោះ ។ ខ្ញុំពុំចាំអំពីអំណោយជាច្រើនដែលឪពុកខ្ញុំបានខ្ចប់ឲ្យខ្ញុំនោះទេ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំចាំអំពីក្ដារខៀន និងសំឡេងតិចៗរបស់គាត់ ។ ការបង្រៀនរបស់គាត់ចំណាយច្រើនជាងអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការ និង យកចិត្តទុកដាក់ ។ វាចំណាយច្រើនជាងការស្ម័គ្រចិត្ត ក្នុងការចំណាយពេលរបស់គាត់នាគ្រានោះ ដែលវាមានតម្លៃដូចគ្នា ។ វាចំណាយពេលដែលគាត់បានចំណាយពីមុន នៅពេលគាត់មានឱកាសដូចជាអ្នកមាននៅពេលនេះ ។ ពីព្រោះតែគាត់បានចំណាយពេលនាគ្រានោះ នោះគាត់ និងខ្ញុំអាចមានពេលនៅលើក្ដារខៀន ហើយគាត់អាចជួយខ្ញុំ ។
ហើយដោយសារគាត់ផ្ដល់ដល់ខ្ញុំនូវបទពិសោធន៍ដូច្នោះ នោះខ្ញុំមានកូនប្រុសម្នាក់ ដែលឲ្យខ្ញុំអង្គុយជាមួយគាត់មួយឆ្នាំ ។ យើងបានអ៊ុំទូកដូចគ្នាចុះឡើង ។ ហើយគ្រូបង្រៀនរបស់គាត់ បានសរសេរថា « មានការរីកចម្រើនច្រើន » នៅលើកាតរបាយការណ៍របស់គាត់ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នកនូវអ្វីដែលរីកចម្រើនបំផុតនោះគឺ ៖ អារម្មណ៍នៃកូនល្អមានអំពីខ្លួនគាត់ ។ គ្មានអ្វីដែលខ្ញុំនឹងដាក់នៅក្រោមដើមគ្រីស្ទម៉ាស សម្រាប់ ស្ដោត មានតែពាក់កណ្ដាលនៃឱកាសនៃការប្រែក្លាយជាអ្នកទទួលមរតកគ្រួសារ ដែលជាមោទនភាពនៃការជោគជ័យរបស់គាត់ទេ ។
ការរៀនសិល្បៈ និង តន្ត្រី
ប្រហែលជាមានអ្នកចេះសិល្បៈខ្លះៗ ( ឬក៏ជាតន្ត្រីឬទេ ? ) សិស្សញញឹម ។ ពួកគេកំពុងគិតថា « គាត់នឹងមិនអាចបញ្ចុះបញ្ចូលខ្ញុំថា ខ្ញុំមានអំណោយទានដែលលាក់ទុក នៅក្នុងកិច្ចការដែលពុំទាន់ធ្វើរួចរបស់ខ្ញុំបានទេ » ។ ខ្ញុំល្បងលមើលសិន ។ កាលពីសប្ដាហ៍មុន ខ្ញុំបានទៅព្រឹត្តការណ៍មួយ ជាកិត្តិយសដល់យុវជនម្នាក់ ។ មានការចាក់បញ្ចាំងស្លាយមួយ ។ ពន្លឺបានបាញ់ចុះ ហើយខ្ញុំបានស្គាល់សំឡេងពីរ ។ មួយគឺជាសំឡេងអ្នកចម្រៀងដ៏ល្បីនៅពីខាងក្រោយ ហើយសំឡេងមួយទៀត ជាអ្នកពោល នោះគឺជាសំឡេងឪពុករបស់យុវជននោះ ។
ឪពុកគាត់ច្បាស់ជាចំណាយពេលយ៉ាងច្រើនម៉ោងរៀបចំស្លាយនោះ សរសេរពាក្យដែលហោះឡើង រួចហើយដាក់តន្ដ្រី និង ពាក្យបញ្ចូល និង សំឡេងឲ្យត្រូវគ្នា ។ អ្នកនឹងមានកូនប្រុសនាថ្ងៃណាមួយ ដែលនឹងត្រូវបានផ្ដល់កិត្តិយសនៅព្រឹត្តការណ៍មួយដូច្នោះដែរ មានបងប្អូនជីដូនមួយ និងពូមីងរបស់គាត់ទាំងអស់គ្នាមកទស្សនា ។ អ្នកនឹងចង់ប្រាប់កូនថាគាត់ជានរណា ហើយគាត់អាចប្រែក្លាយទៅជាអ្វី ដោយអស់ពីដួងចិត្តអ្នក ។ ទោះជាអ្នកអាចផ្ដល់អំណោយនោះនាគ្រានោះ ដែលអាស្រ័យទៅលើអារម្មណ៍ដែលអ្នកដឹងពីដួងចិត្តគាត់នាពេលនេះ ហើយបានប៉ះដល់ដួងចិត្ត ហើយចាប់ផ្ដើមស្ថាបនាជំនាញដ៏ឆ្នៃប្រឌិត ដែលអ្នកនឹងត្រូវការនោះក្ដី ។ នោះវានឹងមានអត្ថន័យច្រើនជាងអ្នកអាចសុបិននាពេលនេះ ខ្ញុំសន្យានឹងអ្នក ។
ការប្រែចិត្តឥឡូវនេះ
