เสียงวิสุทธิชนยุคสุดท้าย
วิ่งไปพระวิหาร
แอนโตเนลลา เทรวิซาน, เมืองอูดีเน ประเทศอิตาลี
ภาพประกอบโดย สแตน เฟลโลว์ส
ใ น เดือนธันวาคม ปี 1999 เรากำลังเตรียมตัวเดินทางประจำปีช่วงคริสต์มาสไปพระวิหารเบิร์น สวิตเซอร์แลนด์ การเดินทางครั้งนี้เป็นวิธีหนึ่งที่เราเฉลิมฉลองการประสูติของพระผู้ช่วยให้รอด เป็นประเพณีพิเศษที่เราเริ่มทำหลังจากแต่งงานได้ไม่นาน
เราอยู่ห่างจากพระวิหารราวแปดชั่วโมงถ้าขับรถยนต์ และสภาพอากาศไม่ดีก่อนเราออกเดินทาง ต้นไม้ที่ถูกถอนรากถอนโคน ลมแรงฉับพลัน และถนนที่มีน้ำแข็งเกาะจะทำให้การเดินทางไม่น่าไว้วางใจ
ดิฉันรู้สึกไม่มั่นใจและไม่เข้าใจว่าเหตุใดเราจึงประสบอุปสรรคมากมายเช่นนี้ทั้งที่เรารู้ว่าพระเจ้าทรงต้องการให้เราไปพระวิหาร พระองค์จะไม่ทรงเปิดทางให้เราหรือ
ดิฉันกับอันโตนิโอสามีคุกเข่าสวดอ้อนวอนกับลูกๆ และทูลพระบิดาบนสวรรค์ว่าเว้นแต่พระองค์รับสั่งกับเราเป็นอื่น หาไม่แล้วเราจะมุ่งหน้าไปเมืองเบิร์นในวันรุ่งขึ้น
“ถ้าถนนผ่านไม่ได้จริงๆ” อันโตนิโอพูดหลังจากเราสวดอ้อนวอน “เราจะกลับมา”
ดิฉันรู้สึกว่าการตัดสินใจของเราถูกต้อง แต่ดิฉันยังกลัวอยู่ เช้าวันรุ่งขึ้นดิฉันเต็มไปด้วยความสงสัยและต้องการสวดอ้อนวอนอีกครั้ง อันโตนิโอบอกดิฉันว่าเราได้รับคำตอบแล้ว แต่เขาก็ยอมคุกเข่าข้างๆ ดิฉันอย่างอดทนและด้วยความรัก
เมื่อเราออกจากบ้าน ฟ้ายังไม่สางและเมฆครึ้มลอยอยู่เหนือเรา ขณะที่เราขับรถ ดิฉันเห็นฟ้าสีครามเล็กน้อยใกล้เทือกเขา แสงอาทิตย์รำไรลอดผ่านเมฆ
แสงสลัวของดวงอาทิตย์เพิ่มพลังศรัทธาที่กำลังหวั่นไหวของดิฉัน น่าอัศจรรย์ที่ดวงอาทิตย์ปรากฏและอุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้น ไม่มีหมอก ไม่มีน้ำแข็ง ไม่มีลม—เป็นเพียงวันในฤดูหนาวที่แจ่มใสและอบอุ่นเป็นพิเศษ ดิฉันน้ำตาคลอ ดูเหมือนว่าพระบิดาบนสวรรค์ทรงตอบคำสวดอ้อนวอนของเรา
หลังจากมาถึงเมืองเบิร์น หิมะเริ่มตกหนักและยังคงตกตลอดเวลาที่เราอยู่เมืองนั้น ขณะที่เราบ่ายหน้าไปพระวิหารก่อนฟ้าสางของเช้าวันรุ่งขึ้น พายุเปลี่ยนเป็นพายุหิมะ ดิฉันกลัวอยู่ครู่หนึ่ง และเริ่มวิ่งตามทางเดินที่พาไปถึงพระวิหาร
จากนั้นความคิดหนึ่งก็เข้ามาในสมอง “นี่เป็นอย่างที่ควรเป็น โลกโห่ร้องใส่เราเมื่อเราทุกข์ยากเดือดร้อน แต่เราต้องวิ่งไปให้ถึงสันติสุขของพระเจ้าที่พบในพระนิเวศน์ของพระองค์”
เทศกาลคริสต์มาสปีนั้นเรามีช่วงเวลาวิเศษสุดในพระวิหาร แต่เราเป็นห่วงเรื่องการเดินทางกลับบ้าน หิมะยังตกอยู่ และลูกชายคนเล็กของเราเริ่มมีไข้สูง แต่วันที่เราออกเดินทาง หิมะหยุดตกอย่างน่าอัศจรรย์ และลูกชายของเราไข้ลดหลังจากเขาได้รับพรฐานะปุโรหิต
ขณะที่สันติสุขของพระวิหารค้ำจุนเรา ข้อหนึ่งในพระคัมภีร์ไบเบิลเข้ามาในความคิดของดิฉัน “มีสิ่งใดอัศจรรย์เกินพระยาห์เวห์จะทรงทำได้” (ปฐมกาล 18:14) ดิฉันตระหนักด้วยความสำนึกคุณว่าไม่มี ไม่มีสิ่งใด