Wachten op de zonsopgang

De kamer werd door schaduwen in duisternis gehuld terwijl ik wakker naar de ademhaling van mijn man lag te luisteren om vast te stellen of hij sliep of niet. Nog maar twee dagen daarvoor was onze twaalfjarige dochter overleden aan de gevolgen van een acuut ongeluk. Ik sloot mijn ogen weer, maar kon de slaap niet vatten. Mijn hart ging uit naar mijn dochter. Alle kennis van het heilsplan kon de pijn van het gemis niet verzachten.

Toen de dag bijna begon aan te breken, kreeg ik plotseling een intens verlangen. De zon zou weldra opkomen en in gedachte zag ik de lucht in zachte roze tinten voor me. Onze dochter hield van de kleur roze. Een roze zonsopgang zou precies hetgeen zijn wat ik nodig had om haar weer dicht bij me te voelen.

‘Laten we naar de zonsopgang kijken’, fluisterde ik mijn slaperige echtgenoot toe.

We stonden op de oprit, turend naar het oosten, te wachten … en te wachten. Hoewel het lichter werd, brak de zon niet door de laaghangende wolken heen.

Ik liet mijn hoofd op mijn mans schouder rusten en zuchtte. Ik probeerde mijn teleurstelling te verhullen. Maar ik wilde meer. Ik had meer nodig. Onze hemelse Vader had die wens toch wel voor me kunnen vervullen nu Hij onze lieve meid tot Zich had genomen.

Toen mijn man zich omdraaide om naar binnen te gaan en achter ons keek richting het westen, zei hij: ‘Kijk!’

Ik draaide me om. De wolken achter ons baadden in een kleurrijke gloed, omringd door goudkleurig licht. Mijn adem stokte en ik kreeg tranen in mijn ogen. Het was mooier dan ik me had kunnen voorstellen. Het voelde als een omhelzing van onze dochter. Ik wist dat mijn hemelse Vader weet had van mijn hart vol pijn en een belofte van hoop voor de toekomst kenbaar maakte — een liefdevol teken van eeuwige gezinnen en alle mooie momenten die nog zouden komen.

Ik heb vaak gedacht aan dat prachtige moment en het nieuwe perspectief dat ik erdoor kreeg. Wie ziet uit naar een zonsopgang in het westen? En toch wachtte daar mijn wonder. Hoeveel zegeningen en wonderen merk ik niet op omdat ze uit een onverwachte hoek komen? Hoe vaak ben ik bezig met hoe het in mijn ogen zou moeten en mis ik de schoonheid van wat er is?

We hadden aanhoudend gebeden voor een wonder dat maar niet kwam, maar toen ik omkeek met mijn nieuwe perspectief, zag ik het wonder van de vier levens die beter waren geworden dankzij de orgaandonaties van onze dochter, het wonder van liefde in het gezin en eenheid in de wijk, en het wonder van dienstvaardigheid. Ik heb groot verdriet gevoeld, maar ik heb ook grote hoop in mijn ziel voelen stromen bij elke kleurrijke zonsopgang, elke roze zonsondergang en elke roze bloem die ik tegenkom.

Als de zon nu opkomt, kijk ik naar het oosten en draai me daarna om en kijk naar het westen. Met een glimlach besef ik dan dat er altijd wonderen en zegeningen te vinden zijn — en dat de zon altijd over ons verdriet zal opgaan als wij dat toelaten.