នៅមានអំណោយផ្សេងទៀត ដែលអ្នករាល់គ្នាមួយចំនួនចង់ផ្ដល់ឲ្យ ដែលវាតម្រូវឲ្យចាប់ផ្ដើមឲ្យបានឆាប់ ។ ខ្ញុំបានឃើញវាបានចាប់ផ្ដើមនៅគ្រាមួយ ពេលខ្ញុំធ្វើជាប៊ីស្សព ។ មានយុវជនម្នាក់អង្គុយទល់មុខខ្ញុំ ។ គាត់បាននិយាយអំពី កំហុសទាំងឡាយដែលគាត់បានធ្វើ ។ ហើយគាត់បាននិយាយថា គាត់ចង់ឲ្យកូនៗដែលគាត់នឹងមាននៅថ្ងៃមួយ មានឪពុកដែលអាចប្រើបព្វជិតភាពខ្លួន ហើយដែលពួកគេអាចផ្សាភ្ជាប់ជាមួយគ្នាដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ចខ្លាំងណាស់ ។ គាត់បាននិយាយថា គាត់ដឹងថា តម្លៃ និងការឈឺចាប់នៃការប្រែចិត្ត នឹងមានទំហំធំណាស់ ។ បន្ទាប់មក គាត់បាននិយាយអ្វីមួយ ដែលខ្ញុំនឹងពុំអាចបំភ្លេចបានថា ៖ « ប៊ីស្សព ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញហើយ ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាង ។ ខ្ញុំត្រឡប់មកវិញហើយ » ។ គាត់មានអារម្មណ៍សោកស្ដាយ ។ ហើយគាត់មានសេចក្ដីជំនឿទៅលើព្រះគ្រីស្ទ ។ ហើយវានៅតែត្រូវចំណាយពេលរាប់ខែក្នុងការខិតខំដោយឈឺចាប់ ។
ដូច្នោះហើយ នៅកន្លែងណាដែលមានគ្រួសារមួយ ដែលមានអ្នកកាន់បព្វជិតភាពសុចរិតនៅជាមេគ្រួសារ ។ នោះពួកគេមានសេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏អស់កល្ប និងសេចក្ដីសុខសាន្ដនៅលើផែនដី ។ គាត់ប្រហែលជានឹងផ្ដល់ដល់គ្រួសាររបស់គាត់នូវអំណោយគ្រប់ប្រភេទដែលបានខ្ចប់ទុកយ៉ាងភ្លឺថ្លា ប៉ុន្តែគ្មានអ្វីដែលសំខាន់ស្មើនឹងអំណោយមួយដែលគាត់បានចាប់ផ្ដើមកាលពីជាយូរមក នៅក្នុងការិយាល័យរបស់ខ្ញុំទេ ហើយនឹងពុំឈប់ផ្ដល់ឲ្យនោះឡើយ ។ ពេលនោះគាត់ដឹងពីតម្រូវការរបស់កូនៗដែលគាត់មានតែនៅក្នុងសុបិន ហើយគាត់បានផ្ដល់ឲ្យតាំងពីមុន ហើយឲ្យដោយសេរី ។ គាត់បានលះបង់អំនួត និងភាពខ្ចិលច្រអូស និងអារម្មណ៍ស្ពឹកស្រពន់របស់គាត់ ។ ខ្ញុំដឹងប្រាកដថា វាហាក់ដូចជាមិនមែនជាការលះបង់ទេនាពេលនេះ ។
គាត់អាចផ្ដល់អំណោយនោះ ដោយសារមាននរណាម្នាក់ទៀតបានផ្តល់អំណោយនោះជាយូរមកហើយ ។ ព្រះដែលជាព្រះវរបិតាបានប្រទានដល់យើងនូវព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ ហើយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប្រទានដល់យើងនូវដង្វាយធួន ដែលជាអំណោយទានដ៏មហិមាបំផុត លើអំណោយទាន ទាំងអស់ ព្រមទាំងការប្រទានឲ្យទាំងអស់ ។ ព្រះអង្គសង្គ្រោះបានដឹងនូវការឈឺចាប់ និងការទុក្ខសោកនៃអំពើបាបទាំងអស់ ដែលនឹងធ្លាក់មកលើយើងទាំងអស់គ្នា និងអ្នកដែលនឹងកើតមក ( សូមមើល ហេព្រើរ 4:14–16 ) ។
ខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំចំពោះអ្នកថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានអំណោយដោយសេរី ដោយស្ម័គ្រព្រះទ័យ ចំពោះយើងទាំងអស់គ្នា ។ ហើយខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅអ្នកថា នៅពេលអ្នកទទួលអំណោយនោះ ដែលបានឲ្យមកអ្នក តាមរយៈការពលិកម្មគ្មានព្រំដែន នោះវានឹងនាំមកនូវសេចក្ដីអំណរចំពោះអ្នកដែលផ្ដល់ឲ្យ ( សូមមើល លូកា 15:7 ) ។
« អ្នករាល់គ្នាទទួលបានដោយទទេ ត្រូវឲ្យទទេដែរ » ( ម៉ាថាយ 10:8 ) ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឲ្យយើងឲ្យទទេដែល ។ ខ្ញុំអធិស្ឋានសុំឲ្យយើងនឹងត្រូវបានទទួលការបំផុសអារម្មណ៍ពីអ្នកដទៃ ដែលយើងនឹងផ្ដល់ឲ្យដោយគ្មានអារម្មណ៍នៃការបង្ខិតបង្ខំ ឬ ការរំពឹងចង់បានចំណេញមកវិញឡើយ ហើយសុំឲ្យយើងនឹងដឹងថា ពលិកម្មមានភាពផ្អែមល្ហែមចំពោះយើង នៅពេលយើងរក្សាទុកនូវក្ដីអំណរ ដែលវានាំមកក្នុងដួងចិត្តអ្នកដទៃទៀត ។
រូបថតដោយ iStockphoto/Thinkstock និង វៀលឌេន ស៊ី អាន់ឌើរសុន