Obraz

illustration of firefighters

Ilustracje — Julia Yellow

Był to spokojny dzień w ochotniczej straży pożarnej, więc postanowiłem poczytać Księgę Mormona. Kiedy jeden z moich kolegów zobaczył, że czytam, zapytał, czy wiem, jak możemy przywdziać zbroję Bożą we współczesnych czasach. Kiedy tak rozmawialiśmy, rozległ się alarm. W pobliskim sklepie wybuchł pożar.

Szybko włożyliśmy stroje strażackie i udaliśmy się na miejsce akcji. Płomienie strzelały wysoko, a kiedy zbliżaliśmy się do sklepu, nastąpiła eksplozja. Ogarnął nas ogień. Wybuch na kilka sekund zdezorientował mojego kolegę i mnie. Ale dzięki sprzętowi i ubraniu ochronnemu wyszliśmy z tego bez uszczerbku.

Kiedy po ugaszeniu pożaru wróciliśmy do bazy, zapytałem kolegę, czy pamięta swoje pytanie na temat zbroi Bożej. Powiedział, że tak, a ja wyjaśniłem, że zbroja Boża jest jak nasz ochronny strój strażacki. Zawsze musimy ją nosić, abyśmy mogli oprzeć się potężnym atakom przeciwnika. Jeśli będziemy przestrzegać przykazań, będziemy błogosławieni ochronną mocą zbroi Bożej, a Duch Święty będzie naszym przewodnikiem.

I Ks. Samuela 16:7. „Bóg nie patrzy na to, na co patrzy człowiek. Człowiek patrzy na to, co jest przed oczyma, ale Pan patrzy na serce”.

Zanim przystąpiłam do Kościoła, zawsze postrzegałam siebie jako zwyczajną osobę z przeciętnymi zdolnościami. Miałam wrażenie, że nie mam do zaoferowania niczego wartościowego. Z obawy przed odrzuceniem i zranieniem bałam się pokazać ludziom, kim jestem. Myślałam, że każdy w moim otoczeniu jest silniejszy, mądrzejszy i lepszy ode mnie.

Jednak zmieniłam punkt widzenia, kiedy stałam się członkiem Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Dowiedziałam się, że wszyscy jesteśmy dziećmi Boga i że odziedziczyliśmy boskie cechy. Teraz rozumiem, że życie to nie konkurs na to, kto jest mądrzejszy, bogatszy czy ładniejszy. W oczach Pana wszyscy jesteśmy równi, a On jest jedyną osobą, która sądzi — sądzi nie w oparciu o nasze cechy fizyczne, ale oceniając nasze posłuszeństwo i pragnienie podążania wyznaczoną przez Niego ścieżką.

Obraz

illustration of men loading a truck

Ilustracje — Julia Yellow

Kiedy miałem 15 lat, zdobyłem silne świadectwo o ewangelii Jezusa Chrystusa i byłem bardzo szczęśliwy, przystępując do Kościoła. W tym czasie pracowałem, aby pomóc w zabezpieczeniu bytu mojej rodziny. Jednakże niedługo po moim chrzcie straciłem pracę.

Szybko musiałam znaleźć nową, ponieważ moja rodzina liczyła na mnie. W każdym miejscu pracy wymagano jednak dyspozycyjności w niedzielę. Zrezygnowałem z wielu ofert pracy, ponieważ wiedziałem, że w niedziele muszę być w kościele (zob. NiP 59:9–10).

Po dwóch miesiącach poszukiwań nadal nie miałem pracy. Moja mama nie była członkinią Kościoła i choć wierzyła w Boga, była bardzo zła, że przepuściłem tyle okazji.

Pewnego wieczoru spojrzała na mnie ze łzami w oczach i zapytała: „Dlaczego Bóg na to pozwala, skoro jesteś tak wierny temu, co jest właściwe?”.

Odpowiedziałem: „Mamo, nie wiem, dlaczego tak się dzieje, ale wiem, że postępuję dobrze i wiem, że Bóg nas za to pobłogosławi”.

Następnego ranka ktoś zaoferował mi znaczną sumę pieniędzy za dwa dni przenoszenia ciężkich ładunków z jednego domu do drugiego. Praca była wyczerpująca, ale kiedy dostałem pieniądze, poszedłem prosto do domu i ofiarowałem modlitwę wdzięczności. Wkrótce znalazłem dobrą pracę, w której miałem wolne niedziele i już nie byłem bezrobotny.

Cieszę się, że postanowiłem święcić dzień sabatu. Życie niesie wiele wyzwań, ale wiem, że jeśli staramy się być silni pomimo prób, Pan nas pobłogosławi.