Ik moest een beslissing nemen

Afbeelding

man bidt in het water op een surfplank

Foto, Manea Fabisch

Bodyboarden is mijn grootste passie. Het is mijn uitlaatklep, mijn manier van ontspannen. Vanaf het begin wilde ik er altijd in uitblinken.

Om het hoogste niveau te bereiken, oefende ik onvermoeibaar en surfte ik zo mogelijk de hele dag. Ik concentreerde me op mijn doel om de beste surfer van Tahiti te worden. Ik won twee of drie keer een titel op het surftoernooi Tahiti Taapuna Master en op andere toernooien.

Toen ik begon, waren die wedstrijden opwindend, en ik wilde aan iedereen laten zien hoe goed ik was. Al gauw kreeg ik aanbiedingen van plaatselijke en internationale sponsors.

De finale van een toernooi wordt altijd op zondag gehouden, en ik had vaak woorden met mijn vrouw over wedstrijden op de dag van de Heer. Ze had gelijk. Surfen nam te veel van mijn leven in beslag, maar ik wilde mijn sponsors niet kwijtraken. Dankzij mijn sponsors had ik een dure, professionele surfuitrusting. Ik moest een beslissing nemen.

Mijn vrouw en kinderen motiveren me om een voorbeeld van geloof te zijn. Zij helpen me bepalen wat ik wil worden. En natuurlijk hebben mijn geloof, de opvoeding die ik van mijn ouders en leiders heb gekregen, het voorbeeld van anderen die offers hebben gebracht om de sabbat te heiligen, en de ingevingen van de Geest me ook geholpen om mijn beslissing te nemen. Ik besloot prioriteit te geven aan mijn taken als echtgenoot, vader en lid van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen.

Afbeelding

een moeder en vader met hun kinderen

Foto, Tetuanui Teriitemoehaa

In 2006 werd mijn oom Nelva Lee, de jongere broer van mijn moeder, herdacht tijdens het toernooi Taapuna Master. Hij was verongelukt op een surfplek waar ik vroeger als kind naartoe ging. Die plek wordt Afu genoemd, bij Paea, op het eiland Tahiti. Tien minuten voordat mijn oom verdronk, moedigde hij me op een plek in de buurt van Taapuna, waar hij graag kwam, nog aan om anderen lief te hebben en een goede surfer te zijn. Ik heb geprobeerd zijn laatste woorden te eren.

Toen ik besloot me op zondag volledig aan de Heer toe te wijden, legde ik aan mijn sponsors uit waarom ik niet meer op zondag aan de finales deelneem. Ik zei dat mijn geestelijke en gezinsleven belangrijker waren.

Ze steunden me in die beslissing. Uit respect voor de zondag vroegen ze me om op andere dagen van de week foto’s en surfvideo’s te maken. Mijn vrienden respecteren mijn geloofsovertuiging en vragen me vaak om voor hen te bidden.

Sinds ik pro ben geworden, heb ik me elk jaar voor de finale van de Taapuna Master gekwalificeerd, maar na de titel in 2006 heb ik niet meer aan wedstrijden op zondag deelgenomen. Ik neem nog wel aan wedstrijden deel. Maar als ze nu op zondag mijn naam als een van de finalisten noemen, weet iedereen dat ik er niet bij zal zijn.

Afbeelding

een man surft binnenin een grote golf

Foto, Manea Fabisch

Ik herinner me deze woorden van president Russell M. Nelson nog: ‘Ik leerde uit de Schriften dat mijn gedrag en houding op de sabbat een teken was, iets tussen mij en mijn hemelse Vader. [Zie Exodus 31:13; Ezechiël 20:12, 20.] Toen ik dat eenmaal begreep, hoefde ik niet meer bij te houden wat ik wel of niet mocht doen. Als ik moest besluiten of een bezigheid gepast was voor de sabbat, vroeg ik mezelf gewoon af: “Wat voor teken wil ik God geven?” Die vraag maakte mijn keuzes op de sabbat volkomen duidelijk.’¹

Eind 2020 brak ik mijn been tijdens het surfen. Gedurende mijn herstel werd ik als bisschop van de wijk Papeari geroepen. De ringpresident vertelde me dat ik door mijn voorbeeld als toegewijde jongeman die de Heer op de eerste plaats probeert te zetten jonge mensen zou inspireren om het verbondspad te bewandelen.

Ik weet dat mijn hemelse Vader blij is met de beslissing die ik heb genomen. Niets kan ooit opwegen tegen het geluk van mijn gezin en de balans die we samen hebben bereikt.