Ang Agianan paingon sa Zion

“Mary, unsay imong nakita?” Ang ina-ina ni Mary hinay nga misulti gikan sa iyang gihigdaan.

“Ang gubat daw nagkaduol na,” miingon si Mary, nagtan-aw diha sa bintana. Ang Sibil nga Gubat sa Amerika nagsige pa pipila ka kilometro lang ang gilay-on. Ang tingog sa mga buto sa pusil mao ang madunggan sukad pa pagkabuntag. Si Mary miduol sa iyang ina-ina. “Pasayloa ko. Morag dili ta makabiya sa balay aron sa pagtawag og doktor.”

“Paduol.” Milingkod si Mary tupad sa higdaanan ug migunit sa kamot sa iyang ina-ina. “Nasayud ko nga ang imong papa masakiton,” hilum nga miingon ang ina-ina ni Mary, “apan kinahanglan nimong dad-on ang pamilya paingon sa Zion—ang imong igsoong lalaki, igsoong babaye, ug ang kaluha. Ayaw kaayo og ipakomportable ang inyong papa hangtud nga moadto siya sa Rocky Mountains! Isaad nako!”

Nasayud si Mary nga ang iyang pamilya gusto kaayo moadto sa Siyudad sa Salt Lake. Human sila nakadungog sa ebanghelyo ug nabunyagan, mibiya sila sa England aron makig-uban sa mga Santos sa Zion. Apan posible ba kini? Mipasiplat siya sa iyang papa, kinsa hilum nga naglingkod sa iyang lingkuranan. Tulo ka tuig na ang milabay, nag-antus si Papa og usa ka grabe nga ataki nga naka-paralyze sa iyang wala nga bahin.

Miginhawa og lawom si Mary. “Mosaad ko,” mihunghong siya.

Sa wala madugay ang ina-ina ni Mary mipiyong sa iyang mga mata sa katapusang higayon.

Usa ka buntag human niadto, mihukom si Mary nga sultian ang iyang papa mahitungod sa iyang saad. “Nasayud ko nga 14 pa lang ko,” siya miingon, “apan kinahanglan nakong dad-on ang atong pamilya sa Zion.” Nadungog niya ang kaluha nga nangmata na. “Kinahanglan kong mag-andam na og pamahaw,” miingon siya. “Apan hunahunaa lang kini, palihug.”

Pipila ka adlaw ang milabay, si Papa mitawag sa pangalan ni Mary. “Naareglo na ang tanan,” miingon siya. Ang iyang sinultihan dili gihapon klaro tungod sa stroke. “Nabaligya ko na ang atong yuta ug ang mina sa uling aron makapalit ta og karwahe, pipila ka mga toro, mga baka ug mga supply. Usa ka pundok sa karwahe mobiya sa dili madugay alang sa Kasadpan. Dili sila mga Santos sa Ulahing mga Adlaw, apan makabiyahe kita uban nila kutob sa Iowa. Kon moabut na kita didto, mokuyog ta og grupo sa mga Santos nga moadto sa Walog sa Salt Lake.”

Mahigugmaong migakos si Mary kaniya. “Salamat, Papa.” Sa dili madugay moadto na sila sa Zion!

Dali rang milabay ang mga adlaw samtang nagtabang si Mary sa pag-andam sa pamilya sa ilang pagbiyahe. “Mamaayo ra ang tanan,” misulti siya sa iyang kaugalingon. “Sa dili madugay adto na kami sa Zion.”

Apan si Papa masakiton. Tungod sa pagkahiwi sa iyang ba-ba, nahadlok si Mary nga kini lain na usab nga ataki.

“Masakiton kaayo siya para mobiyahe,” miingon siya sa lider sa pundok sa mga karwahe. “Kinahanglan lang kita og pipila ka adlaw aron siya mamaayo.”

“Dili mi makapaabut,” dali nga miingon ang tawo. Nagtan-aw sa nawong ni Mary, iyang gipalumo ang iyang tuno. “Pabilin lang mo dinhi hangtud nga siya andam na nga mobiyahe, ug dayon apas mo namo.” Walay laing kapilian, miuyon si Mary.

Usa ka semana ang milabay, si Mary miandam sa iyang pamilya aron mobiyahe pag-usab. “Ang kaluha ug si Sara makasakay sa toro,” miingon siya ni Jackson, ang iyang nwebe anyos nga igsoong lalaki. “Si Papa makasakay sa karwahe, ug makatabang ka nako sa paggiya sa mga toro.”

“Nahadlok ko,” miingon si Sarah sa iyang gamay nga tingog. Unom pa lang siya ka tuig, ug gamay kaayo siya tan-awon sa lapad nga buko-buko sa toro. Ang kwatro anyos nga kaluha mitan-aw ni Mary uban sa katingala.

“Magdali ta og biyahe ug moapas sa atong grupo!” Miingon si Mary uban sa pinugos nga kalipay.

Sa dugay nga panahon ang pamilyang Wanlass mibiyahe og pila ka kilometro, ug dayon pila ka mga adlaw. Sa katapusan, bisan si Mary miangkon sa kamatuoran.

