សារលិខិតបង្រៀនសួរសុខទុក្ខ ខែ សីហា ឆ្នាំ ២០១៥
លក្ខណៈសម្បត្តិដ៏ទេវភាពរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ—ភាពស្លូតបូត និង ការបន្ទាបខ្លួន
សូមសិក្សាឯកសារនេះដោយការអធិស្ឋាន ហើយព្យាយាមយល់ដឹងនូវអ្វីដែលត្រូវចែកចាយ ។ តើការយល់ដឹងពីខ្សែជីវិត និង បេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គសង្គ្រោះ នឹងពង្រឹងដល់សេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកទៅលើទ្រង់ ហើយប្រទានពរដល់អ្នកទាំងឡាយណាដែលអ្នកមើលថែ តាមរយៈការបង្រៀនសួរសុខទុក្ខដោយរបៀបណា ? សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែម សូមចូលទៅគេហទំព័រ reliefsociety.lds.org ។
សេចក្ដីជំនឿ ក្រុមគ្រួសារ ការសង្គ្រោះ
ព្រះយេស៊ូវ បានមានបន្ទូលថា « ឯអ្នកណាដែលធំជាងគេ ក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា នោះត្រូវប្រព្រឹត្តដូចជាតូចជាងគេវិញ ហើយអ្នកណាដែលនាំមុខគេ នោះដូចជាអ្នកបម្រើដែរ ។ ដ្បិតតើអ្នកណាធំជាង អ្នកដែលអង្គុយនៅតុ ឬអ្នកដែលបម្រើ តើមិនមែនជាអ្នកដែលអង្គុយនៅតុទេឬអី ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនៅកណ្តាលពួកអ្នករាល់គ្នា ទុកដូចជាអ្នកបម្រើវិញ » ( លូកា ២២:២៦–២៧ ) ។
« ព្រះអង្គសង្គ្រោះ គឺជាគំរូដ៏ឥតខ្ចោះរបស់យើងនៃអំណាចនៃការបន្ទាបខ្លួននិង ការចុះចូល ។ លើសពីនោះ ការចុះចូលព្រះឆន្ទៈរបស់ទ្រង់តាមព្រះវរបិតាបាននាំឲ្យមាននូវព្រឹត្តិការណ៍ដែលពោរពេញដោយព្រះចេស្តាដ៏ខ្លាំងក្រៃលែង និង អស្ចារ្យបំផុត នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃមនុស្សលោក ។ ប្រហែលជាពាក្យពិសិដ្ឋបំផុតមួយចំនួននៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងអស់គឺបន្ទូលដ៏សាមញ្ញថា ‹ ប៉ុន្តែ កុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ សូមតាមតែព្រះហឫទ័យទ្រង់វិញ › ( លូកា ២២:៤២ ) » ។១
ក្នុងនាមជាកូនសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះយើងតែងតែព្យាយាមក្លាយឲ្យដូចជាទ្រង់ ។ អែលឌើរ អុលីស៊ី សៅរេស នៃពួកចិតសិបនាក់ បានមានប្រសាសន៍ថា « ភាពស្លូតបូត គឺសំខាន់សម្រាប់យើងឲ្យប្រែក្លាយកាន់តែដូចទ្រង់ » ។ បើគ្មានវាទេ យើងពុំអាចបង្កើនគុណធម៌សំខាន់ផ្សេងទៀតឡើយ ។ ធ្វើចិត្តស្លូតពុំមែនជាកម្សោយទេ ប៉ុន្តែវាជាមាយាទល្អ និង មេត្តាធម៌ ជាការបង្ហាញជំហរដ៏រឹងមាំ ភាពស្ងប់ស្ងៀម អំពីតម្លៃខ្លួន និង ការគ្រប់គ្រងខ្លួនយ៉ាងល្អ » ។២ នៅពេលយើងអភិវឌ្ឍលក្ខណៈសម្បត្តិនេះ នោះយើងនឹងឃើញថា « ការចុះចូលឆន្ទៈយើងដោយបន្ទាបខ្លួនចំពោះព្រះវរបិតា នាំយើងឲ្យមានអំណាចមកពីព្រះ—គឺអំណាចនៃការបន្ទាបខ្លួន ។ វាគឺជាអំណាចដើម្បីបំពេញនូវភាពលំបាកនៃជីវិត អំណាចនៃភាពសុខសាន្ត អំណាចនៃសេចក្តីសង្ឃឹម អំណាចនៃដួងចិត្តដែលរស់រានជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់មួយសម្រាប់ទីបន្ទាល់នៃព្រះអង្គសង្គ្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាអំណាចនៃការប្រោសលោះ » ។៣
បទគម្ពីរបន្ថែម
ចេញពីព្រះគម្ពីរ
ឱកាសមួយដ៏ផ្អែមល្ហែម និង ដែលមានអនុភាពបំផុតនៃការបម្រើរបស់ព្រះគ្រីស្ទគឺ នៅពេលទ្រង់បានលាងជើងឲ្យសាវករបស់ទ្រង់ ។ « ទ្រង់ក្រោកពីសោយឡើង ដោះព្រះពស្ត្រចេញ រួចយកក្រមាមកក្រវាត់អង្គ ។ ក្រោយនោះទ្រង់ចាក់ទឹកក្នុងចានក្លាំ ចាប់តាំងលាងជើងពួកសិស្ស ហើយយកក្រមាដែលទ្រង់ក្រវាត់នោះមកជូត » ( យ៉ូហាន ១៣:៤–៥ ) ។
នៅពេលព្រះអង្គសង្គ្រោះ បានណែនាំពិធីបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ នោះពួកកូនសិស្សបានមានអារម្មណ៍រំភើបយ៉ាងខ្លាំងដែលទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ និង ជាលោកគ្រូរបស់ពួកគេ បានលុតជង្គង់នៅមុខពួកគេ ហើយបានធ្វើការបម្រើដ៏រាបទាបនោះ ។ បន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូវបានពន្យល់នូវមេរៀនដែលទ្រង់ចង់ឲ្យពួកគេ និង យើងទាំងអស់គ្នារៀនពីគំរូនោះ ៖
« ដូច្នេះ បើខ្ញុំដែលជាព្រះអម្ចាស់ ហើយជាគ្រូបានលាងជើងឲ្យអ្នករាល់គ្នា នោះគួរតែឲ្យអ្នករាល់គ្នាលាងជើងដល់គ្នានឹងគ្នាដែរ ។
« ដ្បិតខ្ញុំបានធ្វើតម្រាប់ទុកឲ្យអ្នករាល់គ្នាហើយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាត្រាប់តាមការណ៍ដែលខ្ញុំបានធ្វើឲ្យនោះ » ( យ៉ូហាន ១៣:១៤–១៥ ) ។
© ឆ្នាំ ២០១៥ ដោយ Intellectual Reserve, Inc ។ រក្សាសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាង ។ បោះពុម្ពនៅ ស.រ.អា. ។ អនុមតិជាភាសាអង់គ្លេស ៖ ៦/១៤ ។ អនុមតិឲ្យបកប្រែ ៖ ៦/១៤ ។ ការបកប្រែនៃ Visiting Teaching Message, August 2015 ។ Cambodian 12588 258
សូមពិចារណាពីសំណួរនេះ
តើការមានការបន្ទាបខ្លួន ជួយយើងឲ្យស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដូចជាព្រះអង្គសង្គ្រោះបានធ្វើដោយរបៀបណា ?