« ចិញ្ចឹមបីបាច់ព្រលឹងរបស់អ្នកដោយការអធិស្ឋានជាញឹកញាប់ » លីអាហូណា ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០២៤
សារលិខិតប្រចាំខែ ទស្សនាវដ្ដី លីអាហូណា ខែ មេសា ឆ្នាំ ២០២៤
ចិញ្ចឹមបីបាច់ព្រលឹងរបស់អ្នក ដោយ ការអធិស្ឋាន ជាញឹកញាប់
យើងត្រូវការការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ជាពរជ័យមួយដែលមានសម្រាប់យើងនៅគ្រប់ទីកន្លែង និងជានិច្ចកាល ។
រូបថតរបស់តារាសម្ដែងដែលដើរតួជាអេណុស ដោយ ម៉ាត់ រៀ
យើងទាំងអស់គ្នាមានអារម្មណ៍ឃ្លានពីមុនមក ។ ការឃ្លានគឺជាវិធីរបស់រាងកាយក្នុងការប្រាប់យើងថា វាត្រូវការការចិញ្ចឹមបីបាច់ ។ ហើយនៅពេលដែលយើងឃ្លាន យើងដឹងថាយើងត្រូវធ្វើអ្វី—គឺបរិភោគ ។
វិញ្ញាណរបស់យើងក៏មានវិធីដើម្បីឲ្យយើងដឹងថាពេលណាយើងត្រូវការការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណផងដែរ ។ ប៉ុន្តែវាហាក់ដូចជាងាយស្រួលជាងសម្រាប់យើងក្នុងការមិនអើពើនឹងការអត់ឃ្លានខាងវិញ្ញាណជាងការអត់ឃ្លានខាងរាងកាយ ។
ដូចជាមានអាហារជាច្រើនប្រភេទដែលយើងអាចបរិភោគបាននៅពេលយើងឃ្លាន នោះក៏មានអ្វីផ្សេងៗដែលយើងអាចធ្វើដើម្បីបំពេញភាពអត់ឃ្លានខាងវិញ្ញាណរបស់យើងផងដែរ ។ ជាឧទាហរណ៍ យើងអាច « ទទួលទាននូវព្រះបន្ទូលទាំងឡាយនៃព្រះគ្រីស្ទ » ( នីហ្វៃទី២ ៣២:៣ ) នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ និងតាមរយៈពាក្យសម្ដីរបស់ព្យាការី ។ យើងអាចទៅព្រះវិហារជាទៀងទាត់ និងទទួលទានសាក្រាម៉ង់ ( សូមមើល គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៥៩:៩ ) ។ យើងអាចបម្រើព្រះ និងបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ ( សូមមើល ម៉ូសាយ ២:១៧ ) ។
ប៉ុន្តែមានប្រភពមួយទៀតនៃការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណដែលមានសម្រាប់យើងគ្រប់ពេល គ្រប់គ្រានៃជីវិតរបស់យើង មិនថាយើងមានស្ថានភាពបែបណានោះទេ ។ យើងអាចប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌ជានិច្ចតាមរយៈការអធិស្ឋាន ។
« ព្រលឹងខ្ញុំស្រេកឃ្លាន »
នៅពេលដែលព្យាការីអេណុសបានបរបាញ់សត្វនៅក្នុងព្រៃ លោកបានគិតអំពី « ពាក្យទាំងឡាយដែល [ លោក ] តែងបានឮឪពុក [ លោក ] និយាយជាញឹកញាប់អំពីជីវិតដ៏នៅអស់កល្បជានិច្ច និងសេចក្ដីអំណរនៃពួកបរិសុទ្ធ » ។ ពាក្យទាំងនេះ « បានជ្រួតជ្រាបទៅក្នុងដួងចិត្ត [ លោក ] » ( អេណុស ១:៣ ) ។
ដោយសារអេណុសស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពគំនិតខាងវិញ្ញាណនេះ គាត់មានអារម្មណ៍នៃតម្រូវការយ៉ាងខ្លាំងមួយ ៖ « ព្រលឹងខ្ញុំ ស្រេកឃ្លាន » លោកបាននិយាយបែបនេះ ( អេណុស ១:៤ បានបន្ថែមការសង្កត់ន័យ ) ។
តើអេណុសបានធ្វើអ្វីខ្លះ ពេលលោកមានអារម្មណ៍ស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណ គឺតម្រូវការឲ្យមានការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណនេះ ? លោកបាននិយាយថា « ខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះនៅចំពោះព្រះដែលបង្កើតខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានអំពាវនាវដល់ព្រះអង្គដោយការអធិស្ឋាន និងការទូលអង្វរដ៏ខ្លាំងសម្រាប់ព្រលឹងខ្ញុំផ្ទាល់ » ( អេណុស ១:៤ ) ។
ការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណរបស់អេណុសគឺធំធេងណាស់ រហូតដល់លោកបានអធិស្ឋាន « អស់ពេញមួយថ្ងៃ … ហើយដល់ពេលយប់ [ លោក ] បានស្រែកអំពាវនាវយ៉ាងខ្លាំង លុះត្រាបានឮដល់ស្ថានសួគ៌ » ( អេណុស ១:៤ ) ។ នៅទីបំផុត ព្រះបានឆ្លើយតបទៅនឹងការអធិស្ឋានរបស់លោក ហើយបានអត់ទោសដល់អំពើបាបរបស់លោក ។ អេណុសមានអារម្មណ៍ថាកំហុសរបស់លោកត្រូវបានដកចេញ ។ ប៉ុន្តែការចិញ្ចឹមបីបាច់ខាងវិញ្ញាណរបស់លោកមិនបានបញ្ចប់នៅទីនោះទេ ។
លោកបានរៀនអំពីអំណាចនៃសេចក្ដីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយលោកបានដាក់ព្រលឹងទាំងមូលរបស់លោកជំនួសឲ្យប្រជាជនរបស់លោក—ថែមទាំងសត្រូវរបស់លោកផង ។ លោកបានធ្វើសេចក្តីសញ្ញាជាមួយព្រះអម្ចាស់ ហើយបានធានាបាននូវសេចក្ដីសន្យាពីទ្រង់ ។ ហើយបន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានដ៏ខ្លាំងក្លារបស់អេណុស លោកបានទៅក្នុងចំណោមប្រជាជនរបស់លោក ធ្វើការព្យាករ និងថ្លែងទីបន្ទាល់អំពីអ្វីដែលលោកបានឮ និងបានឃើញ ។ ( សូមមើល អេណុស ១:៥–១៩ ) ។
មិនមែនរាល់ការអធិស្ឋាននឹងត្រូវបានឆ្លើយតាមរបៀបដ៏គួរឲ្យរំភើបបែបនេះទេ ប៉ុន្តែបទពិសោធន៍របស់យើងជាមួយនឹងការអធិស្ឋាននៅតែអាចមានអត្ថន័យ និងផ្លាស់ប្ដូរជីវិត ។ យើងអាចរៀនមេរៀនសំខាន់ៗមួយចំនួនពីបទពិសោធន៍នៃការអធិស្ឋានរបស់អេណុស ។ ឧទាហរណ៍ ៖
-
ការខិតខំរស់នៅពេញលេញតាមដំណឹងល្អអាចជួយយើងឲ្យយល់ពីការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណរបស់យើង ។
-
ការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណរបស់យើងអាចនាំឲ្យជង្គង់របស់យើងលុតចុះដើម្បីស្វែងរកជំនួយពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ។
-
ការអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតាសួគ៌អាចជួយយើងឲ្យបំពេញការស្រេកឃ្លានខាងវិញ្ញាណរបស់យើង—ហើយលើសពីនោះទៅទៀត ។
-
យើងអាចអធិស្ឋាននៅគ្រប់ទីកន្លែង នៅពេលណាក៏បាន ។
-
ការអធិស្ឋានអាចជួយយើងឲ្យប្រែចិត្ដ ។
-
ការអធិស្ឋានអាចពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់យើងលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ។
-
យើងអាចទទួលបានទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួនមួយថា ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងឮយើង ហើយជ្រាបដឹងពីយើង ។
-
ទីបន្ទាល់ និងកម្លាំងដែលយើងទទួលបានតាមរយៈការអធិស្ឋានអាចជួយយើងឲ្យបម្រើ និងពង្រឹងអ្នកដទៃបាន ។
បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំជាមួយនឹងអំណាចនៃការអធិស្ឋាន