Ang pundok sa karwahe wala mohulat kanila. Si Mary ug ang iyang pamilya kinahanglang mobiyahe paingon sa Zion nga mag-inusara.

“Hooo!” Gibira ni Mary ang rinda, ug mihinay ang mga toro. “Ok ra ba ang tanan?” Mitan-aw siya sa iyang tulo ka mga manghud, nga nagsakay sa mga toro. Mitando sila.

Ang Suba sa Platte anaa sa ilang atubangan, lapad ug lapukon. “Unya unsa na karon?” nangutana ang iyang manghud nga lalaki, si Jackson. Nuybe anyos lang siya, apan nagtabang siya ni Mary sa paggiya sa mga toro. Si Papa naghigda sa luyo sa karwahe, masakiton pa gihapon tungod sa iyang stroke.

“Dili ta kinahanglan nga motabok sa suba,” miingon si Mary. “Apan mahimo tang mosubay sa daplin.” Walay dalan paingon sa Zion, apan ang suba ang mogiya kanila samtang mopaingon sila sa kasadpan. “Hiyaaa!”

Wala masayud si Mary nga ang mga Mormon pioneer miagi sa pikas nga daplin sa Suba sa Platte ug miadto sa lahi nga agianan. Sa dili pagtabok sa suba, nakasulod sila sa Teritoryo sa mga Indian. Dili sila makakita sa laing karwahe sa tren sa tibuok nga panaw.

Nagpadayon sila. Paglabay sa pila ka semana, nakakita si Mary og usa ka panganod sa abug nga nagsingabut. “Hunong,” mihunghong siya sa mga toro ug sa iyang kaugalingon. “Hunong.”

Nawala ang abug ug nakita ang gamay nga pundok sa mga Indian nga nagsakay og mga kabayo. Usa sa mga Indian miadto sa luyo sa karwahe, diin si Papa naghigda.

Mabination ang mga mata sa Indian. “Masakiton ba siya?” nangutana siya, nagtudlo ngadto ni Papa.

“Oo,” mitubag og hinay kaayo si Mary. Dunay gitawag ang tawo sa iyang sinultihan, ug ang mga lalaki dali nga mibiya sama kadali sa ilang pag-abut.

Mitan-aw si Mary sa adlaw. “Manghunong ta dinhi,” misulti siya ni Jackson. Gipakanaog niya si Sarah ug ang kaluha.

“Mary, dali tan-awa!” Miingon si Jackson. Ang tawo nga may mabination nga mga mata nagpadulong kanila, adunay gibitbit nga bug-at nga butang.

“Ihalas nga itik,” miingon siya. “Ug koneho. Alang kaninyo.” Mitutok lang si Mary, wala katingog, samtang iyang gibutang ang gipatay nga mga hayop sa iyang mga bukton. Miyango pag-usab, mibiya siya samtang naa pay adlaw.

“Pagkaon!” Misinggit si Mary. “Karne!” Ang gasa sa tawo tinud-anay usa ka milagro.

Daghan pang milagro ang nahitabo sa ilang pagpanaw. Usa ka panon sa buffalo ang nagpadulong nila apan dayon nagbulag-bulag libut sa karwahe, miadto sa isig ka kilid niini. Usa ka unos sa balas midala sa usa sa mga kaluha ngadto sa suba, apan naluwas ra ni Mary.

Apan lisud gihapon ang biyahe. Matag adlaw ang karwahe nagkagusbat, ug ang mga toro ingon og gikapoy na. Ang yuta tungason ug batoon. Ang mga bukid lisud tabukon. Apan si Mary ug ang iyang pamilya hinay-hinayng mipadayon sa unahan.

Mao palang gayud ang ilang pagdulhog gikan sa bukid sa dihang nakakita si Mary og usa ka tawo nga nagkarwahe paingon nila.

“Tingali makasulti siya kanato sa dalan paingon sa Lehi, Utah!” miingon siya ni Jackson. Duna silay uyoan nga nagpuyo didto.

“Naa mo sa Echo Canyon, dili kaayo layo sa Walog sa Salt Lake,” miingon ang tawo sa dihang nangutana siya kon asa sila. “Apan hain man ang uban sa inyong pundok?”

Giistoryahan siya sa ilang tibuok istorya, ug ang tawo naminaw uban sa katingala. “Mibiyahe kamo kapin sa 1,000 ka milya (1,609 km) nga kamo lang?” Nagpanglingo siya uban sa pagdayeg. “Usa ka kaisug nga babaye. Sultihan ko ikaw sa agianan paingon sa Lehi. Duol na lang ka didto.”

“Duol na lang,” mihunghong si Mary sa iyang kaugalingon samtang ang tawo midrowing diha sa yuta og kinatibuk-ang mapa. Duol na sa Zion. “Tingali maabut ra gyud ta didto.”

Si Mary ug ang iyang pamilya naabut ra gyud sa Lehi, Utah. Sa wala madugay naminyo siya ug adunay usa ka dako nga pamilya nga iyang kaugalingon. Ang iyang ehemplo sa hugot nga pagtuo ug kaisug nakapanalangin sa daghang katawhan.