Afbeelding

making friends at lunch

Toen mijn ouders me vertelden dat we gingen verhuizen, keek ik er erg naar uit om nieuwe vrienden te vinden. We gingen na de verhuizing in onze nieuwe stad naar de kerk. Ik voelde de Geest daar heel sterk en wist dat alles goed zou gaan.

Kort daarna ging ik naar mijn nieuwe school. Er zaten maar een paar mormonen op die school. Ik voelde me meteen een buitenbeentje. Ik was duidelijk anders dan de andere leerlingen.

Ik probeerde de eerste week steeds vriendschap met andere jongeren te sluiten. Maar ik voelde me nogal opgelaten! Ik probeerde elke les naast iemand anders te gaan zitten en in de lunchpauze steeds bij een andere tafel aan te schuiven. Dat leek geen zoden aan de dijk te zetten.

Ik nam me voor om een beter voorbeeld voor mijn leeftijdsgenoten te zijn. Ik hield me intensief met mijn Persoonlijke vooruitgang en Schriftstudie bezig. Ik ging daardoor nog meer beseffen dat ik een dochter van God ben en dat Hij van mij houdt.

Na verloop van tijd merkte ik dat ik op school vrienden kreeg. Het leek wel of mensen mij opzochten. Ze zeiden dat ik in positieve zin opviel. Ik besefte dat dit kwam doordat ik mijn licht liet schijnen. Ik hield er andere manieren dan mijn klasgenoten op na. Ik kleedde me fatsoenlijk, gebruikte nette taal en was aardig voor anderen.

We zijn allemaal kinderen van God. Ik ben erg dankbaar dat ik mijn licht liet schijnen, ook al voelde ik me een buitenbeentje. Ik weet dat we nooit alleen zijn als we aan de kant van de Heer staan!

Op de wekelijkse activiteitenavond kregen we de opdracht om zendeling te worden. We moesten een collega uitzoeken, ons getuigenis aan een niet-lid uitdragen en dat niet-lid een exemplaar van het Boek van Mormon geven.

Na de activiteitenavond vroeg ik mijn moeder om advies. Ze beloofde mij dat onze hemelse Vader zeker zou antwoorden als ik in geloof tot Hem zou bidden.

Het lukte me pas na twee weken om iemand te vinden die het Boek van Mormon wilde aannemen. Ik ving eerst keer op keer bot. Ik was het zo beu om afgewezen te worden dat ik het wilde opgeven.

Op een nacht droomde ik over een vrouw die een goede vriendin van ons gezin was. In de droom besefte ik dat zij degene was die mijn collega en ik moesten bezoeken. Ik dankte de Heer bij het opstaan voor zijn hulp.

Mijn collega en ik schreven op de volgende activiteitenavond ons getuigenis op het voorblad van het boek. We maakten ook een fruitmand voor die mevrouw. We gingen naar haar huis, klopten aan en wachtten. Hoewel ik bang was dat ze het niet zou aannemen, zei ik tegen mezelf dat ik een beetje geloof moest hebben. Uiteindelijk kwam ze met een opgewekt gezicht naar buiten en nam ze het Boek van Mormon in ontvangst.

Door deze gebeurtenis heb ik geleerd dat je met een beetje geloof en het idee dat je hemelse Vader bij je is, heel goed kunt voelen dat het onmogelijke mogelijk is.

Afbeelding

vacation from piano lessons

Ik besloot eens om een week vrij te nemen van piano oefenen. Mijn pianolerares had daar geen toestemming voor gegeven en mijn moeder evenmin. Ik gaf er de hele week de brui aan. Ik deed het lekker rustig aan en nam tijd voor andere dingen.

Maar op donderdagavond was de lol eraf. Mijn moeder herinnerde me eraan dat ik de volgende ochtend pianoles had. Ik had wel een oplossing dacht ik: ik stond een uurtje eerder op en begon te oefenen. Maar ik besefte dat ijver nu te laat kwam en ontoereikend was. Ik had wel van mijn keuzevrijheid genoten, maar niet bij de gevolgen stilgestaan.

De volgende morgen kon ik de gevolgen bij mijn lerares niet meer ontlopen. Ik moest toegeven dat ik niet geoefend had. Ik moest van mijn lerares de gemiste oefentijd inhalen naast de normale oefentijd.

Ik ben dankbaar voor de lessen die ik over keuzevrijheid, verantwoordelijkheid en rekenschap geleerd heb. Elke keuze heeft een gevolg. Ik ben erachter gekomen dat ik betere keuzes maak als ik eerst bij de gevolgen stilsta.