ដូចអេណុសដែរ ខ្ញុំបានរៀនមេរៀនដូចគ្នាមួយចំនួននេះតាមរយៈបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ។ ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមក្នុងសាសនាចក្រនៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៃពួកបរិសុទ្ធថ្ងៃចុងក្រោយពេលខ្ញុំនៅក្មេង ខ្ញុំបានជ្រមុជទឹកពេលខ្ញុំមានអាយុប្រាំបីឆ្នាំ ។ ខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍ល្អ កក់ក្ដៅក្នុងចិត្តអំពីព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ខ្ញុំ និងអំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដំណឹងល្អដែលបានស្ដារឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងសាសនាចក្ររបស់ទ្រង់ ។ ប៉ុន្តែទាល់តែខ្ញុំមានអាយុជិត ១៦ ឆ្នាំ ទើបខ្ញុំបានអធិស្ឋានអំពីសេចក្ដីពិតនៃរឿងទាំងនេះ ។
ប៊ីស្សពដ៏បំផុសគំនិតរបស់ខ្ញុំបានសុំឲ្យខ្ញុំបង្រៀនថ្នាក់សាលាថ្ងៃអាទិត្យសម្រាប់យុវវ័យ ។ ខ្ញុំត្រូវបង្រៀនមេរៀនមួយអំពីរបៀបដែលយើងអាចទទួលបានទីបន្ទាល់អំពីដំណឹងល្អតាមរយៈការអធិស្ឋាន ។ ការចាត់តាំងនេះមកពីប៊ីស្សពរបស់ខ្ញុំ បានបណ្តាលឲ្យខ្ញុំគិតកាន់តែជ្រៅអំពីទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំផ្ទាល់ ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលសិក្សាគម្ពីរមរមន ហើយតែងតែមានអារម្មណ៍ថាសាសនាចក្រពិត ។ ខ្ញុំតែងតែជឿលើព្រះអង្គសង្រ្គោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់នឹងការសន្យារបស់មរ៉ូណៃដែលមាននៅក្នុង មរ៉ូណៃ ១០:៤–៥ ឡើយ ។ ខ្ញុំមិនដែលអធិស្ឋានអំពីសេចក្ដីពិតដ៏ពេញលេញនៃដំណឹងល្អទេ ។
ខ្ញុំចាំពីអារម្មណ៍ក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំថា ប្រសិនបើខ្ញុំនឹងបង្រៀនយុវវ័យទាំងនេះអំពីរបៀបទទួលបានទីបន្ទាល់តាមរយៈការអធិស្ឋាន នោះខ្ញុំគួរតែអធិស្ឋានសូមទីបន្ទាល់ដោយខ្លួនឯងសិន ។ ព្រលឹងខ្ញុំស្រេកឃ្លាន—ប្រហែលជាតាមរបៀបផ្សេងពីអេណុស ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងណា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានតម្រូវការខាងវិញ្ញាណ ។
នៅពេលខ្ញុំរៀបចំមេរៀន នោះខ្ញុំបានលុតជង្គង់ចុះ ហើយបានថ្វាយបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំចំពោះព្រះវរបិតាសួគ៌របស់ខ្ញុំ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីពិតដែលខ្ញុំទទួលអារម្មណ៍នៅក្នុងចិត្ត ។ ខ្ញុំមិនបានរំពឹងទុកការបើកសម្ដែងដ៏អស្ចារ្យណាមួយឡើយ ។ ប៉ុន្ដែពេលខ្ញុំសួរព្រះអម្ចាស់ថា តើដំណឹងល្អពិតឬទេ នោះមានអារម្មណ៍ផ្អែមល្ហែមណាស់ដែលចូលក្នុងចិត្តខ្ញុំ—ជាសំឡេងតូចរហៀងនោះ ដែលបញ្ជាក់ប្រាប់ខ្ញុំថាវាជាការពិត ហើយថាខ្ញុំគួរតែបន្តធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើ ។
អារម្មណ៍នេះគឺខ្លាំងណាស់ដែលខ្ញុំមិនអាចបដិសេធនឹងចម្លើយនោះ ហើយនិយាយថាខ្ញុំមិនបានដឹងនោះទេ ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយពេញមួយថ្ងៃនោះ ។ គំនិតរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅស្ថានសួគ៌ គិតពីអារម្មណ៍ដ៏ស្រស់បំព្រងនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។
