Czyjaś Sara

Kiedyś trudno mi było mówić o tym, w co wierzę, kiedy odpowiadałam na tak proste pytanie, jak: „Dlaczego nie pijesz kawy?”. Dawniej wymyślałam różne wymówki: „Bo jest zbyt gorzka” albo: „Bo mi nie smakuje”.

Czego się wstydziłam? Dlaczego tak się bałam jasno powiedzieć, w co wierzę? Patrząc na to z perspektywy czasu, sama nie bardzo rozumiem, skąd się brał mój lęk. Pamiętam jednak dokładnie, kiedy przestałam się ukrywać za murem wymówek.

Pewnego dnia na lekcji angielskiego w moim liceum nauczyciel ogłosił, że będzie projekcja odcinka pewnego programu telewizyjnego. Wiedziałam, że jest to coś, czego nie powinnam oglądać. Większość uczniów w klasie była bardzo uradowana i podekscytowana, lecz moja koleżanka Sara podniosła rękę i zapytała, czy może wyjść.

Kiedy nauczyciel zapytał, dlaczego, Sara stwierdziła po prostu: „Bo jestem mormonką i nie oglądam programów, w których są przekleństwa”.

Jej odwaga, by przyznać to przed całą klasą, była niesamowita. Dzięki Sarze ja również wstałam i z czystym sumieniem czekałam na zewnątrz, aż program się skończy.

To przeżycie zmieniło mnie na zawsze. Zaczęłam wyjaśniać ludziom, w co wierzę, zamiast unikać tego tematu. To z kolei sprawiło, że zaczęłam być bardziej pewna siebie i jeszcze bardziej zaczęłam angażować się w zajęcia w kościele i w szkole.

Nigdy nie powiedziałam Sarze, jak wielki wpływ miał na mnie jej przykład, ale staram się naśladować jej odwagę. Teraz już wiem, że bycie członkiem cudownego, uświęconego Kościoła Boga to żaden powód do wstydu. Mam nadzieję, że poprzez swój przykład też będę czyjąś Sarą.