วิญญาณของเรารวมกันอยู่ในเพลง

ภาพ

เครื่องบินกำลังบินอยู่หน้าเมฆรูปหัวใจ

ขณะที่ฉันและเพื่อนขึ้นเครื่องบินจัมโบ้เจ็ทในกรุงโซล เกาหลีใต้ เราพยักหน้าทักทายคุณย่าชาวเกาหลีซึ่งนั่งอยู่ตรงที่นั่งริมทางเดิน จากนั้นฉันกับเพื่อนก็เบียดเธอเข้าไปในที่นั่งของเรา เพื่อนของฉันนั่งตรงกลางและฉันนั่งริมหน้าต่าง

เราลอยอยู่บนอากาศเพียงไม่กี่นาทีเมื่อฉันได้ยินเสียงเพลงสวดแผ่วเบา ฉันจำได้ว่าเป็นเพลง “พระองค์ยิ่งใหญ่”¹ ซึ่งคนในหลายนิกายของศาสนาคริสต์คุ้นเคยกันเป็นอย่างดีและฉันก็เพิ่งจะท่องจำเพลงนี้

ฉันมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวังเพื่อดูว่าเสียงมาจากไหน เมื่อฉันทำเช่นนั้น ฉันก็สังเกตเห็นว่าสตรีชาวเกาหลีในแถวของเรามีหนังสือเพลงสวดเล่มเล็กๆ อยู่ในมือเธอ หนังสือเล่มนั้นพิมพ์ด้วยตัวอักษรเกาหลี ซึ่งมาจากโบสถ์โปรเตสแตนต์ของเธอ

ฉันเปลี่ยนที่นั่งกับเพื่อนอย่างรวดเร็วและร่วมร้องเพลงของสตรีคนนั้นอย่างเงียบๆ เพื่อทำให้เรามีความสุขร่วมกัน เธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ฉันก็พูดหรืออ่านภาษาเกาหลีไม่ได้เช่นกัน แต่ฉันก็อ่านโน้ตตนตรีออก

เมื่อเธอพลิกหน้าเพลงสวดของเธอ ฉันจะดูโน้ตบรรทัดแรกและพยักหน้าหากฉันจำเพลงสวดได้ จากนั้นฉันก็ฮัมโน้ตเสียง และเราจะเริ่มร้องเพลง โดยเธอร้องเป็นภาษาเกาหลีและฉันร้องเป็นภาษาอังกฤษ เธอจะร้องโน้ตเพลง และฉันจะร้องประสานเสียง

ไม่นานนัก ผู้โดยสารที่นั่งในแถวด้านหน้า ด้านหลัง และด้านข้างของเราก็มาร่วมร้องเพลงด้วย คณะนักร้องประสานเสียงจำเป็นของเราร้องเพลงสวดมาตรฐานของคริสเตียนหลายเพลงในภาษาแม่ของตนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง อุปสรรคทางภาษากลืนหายไปด้วยดนตรีและการที่เรารู้ว่าเราร้องเพลงเกี่ยวกับ ใคร และร้องเพลงเกี่ยวกับ อะไร วิญญาณของเรารวมกันอยู่ในเพลง

ก่อนที่พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินจะเสิร์ฟอาหารค่ำ เพลงสวดสุดท้ายของเราคือเพลง “ราตรีสงัด”² และตอนนั้นเพิ่งเป็นช่วงกลางเดือนตุลาคมเท่านั้น

ตั้งแต่ประสบการณ์นั้น ฉันคิดว่านี่เป็นเรื่องแปลกแต่ก็วิเศษมากเพียงใดที่กลุ่มคนแปลกหน้าจะประสานเสียงของพวกเขาในเพลงสวดบนเครื่องบินเจ็ทที่อยู่สูงเหนือมหาสมุทรแปซิฟิก

ฉันยังต้องกลั้นน้ำตาทุกครั้งที่ร้องเพลง “พระองค์ยิ่งใหญ่” และ “ราตรีสงัด” ฉันไม่สามารถร้องเพลงสวดเหล่านั้นหากไม่ได้นึกถึงสตรีเกาหลีคนนั้นและของประทานแห่งดนตรีที่ช่วยให้เราสามารถแบ่งปันศรัทธาที่มีร่วมกันในพระผู้ช่วยให้รอดของเรา พระเยซูคริสต์