ថ្ងៃអាទិត្យបន្ទាប់នោះ ខ្ញុំបានឈរនៅមុខមិត្តរួមថ្នាក់ បីឬបួននាក់របស់ខ្ញុំដែលនៅក្មេងជាងខ្ញុំទាំងអស់ ។ ខ្ញុំបានថ្លែងទីបន្ទាល់ដល់ពួកគេថា ព្រះវរបិតាសួគ៌នឹងឆ្លើយតបនឹងការអធិស្ឋានរបស់ពួកគេ ប្រសិនបើពួកគេមានសេចក្ដីជំនឿ ។
ការអធិស្ឋានដែលបានទទួលចម្លើយដែលអែលឌើរ សូរ៉េស បានទទួលកាលនៅជាយុវជន បានអនុញ្ញាតឲ្យលោកថ្លែងទីបន្ទាល់—ជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនាម្នាក់ ( ខាងលើ ) ជាឪពុក និងស្វាមី និងជាសាវក—ថាព្រះវរបិតាសួគ៌ឆ្លើយតបការអធិស្ឋានដែលប្រកបដោយសេចក្តីជំនឿ ។
ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ទីបន្ទាល់នេះបាននៅជាមួយខ្ញុំ ។ វាបានជួយខ្ញុំឲ្យធ្វើការសម្រេចចិត្ត ជាពិសេសនៅក្នុងគ្រាដែលខ្ញុំប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គនានា ។ ការអធិស្ឋាននៅថ្ងៃនោះ រួមជាមួយនឹងសាក្សីបន្ថែមទៀតដែលខ្ញុំបានទទួលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ បានអនុញ្ញាតឲ្យខ្ញុំថ្លែងទីបន្ទាល់ទៅកាន់មនុស្សដោយមានការជឿជាក់ ថាពួកគេអាចទទួលចម្លើយពីព្រះវរបិតាសួគ៌ ប្រសិនបើពួកគេអធិស្ឋានដោយសេចក្ដីជំនឿ ។ នេះជាការពិតដូចដែលខ្ញុំបានថ្លែងទីបន្ទាល់ក្នុងនាមជាអ្នកផ្សព្វផ្សាយសាសនា ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំសាសនាចក្រ ក្នុងនាមជាឪពុក និងស្វាមី និងសូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះជាសាវកមួយរូប ។
ពេលដែលត្រូវអធិស្ឋាន និងអ្វីដែលត្រូវអធិស្ឋាន
ពិតណាស់ យើងមិនអធិស្ឋានតែពេលយើងមានអារម្មណ៍ថាមានតម្រូវការខាងវិញ្ញាណដ៏ខ្លាំងនោះទេ ។ ដូច្នេះ តើយើងគួរអធិស្ឋាននៅពេលណា ? ហើយតើយើងគួរអធិស្ឋានសម្រាប់អ្វី ? ចម្លើយខ្លីគឺនៅពេលណាក៏បាន និងសម្រាប់អ្វីក៏បាន ។
ព្រះគឺជាព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ។ ការដឹងពីការណ៍នេះផ្លាស់ប្ដូររបៀបដែលយើងអធិស្ឋាន ។ យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀន ៖ « ដោយមានចំណេះដឹងអំពីព្រះ យើងចាប់ផ្ដើមដឹងពីរបៀបចូលទៅជិតទ្រង់ និងរបៀបទូលសូមដើម្បីទទួលបានចម្លើយ ។ … ពេលយើងត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីមករកទ្រង់ ទ្រង់ត្រៀមព្រះអង្គទ្រង់ជាស្រេចដើម្បីមករកយើង » ។១
ព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើងតែងតែត្រៀមព្រះអង្គទ្រង់ជាស្រេចដើម្បីស្តាប់យើង ហើយមានព្រះទ័យចង់ឲ្យយើងអធិស្ឋានដល់ទ្រង់ជាទៀងទាត់ និងញឹកញាប់ ។ យើងគួរ « ប្រឹក្សាជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់នូវគ្រប់កិច្ចការ [ របស់យើង ] » ( អាលម៉ា ៣៧:៣៧ ) ហើយអធិស្ឋាននៅពេលព្រឹក ថ្ងៃត្រង់ និងពេលយប់ ។ យើងគួរអធិស្ឋាននៅផ្ទះ នៅកន្លែងធ្វើការ នៅសាលារៀន—គ្រប់ទីកន្លែងដែលយើងអាចទៅដល់ និងលើសពីការខិតខំរបស់យើង ( សូមមើល អាលម៉ា ៣៤:១៧–២៦ ) ។
