Jane radowała się podróżą

Obraz

illustration of Jane Manning James

Ilustracja — Toni Oka

Jane Manning James była zmęczona wędrówką, ale nie zgadzała się na postój.

Jej najstarszy syn, Sylvester, był wystarczająco duży, aby iść obok wozu. Jednak malutkiego Silasa, który urodził się w czasie drogi, trzeba było nieść. Był rok 1847 i rodzina Jamesów miała wkrótce znaleźć się pośród pierwszych pionierów, którzy przybyli do Doliny Wielkiego Jeziora Słonego.

Jane nawykła do długich podróży.

Cztery lata wcześniej jej rodzina opuściła rodzinny dom w jednym ze wschodnich miast, aby przyłączyć się do świętych w Nauvoo, w pobliżu zachodniego pogranicza. Podróż rzeką miała zająć tylko kilka dni. Jednak ponieważ wiele czarnych osób w tamtym czasie w Stanach Zjednoczonych było niewolnikami, rodzina Jamesów często musiała pokazywać dokumenty udowadniające ich status ludzi wolnych. W niektórych miejscach istniały rygorystyczne przepisy zabraniające ludziom innego koloru skóry przemieszczania się po danym obszarze — łącznie z grzywną do 500 dolarów na osobę.

Być może z powodu tych skandalicznych opłat lub z powodu innych uprzedzeń załoga statku odmówiła zabrania Jane i jej rodziny na pokład. Niezrażeni zostawili wiele rzeczy ze swojego dobytku i wyruszyli piechotą, zabierając to, co mogli nieść.

Rodzina Jane przeszła niemal 1300 km. Wędrowali w wilgotne dnie i czarne jak smoła noce. Kiedyś z trudem przedarli się przez las i musieli spać pod gołym niebem. Gdy się obudzili, ubrania mieli białe od szronu.

„Szliśmy, aż nasze buty się przetarły, a stopy stały się obolałe, popękane i krwawiące”, wspominała Jane. „[…] Błagaliśmy Boga, Wiecznego Ojca, aby uzdrowił nasze stopy, i nasze modlitwy zostały wysłuchane”¹.

W czasie tej ciężkiej podróży Jane śpiewała hymny z rodzicami i rodzeństwem, chwaląc Boga. W końcu, po około trzech miesiącach wędrówki, dotarli do Nauvoo. Gdy kilka lat później wierni święci opuścili to miejsce, aby przebyć równiny, Jane była wśród pierwszych pionierów, którzy rozpoczęli wędrówkę tym szlakiem.