យើងគួរអធិស្ឋាននៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់យើង ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១៨:២១ ) ។ យើងគួរអធិស្ឋាន « ដោយចេញសំឡេង និងទាំងនៅក្នុងចិត្ត [ របស់យើង ] នៅទីសាធារណៈ និងទាំងនៅទីសម្ងាត់ » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ៨១:៣ ) ។ ហើយ « នៅពេល [ យើង ] ពុំអំពាវនាវដល់ព្រះអម្ចាស់ ចូរ [ យើង ] រាល់គ្នាមាន [ ចិត្ត ] ពោរពេញដោយការអធិស្ឋានដល់ទ្រង់ជានិច្ច ដើម្បីសុខុមាលភាព [ របស់យើង ] និងដើម្បីសុខុមាលភាពដល់ជនទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញ [ យើង ] ផង » ( អាលម៉ា ៣៤:២៧ ) ។ ហើយយើងត្រូវតែអធិស្ឋានជានិច្ចទៅកាន់ព្រះវរបិតាក្នុងព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ( សូមមើល នីហ្វៃទី៣ ១៨:១៩–២០ ) ។
រចនារូបភាពអំពី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ ដោយ វ៉លធ័រ រ៉េន មិនអាចថតចម្លងបានឡើយ
ការចូលទៅជិតព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង
ព្រះវរបិតារបស់យើងដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌មានព្រះទ័យចង់ប្រទានពរដល់យើង ។ ហើយទ្រង់នឹងប្រទានពរ—បើយើងទូលសូម ។ ព្យាការី យ៉ូសែប ស្ម៊ីធ បានបង្រៀនថា « ចូរចាំថា បើមិនបានទូលសូម នោះយើងមិនទទួលបានអ្វីសោះ ដូច្នេះចូរទូលសូមដោយសេចក្តីជំនឿ ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលបានពរបែបនោះ តាមដែលព្រះទតឃើញថាសមនឹងប្រទានដល់អ្នក » ។២
ការអធិស្ឋានជាទៀងទាត់ និងញឹកញាប់របស់យើងគឺជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃរបបអាហារដ៏មានតុល្យភាពខាងវិញ្ញាណ ដែលចិញ្ចឹមដល់ព្រលឹងស្រេកឃ្លានរបស់យើង ។ ការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយព្រះវរបិតាសួគ៌តាមរយៈការអធិស្ឋានគឺមាន និងស្វាគមន៍នៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ពេល ។
បទគម្ពីរមួយដែលខ្ញុំចូលចិត្តបង្រៀនពីរបៀបដែលយើងគួរចូលទៅជិតព្រះវរបិតាសួគ៌របស់យើង ពេលយើងលុតជង្គង់ដើម្បីអធិស្ឋាន ៖ « ចូរមានចិត្តរាបសា ហើយព្រះអម្ចាស់ជាព្រះរបស់អ្នកនឹងដឹកដៃអ្នក ហើយប្រទានចម្លើយដល់បទអធិស្ឋានទាំងឡាយរបស់អ្នក » ( គោលលទ្ធិ និងសេចក្តីសញ្ញា ១១២:១០ ) ។ ពេលយើងមានចិត្តរាបសា ហើយគោរពតាម នោះព្រះបិតាសួគ៌នឹងគង់នៅជាមួយយើង ។ ទ្រង់នឹងដឹកដៃយើង ។ ទ្រង់នឹងបំផុសគំនិតដល់យើងថាត្រូវទៅកន្លែងណា និងត្រូវធ្វើអ្វី ។ ទ្រង់ នឹង ឆ្លើយតបទៅនឹងការអធិស្ឋានរបស់យើង ស្របតាមព្រះរាជបំណង តាមរបៀប វេលា និងព្រះបញ្ញាញាណដ៏ពេញលេញរបស់ទ្រង់អំពីអ្វីដែលល្អសម្រាប់យើង ។
យើងគួរតែចងចាំពីការណ៍នេះ ហើយពេញចិត្តនឹងឱកាសដើម្បីចូលទៅជិតបល្ល័ង្ករបស់ព្រះ ហើយទទួលពរជ័យនៅឯព្រះហស្ដទ្រង់ ។
© 2024 by Intellectual Reserve, Inc. All rights reserved. បោះពុម្ពនៅ ស.រ.អា. ។ ការអនុម័តជាភាសាអង់គ្លេស ៖ ៦/១៩ ។ ការអនុម័តឲ្យបកប្រែ ៖ ៦/១៩ ។ ការបកប្រែនៃ Monthly Liahona Message, April 2024. Language. 19283 258